Το ζήτημα αυτό, θα είχε λάβει άλλες διαστάσεις, αν τα
ποντιακά σωματεία δεν απέφευγαν την κοινή δράση με τα άλλα προσφυγικά σωματεία,
ώστε να μιλούμε σήμερα για Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής,
περιλαμβανομένης...
... και της Θράκης. Ο ομ. καθηγητής Στ. Πελαγίδης, με
εμπεριστατωμένη μελέτη, αναβιβάζει τον συνολικό αριθμό των νεκρών αμάχων Ελλήνων,
σε 1.200.000.
Πιο ευνοϊκή θα ήταν η μεταχείριση από την διεθνή κοινότητα
η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων εν τω συνόλω, αλλά οι τότε πρωτεργάτες
της αναγνώρισης της Γενοκτονίας μόνον των Ποντίων, είχαν εκφράσει την ανησυχία
τους, μήπως ο τουρκικός παράγων επικαλεστεί ότι στην Μικρά Ασία υπήρξε
ελληνικός στρατός, και τα εγκλήματα κατά των αμάχων, ίσως μεταβάλλονταν σε
απώλειες πολέμου.
Πέραν τούτου, το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων αντί να
δώσει αφορμή επιθετικής πολιτικής από ελληνικής πλευράς και να έχει συνεχώς στο
σκαμνί του κατηγορουμένου τους Τούρκους, όπως έχει διδαχτεί ο πρωτοετής των
διπλωματικών σχολών, μπλέχτηκε στα γρανάζια της μικροπολιτικής. Μάλλον οι ψήφοι
των Ποντίων ενδιαφέρουν, παρά η υπηρέτηση ενός τόσο σπουδαίου ζητήματος.
Άλλωστε, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, που εξελέγη και με ψήφους Ποντίων, είχε
δηλώσει "χέ…κα αν ο Κεμάλ σκότωσε Έλληνες", όταν
είχε αποφασίσει να ανεγείρει ανδριάντα του Κεμάλ στην πλατεία Ελευθερίας.
Παρά το ότι διαφωνώ σε πολλές ενέργειές του, αυτό δεν μ’
εμποδίζει να αποδώσω τα εύσημα στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, διότι χάρις σ’ αυτόν είναι
ακόμη ενεργό το ζήτημα της αναγνώρισης από τα διεθνή φόρα της ποντιακής
Γενοκτονίας. Παρά τις αντίθετες εισηγήσεις τουρκολάγνων πολιτικών, ο Μ.
Χαραλαμπίδης έπεισε τον Ανδρέα Παπανδρέου και καθιερώθηκαν επίσημα στην Ελλάδα
οι εκδηλώσεις Μνήμης.
Όμως, από την πρώτη στιγμή άρχισαν οι υπόγειες προσπάθειες
ακύρωσης αυτής της αναγνώρισης, που επιτάθηκαν με την ασθένεια του Α.
Παπανδρέου και την αλλαγή πλεύσης του ΠΑΣΟΚ. Ανατέθηκε κατ’ αρχάς, από τη Βουλή
των Ελλήνων, στους Μ. Χαραλαμπίδη και Κ. Φωτιάδη η τεκμηριωμένη ιστορική επιστημονική
συγγραφή, συνοδευόμενη φυσικά από τα απαραίτητα έγγραφα, κυρίως εκ των αρχείων
των ΥΠΕΞ δυτικών χωρών, αλλά και εκ των απομνημονευμάτων των διπλωματών που
υπηρέτησαν στην περιοχή.
Ομολογουμένως ο Κ. Φωτιάδης επιτέλεσε τιτάνιο έργο, και
παρέδωσε -σύμφωνα με την εντολή που έλαβε- 14τομο σύγγραμμα στον τότε πρόεδρο
της Βουλής Α. Κακλαμάνη, όπου καταγράφεται με απόλυτα πειστικό τρόπο το έγκλημα
που διαπράχτηκε εις βάρος των Ελλήνων, αλλά ο πρόεδρος… αρνήθηκε να το παραλάβει,
επειδή ήταν… ογκώδες. Και μόνο μετά τις εντονότατες διαμαρτυρίες πολιτικών και
φορέων ποντιακών σωματείων, επιλέχθηκε η λύση της συμπύκνωσης του κειμένου.
Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, το ζήτημα της Γενοκτονίας έγινε
αντικείμενο μικροκομματικής πολιτικής. Στην Κομοτηνή, αποφεύγουν ορισμένοι χριστιανοί
αυτοδιοικητικοί τις εκδηλώσεις Μνήμης, εξαρτώμενοι από τις ελεγχόμενες υπό του
Προξενείου ψήφους.
Θα περίμενα πάντως να δω συντονισμένες αντιδράσεις εκ
μέρους των φορέων ποντιακών σωματείων αλλά και από τους μεμονωμένους Ποντίους,
μη αναμένοντας την ενίσχυση εκ της πολιτείας, η οποία έχει αποδείξει ότι δεν
θέλει να στενοχωρήσει τους Τούρκους και προτιμά να εκχωρεί παρά να διεκδικεί.
Στην φετινή εκδήλωση, οι παρευρισκόμενοι ήσαν περισσότεροι από άλλες φορές, αλλά
σε αριθμό απελπιστικά μικρό σε σύγκριση με τους τουλάχιστον 300 χιλ. Ποντίους
που ζουν στο πολεοδομικό συγκρότημα. Εγώ, που δεν είμαι Πόντιος, παρευρίσκομαι
κάθε χρόνο, και στην πορεία προς το Προξενείο, αλλά δεν βλέπω πολλούς εκ των
Ποντίων φίλων μου.
Αυτό, φυσικά, δεν παρατηρείται μόνον με τους Ποντίους. Η
ίδια αποχή συναντάται στις περισσότερες εκδηλώσεις μνήμης. Η πολυετής δήθεν
προοδευτική προπαγάνδα ατόνησε τα εθνικά αντανακλαστικά. Προσκαίρως όμως,
επειδή όταν διακυβεύεται εθνικό συμφέρον, η συμμετοχή είναι μεγαλειώδης.
Και αυτό το παρατήρησε με έκπληξη η Αριστερά, στα
συλλαλητήρια για το Σκοπιανό, γι’ αυτό και προέβη σε δυσφημιστικούς
χαρακτηρισμούς. Για όσους έχουν ξεχάσει, αλλ’ επιβάλλεται να το θυμηθούν στις
κάλπες, είναι ότι ο μεν Γ. Μπουτάρης απεκάλεσε κατάπτυστους τους μετέχοντες, ο
δε Α. Τσίπρας, όχλο.
Ο Μακεδών
