... από τα κλασικά ελληνικά ερμηνευτικά κλισέ. Για όλα τα δεινά του κόσμου φταίει ο άκρατος Καπιταλισμός και ως συνήθως για τους μπαχαλάκηδες, φταίει πάλι ο Καπιταλισμός και όχι η Αριστερά που τα δημιούργησε.
Μπορεί να κάνει λόγο για «ιδιότυπο “αντάρτικο πόλης” χαμηλής έντασης που βιώνεται σαν το μεγάλο πάρτι του χαβαλέ και της ασυδοσίας», όμως ταυτόχρονα υποστηρίζει, ότι «τα κανάλια τούς έχουν μετατρέψει σε αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές. Έχουν, άλλωστε, όλες τις προδιαγραφές: Χωρίς πολιτική πλατφόρμα, χωρίς ιδεολογικούς περιορισμούς…».
Φταίει ότι είναι παιδιά και βράζει το αίμα τους, φταίνε τα κοινωνικά αδιέξοδα που περιθωριοποιούν την νεολαία, φταίει η ανεργία κλπ. Όμως απλά ερωτήματα στην ανάλυσή του δεν απαντιούνται: Γιατί αυτά τα συμπτώματα δεν συναντώνται σε όλες τις Δυτικές χώρες; Πώς γίνεται αρκετοί μπαχαλάκηδες να έχουν σχέση -ακόμα και συγγενική- με στελέχη της Αριστεράς και δεν είναι καθόλου άγνωστοι στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ;
Και επιπλέον, ότι στην Ελλάδα η έννοια του αντάρτικού πόλεων και οι «αντιεξουσιαστές», είναι δημιούργημα της Αριστεράς η οποία με τη σειρά της είναι ένα κακέκτυπο της γαλλικής Αριστεράς. Ως συνήθως το αποσιωπούμε, όπως και τόσα άλλα απλά και λογικά ερωτήματα.
Όπως επίσης αποσιωπούμε το γεγονός ότι ένα μικρό τμήμα κάθε κοινωνίας είναι βίαιο και αυτή τη βία θα βρει κάποιο προκάλυμμα για να την εκφράσει, είτε ιδεολογικό, μέσα από την ιδεολογία της Άκρας ή της Περιθωριακής Αριστεράς, της άκρας Δεξιάς, ή με άλλους τρόπους όπως ο Οπαδικός Αθλητισμός, το Οργανωμένο Έγκλημα και δεν ξέρω τι άλλο.
Το γεγονός ότι όλες αυτές οι βίαιες και περιθωριακές κοινωνικές ομάδες συνεργάζονται και είναι συγκοινωνούντα δοχεία, δεν περιέχεται στην ανάλυση του Σταύρου Λυγερού. Η καραμέλα του Καπιταλισμού τα έχει καλύψει όλα και έχει δώσει και το αντίστοιχο συγχωροχάρτι.
Ο άγριος και χωρίς κανόνες Καπιταλισμός που ήρθε να επιβληθεί μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και του Αριστερού αφηγήματος, είναι σίγουρα υπεύθυνος για πολλά δεινά, αλλά τα κακά του αποτυχημένου άκρατου Καπιταλισμού, δεν θεραπεύονται ούτε από ένα άλλο αποτυχημένο μοντέλο, ούτε από κάποιες περιθωριακές ομάδες (βλ. μπαχαλάκηδες).
Η ανθρώπινη Ιστορία έχει αποδείξει ότι οι κοινωνίες και το ανθρώπινο γένος ευημερεί όταν υπάρχει ένα σωστό μίγμα Ελευθερίας και Κανόνων και όταν αυτό το μείγμα παύει να είναι ισορροπημένο, τότε οδηγούμαστε σε κοινωνικές ανατροπές και εκρήξεις.
Οι κοινωνίες θα συνεχίσουν να αδυνατούν να βρουν το σωστό σημείο ισορροπίας τους, όσο οι δύο κυρίαρχες κοσμοθεωρίες της Αριστεράς και του Άκρατου Καπιταλισμού προσπαθούν να επιβάλλουν η μεν μία ένα μοντέλο ασφυκτικού οικονομικού ελέγχου που στραγγαλίζει κάθε πρωτοβουλία και δημιουργικότητα, η δε άλλη μία οικονομία άναρχη που διέπεται από τον κανόνα του Ισχυρότερου που ζει εις βάρος όλων των άλλων.
Γιώργος Αναγνωστόπουλος, defence-point
