Προ της υπογραφής της συμφωνίας,
αναλύοντας την κατάσταση, προσπαθούσα μέσα από τις πολλές εκδοχές να διακρίνω
την επικρατέστερη, προκειμένου να εξηγηθεί η περίεργη βιασύνη του Ν. Κοτζιά, να
οριστικοποιήσει μια συμφωνία...
... κατά την οποία ουσιαστικώς -συμφώνως προς τα αποτελέσματα-
μάλλον δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε, αφού οι Σκοπιανοί πήραν όσα ζητούσαν, και ο
Κοτζιάς γαλαντόμος, τους τα έδωσε, λες και ανήκαν στον "μπαμπά" του.
Ο ξένος Τύπος βούιζε περί
ανταλλαγμάτων της παροχής διευκολύνσεων στο χρέος της χώρας, έναντι της πάση
θυσία υπογραφής συμφωνιών με Σκοπιανούς και Αλβανούς [δεν θέλω να υποθέσω ότι
πρόκειται και περί προσωπικών ανταλλαγμάτων, παρά το ότι στον πολιτικό κόσμο
υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα περί του αντιθέτου].
Υπήρξαν αναμφιβόλως και πιέσεις,
παρά τις διαψεύσεις που δεν γίνονται πιστευτές ούτε από τους ίδιους, μόνον που
δεν φαίνεται να υπήρξε κάποια αντίσταση, για τον λόγο που ανέφερα ανωτέρω. Ότι,
δηλαδή, παραχωρήσαμε τα πάντα και ψεύδονται ασυστόλως, ή δεν κατανόησαν, όσοι
υποστηρίζουν ότι υπάρχει το erga omnes. Πολύ γρήγορα ο Ζάεφ τους διέψευσε, αποκαλώντας Μακεδόνες
τους Σλάβους και Αλβανούς των Σκοπίων, και μακεδονικές τις… τομάτες τους!
Τρέχουμε τώρα να τα ακυρώσουμε. Αργά!
Προφανώς, οφείλεται είτε σε
έλλειψη παιδείας, είτε σε προσπάθεια παραπλάνησης, και το υποστηριζόμενο από τον
πρωθυπουργό της Ελλάδας, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.
Αφενός, ο ίδιος τους αυτοπροσδιόρισε ως… Μακεδόνες -αλλά όχι μοναδικούς-,
αφετέρου ο αυτοπροσδιορισμός αφορά προσωπικά τον καθένα, και όχι έναν ολόκληρο
λαό.
Τα επιχειρήματα του Ν. Κοτζιά, για
να δικαιολογήσει την υπογραφή του σε κατάπτυστη συμφωνία, μάλλον απευθύνονται
σε άνοες. Όπως, ότι πρέπει η Ελλάδα να κλείσει τα άλλα ζητήματα, για να
ασχοληθεί απερίσπαστη με το τουρκικό. Δίνουμε δηλαδή μέρος της εθνικής μας
κυριαρχίας σε Σκοπιανούς -και Αλβανούς, οσονούπω- για να μη δώσουμε στους
Τούρκους. Περί του ποιον θα ευεργετήσουμε δηλαδή πρόκειται.
Άρα, από εδώ και στο εξής θα
μετράμε επιτυχίες απέναντι στους Τούρκους. Όπως, φερ’ ειπείν με την πρόσκληση
τον Ερντογάν, κατά την οποία γίναμε καταγέλαστοι, με έναν Πρόεδρο της
Δημοκρατίας, καθήμενο σε μια ακρούλα του καναπέ, και τον Ερντογάν μεγαλοπρεπή
στο κέντρο. Τον ίδιο Πρόεδρο να δίνει διάλεξη περί διεθνούς δικαίου, αγνοώντας
ότι ο Ερντογάν του έχει τόση υπόληψη, όση και η κυβέρνηση της Ελλάδας στην
ελληνική Δικαιοσύνη.
Και φυσικά, την περιοδεία του
Ερντογάν στην Θράκη, για να κατοχυρώσει την συνδιοίκηση.
Ποτέ επίσης, δεν πρόκειται να
φύγει από το μυαλό μου η γελοία εικόνα, του Κοτζιά αγκαζέ με τον Τσαβούσογλου
να τραγουδούν περιχαρείς το "We are the World" με την ορχήστρα, στην Αττάλεια. Να το ξανατραγουδήσουν μαζί και στην
Αδριανούπολη, έξω από τις φυλακές των δύο στρατιωτικών μας.
Πέρα, από όλα αυτά, μια από τις
εκδοχές που συζητούσαμε πολλοί αναλυτές, ήταν ότι ο Τσίπρας, διαβλέποντας τον
ευτελισμό της Ελλάδας, δεν θα υπέγραφε, πραγματοποιώντας ηρωική έξοδο,
υπερασπιζόμενος δήθεν την πατρίδα, κι ας μη πιστεύει σ’ αυτήν ως διεθνιστής.
Ούτε αυτό έκανε, και προκειμένου να ευχαριστηθούν Αμερικανοί και Γερμανοί από
την επιδειχθείσα προθυμία να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους, υπέγραψαν,
πιστεύοντας ότι ο "όχλος"
όπως απεκάλεσε ο πρωθυπουργός τον ελληνικό λαό και οι "κατάπτυστοι", όπως μας απεκάλεσε ο Μπουτάρης [εκλεκτός
του Τσίπρα - αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε] θα καταπιεί κι αυτό, όπως
τόσα και τόσα.
Σε ανύποπτο χρόνο, είχα εξηγήσει ότι παρόλο που τα τρέχοντα
ζητήματα της καθημερινότητας έχουν προτεραιότητα στην ζωή των Ελλήνων, και τα
εθνικά ζητήματα δεν βρίσκονται υψηλά στις προτεραιότητες, όμως υπάρχει
συσσώρευση της αγανάκτησης με την προσθήκη τους στα άλλα ζητήματα. Δεν το
έλαβαν αυτό υπόψη.
Μάλιστα δε, επειδή ως κομμουνιστές, είναι οπαδοί του ιστορικού
υλισμού, εξηγούν τα συναισθήματα ως μηχανική αντίδραση -μπιχαβιορισμό- και ότι
τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την ύλη - οικονομία. Έχοντες ελάχιστη γνώση
της ελληνικής ιστορίας, και εξηγώντας την πάντα υλιστικά, δεν έχουν μετρήσει
πόσα Κούγκια και Αρκάδια μετρά ο ελληνισμός. Δεν υπελόγισαν την υπερηφάνεια του
Έλληνα, επειδή δεν αποτελεί οικονομικό μέγεθος. Γι’ αυτό, και μαζί με την
πολιτική τους καριέρα, τελειώνουν και την Αριστερά.
Ο Μακεδών
