Σας σκότωσαν ποτέ κανένα δικό σας παιδί;
Έσυραν μήπως το πτώμα του παιδιού σας;
Ξεγύμνωσαν μήπως το πτώμα της κόρης σας και τον αφήσανε έτσι εκτεθειμένο;
Άφησαν μήπως τα πτώματα των παιδιών σας [δείτε τις εικόνες]...
... επί μέρες στη βαθιά κατάψυξη;
Μαζέψατε μήπως στην ποδιά σας τα κομμάτια από το διαλυμένο σώμα του γιου ή της κόρης σας;
Θάψατε μήπως ποτέ έναν κομματιασμένο γιο η κόρη ή κάποιο συγγενή σας;
Πέθανε μήπως ποτέ ένα μωρό στην κοιλιά σας από σφαίρα;
Υπήρξε μήπως ποτέ κάποιο παιδί σας, που το πήραν μεσάνυχτα από το σπίτι, από τότε να αγνοείται και εσείς να φτάσετε να ρωτάτε όχι αν ζει, άλλα να εκλιπαρείτε να σας δώσουν τα κόκαλα του;
Σας σκότωσαν κανένα παιδί;
Σας παρέδωσαν μήπως ποτέ το πτώμα γιου ή κόρης σας που είχαν βιάσει;
Βρεθήκατε ποτέ αντιμέτωποι με γιους και κόρες σας, που τους είχαν βασανίσει και βιάσει μετά το θάνατο τους;
Τουλάχιστον βομβαρδίστηκε πότε το σπίτι σας;
Επεσαν σφαίρες στους δρόμους σας;
Απαγορεύτηκε η γλώσσα σας;
Σας έδιωξαν από το χωριό και την κοινότητά σας;
Τουλάχιστον ξυπνήσατε ποτέ από σφαίρες;
Ξυπνήσατε ποτέ από ήχους βομβών;
Σας έσπασαν μήπως με κλωτσιές την πόρτα σας; Ισοπέδωσαν μήπως το σπίτι σας;
Ξέβρασε μήπως ποτέ η θάλασσα τα παιδιά σας;
Απορρίφθηκε μήπως η ύπαρξή σας;
Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα. Δεν τελειώνουν δεν λένε να τελειώσουν… Αυτές τα έζησαν αυτά και ακόμη τα ζουν… Δεκάδες χρόνια. Τα ονόματά τους απαγορευμένα. Οι πόλεις απαγορευμένες. Τα χωριά και πόλεις τους ισοπεδώθηκαν. Υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν και στις μεγαλουπόλεις. Νοσταλγία για τα παιδιά τους. Νοσταλγία για την πατρίδα τους. Νοσταλγία για τη γλώσσα τους. Νοσταλγία για τα χώματά τους. Και το πιο σημαντικό, νοσταλγία για ειρήνη.
Κούρδισσες Μάνες… Ανάγκη για ειρήνη περισσότερο από όλους, αυτές έχουν.
[Πηγές: Ισμαήλ Σιμσεκ, facebook, toutkikanea]
Φωτογραφία: Στο Μπακιρκιοι η αστυνομία συνέλαβε πολλά άτομα από τις οικογένειες που ήθελαν να κάνουν διαμαρτυρία μπροστά στη φυλακή όπου κάνουν απεργία πείνας τα παιδιά τους.
Έσυραν μήπως το πτώμα του παιδιού σας;
Ξεγύμνωσαν μήπως το πτώμα της κόρης σας και τον αφήσανε έτσι εκτεθειμένο;
Άφησαν μήπως τα πτώματα των παιδιών σας [δείτε τις εικόνες]...
... επί μέρες στη βαθιά κατάψυξη;
Μαζέψατε μήπως στην ποδιά σας τα κομμάτια από το διαλυμένο σώμα του γιου ή της κόρης σας;
Θάψατε μήπως ποτέ έναν κομματιασμένο γιο η κόρη ή κάποιο συγγενή σας;
Πέθανε μήπως ποτέ ένα μωρό στην κοιλιά σας από σφαίρα;
Υπήρξε μήπως ποτέ κάποιο παιδί σας, που το πήραν μεσάνυχτα από το σπίτι, από τότε να αγνοείται και εσείς να φτάσετε να ρωτάτε όχι αν ζει, άλλα να εκλιπαρείτε να σας δώσουν τα κόκαλα του;
Σας σκότωσαν κανένα παιδί;
Σας παρέδωσαν μήπως ποτέ το πτώμα γιου ή κόρης σας που είχαν βιάσει;
Βρεθήκατε ποτέ αντιμέτωποι με γιους και κόρες σας, που τους είχαν βασανίσει και βιάσει μετά το θάνατο τους;
Τουλάχιστον βομβαρδίστηκε πότε το σπίτι σας;
Επεσαν σφαίρες στους δρόμους σας;
Απαγορεύτηκε η γλώσσα σας;
Σας έδιωξαν από το χωριό και την κοινότητά σας;
Τουλάχιστον ξυπνήσατε ποτέ από σφαίρες;
Ξυπνήσατε ποτέ από ήχους βομβών;
Σας έσπασαν μήπως με κλωτσιές την πόρτα σας; Ισοπέδωσαν μήπως το σπίτι σας;
Ξέβρασε μήπως ποτέ η θάλασσα τα παιδιά σας;
Απορρίφθηκε μήπως η ύπαρξή σας;
Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα. Δεν τελειώνουν δεν λένε να τελειώσουν… Αυτές τα έζησαν αυτά και ακόμη τα ζουν… Δεκάδες χρόνια. Τα ονόματά τους απαγορευμένα. Οι πόλεις απαγορευμένες. Τα χωριά και πόλεις τους ισοπεδώθηκαν. Υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν και στις μεγαλουπόλεις. Νοσταλγία για τα παιδιά τους. Νοσταλγία για την πατρίδα τους. Νοσταλγία για τη γλώσσα τους. Νοσταλγία για τα χώματά τους. Και το πιο σημαντικό, νοσταλγία για ειρήνη.
Κούρδισσες Μάνες… Ανάγκη για ειρήνη περισσότερο από όλους, αυτές έχουν.
[Πηγές: Ισμαήλ Σιμσεκ, facebook, toutkikanea]
Φωτογραφία: Στο Μπακιρκιοι η αστυνομία συνέλαβε πολλά άτομα από τις οικογένειες που ήθελαν να κάνουν διαμαρτυρία μπροστά στη φυλακή όπου κάνουν απεργία πείνας τα παιδιά τους.