Υποσχέθηκε επενδύσεις στην Ελλάδα ο Κινέζος πρωθυπουργός κ. Γουέν Τζιαμπάο και συνομίλησε επ’ αυτού με όλους τους τυπικά αρμοδίους. Είδε τον πρόεδρος της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Βουλής, τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και συνάντησε θερμή υποδοχή των προτάσεών του. Άραγε, δεν τον ενημέρωσε ο εν Αθήναις πρεσβευτής της Κίνας, ότι όλοι οι προαναφερόμενοι θεσμικοί άρχοντες, απλώς ‘προεδρεύουν’ και είναι θιασώτες...
... της ‘ήπιας προσαρμογής’; Αυτής δηλαδή, που αφήνει το πρόβλημα να λυθεί μόνο του, όταν ‘ωριμάσουν οι συνθήκες’, ανεξάρτητα από το κόστος που θα έχει η ελληνική οικονομία;
Για να διασφαλίσει την ομαλή υλοποίηση των (13 λέγεται) συμφωνιών με την ελληνική κυβερνήσει, έπρεπε πρώτα να συνεννοηθεί με τους αρχηγούς των ‘μπλόκων’, από τον Προμαχώνα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά. Και έπρεπε να εξασφαλίσει την ανοχή, τουλάχιστον, των επαγγελματιών του συνδικαλισμού (προσοχή όμως, πριν αυτοί γίνουν υπουργοί, όπως συνηθίζεται). Αφού δεν τους είδε όλους αυτούς, πώς είναι βέβαιος ότι θα ευοδωθούν οι επιχειρηματικές προσπάθειες;
Φαίνεται, ότι για να δούμε σοβαρές επενδύσεις στην Ελλάδα, πλην των άλλων αρνητικών στοιχείων, θα πρέπει να περιμένει ο λαός τη ‘συνταξιοδότηση’ των σημερινών κρατικοδίαιτων κατά κανόνα επαγγελματιών συνδικαλιστών, οι οποίοι εμφορούμενοι από παρωχημένες ιδεολογίες εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο περασμένων δεκαετιών. Όχι μόνον, φυσικά, προς υπηρέτηση κάποιας ιδεολογίας, αλλά κυρίως προς διατήρηση των χρυσοφόρων προνομίων που τους παρέχει το κράτος. Με τη σημερινή επικρατούσα κατάσταση, συνετός συνδικαλιστής δεν έχει μέλλον, και θα αντικατασταθεί υπό των συντρόφων του, από αυτόν που θα απαιτήσει παροχές, με τη μεγαλύτερη εξαλλοσύνη.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, που επικρατούσε το σύνθημα ότι «δεν θα γίνουμε σκλάβοι των ξένων αφεντικών» ή -ακόμα χειρότερα- «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Τώρα, παρακαλούμε να γίνουμε γκαρσόνια, αλλά δεν υπάρχουν πελάτες.
Ο υγιής συνδικαλισμός είναι υποβοηθητικός της οικονομικής ανάπτυξης. Απαιτείται όμως σωφροσύνη και πραγματική διάθεση υπηρέτησης των συμφερόντων των εργαζομένων. Χαρακτηριστικά, που μας λείπουν.
Με είχε εντυπωσιάσει η συμπεριφορά των αμερικανικών συνδικάτων της αυτοκινητοβιομηχανίας, που όταν κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1980, με κυβέρνηση Ρέηγκαν, ο κλάδος τους κλυδωνιζόταν, πρότειναν στους εργοδότες τους μείωση των μισθών τους κατά 5%, ώστε να μη γίνουν απολύσεις. Χωρίς να είναι ο αμερικανικός συνδικαλισμός πρότυπο προς μίμηση, εν τούτοις υπεράσπισε κατά τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των εργαζομένων, οι οποίοι σε δυο-τρία χρόνια, με την αναζωογόνηση του κλάδου, υπερκάλυψαν τις απώλειες που υπέστησαν προσωρινά. Συμπεριφορές, που στην Ελλάδα βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας.
Ας ενημερώσει, λοιπόν, κάποιος τον αξιότιμο κ. Γουέν Τζιαμπάο, από ποιους πρέπει να πάρει την έγκριση για επενδύσεις.
Ο Μακεδών
Για την αντιγραφή «Σάρισσα»
