... του Έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα με τον Αμερικανό ομόλογό του, Ντόναλντ Τραμπ, όσα προκύπτουν από τις δηλώσεις των δυο ηγετών, απέχουν από τις ελληνικές προσδοκίες.
Ο Τραμπ διατύπωσε τη εκτίμησή του για την υποστήριξη και τη συνεισφορά της Ελλάδας στον τομέα της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας, με στόχο τη απόκτηση περισσοτέρων επιλογών στην ενεργειακή προμήθεια της Γηραιάς Ηπείρου, το οποίο πρακτικά σημαίνει τη μείωση της εξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.
Επί της ουσίας, έκανε λόγο για τον αγωγό TAP και άλλα σχέδια αγωγών δυτικής «εμπνεύσεως» (κάθετους ενεργειακούς «άξονες»), καθώς επίσης και τα σχέδια για τον πλωτό σταθμό υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου LNG (Liquefied Natural Gas) όπου θα μπορεί να εισέρχεται στην ευρωπαϊκή αγορά αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο (σε ποια τιμή είναι ένα σημαντικό ζήτημα).
Αυτό που έλειψε όμως από τις δηλώσεις των δυο ηγετών, ήταν η προοπτική αξιοποίησης των εκτιμώμενων ως σημαντικών έως εντυπωσιακών κοιτασμάτων σε περιοχές όπου ήδη εμπλέκεται η αμερικανική ExxonMobil της οποίας ήταν διευθύνων σύμβουλος ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ρεξ Τίλερσον.
Ωστόσο, θα πρέπει να τονιστεί για μια ακόμη φορά, ότι η ευαίσθητη φύση αυτών των ζητημάτων λόγω της παρουσίας στην περιοχή «κακού γείτονα» που επιβάλλει λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς και ενίοτε τετελεσμένα, θα δικαιολογούσε την απουσία πάσης αναφοράς τόσο από τον Τραμπ όσο και τον Τσίπρα.
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει την υποστήριξή του στην προσπάθεια της Ελλάδας να εξέλθει από τη σφοδρή κρίση που έχει κυριολεκτικά «γονατίσει» την κοινωνία της και ένας Αριστερός πρωθυπουργός δηλώνει –έστω σε επίπεδο ρητορικής, διότι επί της ουσίας παραμένουν αμφιβολίες– ότι η χώρα πάνω από όλα εγκαταλείπει «το μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία», ο τομέας της ενέργειας «φωνάζει» ότι μπορεί να αποτελέσει ένα πεδίο αμοιβαία επωφελές και η Ουάσιγκτον το γνωρίζει πολύ, μα πάρα πολύ καλά, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι δεν έχουν υπάρξει συνεννοήσεις που απλώς δεν είναι ανακοινώσιμες.
