... από το τουρκικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη.
Το λεωφορείο των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης, κινούνταν λίγο μετά τις 10 το βράδυ στην οδό Αγίου Δημητρίου και δέχθηκε την επίθεση λίγο μετά τη διασταύρωση με την οδό Εθνικής Αμύνης, από πρόσωπα τα οποία εξήλθαν από τους χώρους… του πανεπιστημίου.
Με πιο απλά λόγια, η δολοφονική επίθεση εκδηλώθηκε με ορμητήριο ένα ΑΣΥΛΟ και στόχο είχε αν μπορούσε να κάψει αυτούς που η ελληνική πολιτεία είχε στείλει για να αποτρέψει επίθεση στο τουρκικό Προξενείο, κάτι το οποίο εάν γινόταν θα μπορούσε να περιπλέξει τις διεθνείς σχέσεις της χώρας και την ίδια της την ασφάλεια.
Και αν μας επιτραπεί ένας κάπως αυθαίρετος τυπικά, αν και αληθής ισχυρισμός, την επίθεση αυτή μάλλον θα την ανέμενε κανείς από τον αποκαλούμενο ως «ακροδεξιό – εθνικιστικό χώρο». Η δε επίθεση στο λεωφορείο των ΜΑΤ δε θέλει πολύ «φιλοσοφία» για να εκτιμηθεί ότι προερχόταν από τον «αντίπαλο εξτρεμισμό», τον ακροαριστερό.
Η απογοήτευση για τη μακαριότητα, σε βαθμό ηλιθιότητας, της πολιτικής ηγεσίας είναι τεράστια. Στη χώρα του παραλόγου που ζούμε, μας είναι παντελώς αδύνατο να συμφωνήσουμε ακόμα και στα στοιχειώδη. Και είναι διπλά απογοητευτικό όταν η αδυναμία στοιχειώδους αντίδρασης έχει ως σημείο αναφοράς έναν υπουργό ο οποίος αν μη τι άλλο αντιλαμβάνεται τη συζήτηση περί «αποτροπής» (deterrence).
Δεν μας κάνει διόλου ευτυχείς όταν βλέπουμε οποιονδήποτε άνθρωπο να υποφέρει. Το ίδιο ισχύει ακόμα και γι’ αυτούς που εξαπολύουν επιθέσεις με μολότοφ, καθώς εάν το δει αποστασιοποιημένα και ψύχραιμα κανείς το θέμα, θα χρειαζόταν να πληροφορηθούμε πολλά για τις οικογένειες από τις οποίες προέρχονται αυτά τα παιδιά του αυτοαποκαλούμενου ως «αντιεξουσιαστικού χώρου».
Πολύ θα θέλαμε να μπορεί να γίνει κάτι και να πειστούμε όλοι για το ότι η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου και ότι καλύτερος τρόπος δεν είναι η έξωθεν επιβολή κανόνων και η επιβολή τους, «καταστολή» αν θέλετε σε όσους αρνούνται να συμμορφωθούν, άρα βέλτιστη λύση θα ήταν ο αυτοπεριορισμός.
Επειδή όμως όλοι γνωρίζουμε ποια είναι η πραγματική κατάσταση, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή είναι μια αντιμετώπιση ιδεαλιστική και θεωρητική, ενώ η πραγματικότητα στη χώρα περιγράφεται από τη διαρκή κλιμάκωση της απειλής, καθώς η παντελής έλλειψη προβολής σοβαρής αντίστασης από την οργανωμένη πολιτεία, έχει στείλει τα λάθος μηνύματα στους ενδιαφερόμενους.
Πριν από λίγες ημέρες, από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων παρακολουθούσαμε την επίθεση «αντιεξουσιαστών» με μολότοφ σε απόσταση αναπνοής από τα ΜΑΤ που προστάτευαν περιμετρικά τον χώρο του πολυτεχνείου. Ο επιτιθέμενος βρέθηκε μερικά μόνο μέτρα από τον ΜΑΤατζή και εκτόξευσε εναντίον του με δύναμη τη μολότοφ, με αποτέλεσμα η ασπίδα του να αναφλεγεί.
Η ουσία είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτό είναι κάτι που θα συνεχιστεί όσο η εξουσία για λόγους ιδεοληψίας και ανικανότητας, εξακολουθεί να αρνείται την ανάγκη να δοθούν στις διωκτικές αρχές, αυτά τα «εργαλεία» που θα του επιτρέπουν να προβάλει αξιόπιστο μήνυμα αποτροπής απέναντι στον όποιο επιτιθέμενο.
Είναι άμεση ανάγκη να συζητηθεί σοβαρά και διακομματικά, ο εξοπλισμός της αστυνομίας με τα αποκαλούμενα ως «μη φονικά όπλα» (non-lethal weapons). Θα πρέπει να ξέρει ο επιτιθέμενος δήθεν «κοινωνικός αγωνιστής» ότι τα πράγματα δεν θα είναι τόσο απλά στο εξής, ώστε να επηρεαστεί η σκέψη του και η πράξη του.
Αυτός ο οποίος παριστάνει τον νταή, το κάνει γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα του κάνει τίποτα. Το υπηρεσιακό του πιστόλι ο αστυνομικός δεν θα το τραβήξει παρά μόνο σε πολύ ακραία κατάσταση που θα απειληθεί η επιβίωσή του… Ενδεχόμενη σύλληψη, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα οδηγήσει σε ιδιαίτερη ταλαιπωρία.
Στη φαιδρότητα που ονομάζεται «απονομή Δικαιοσύνης» στην Ελλάδα, έχουμε φτάσει να καταδικάζονται σε πολυετείς φυλακίσεις και ποτέ κανείς δεν μπαίνει στη φυλακή. Όλοι είναι έξω με αναστολή! Τελευταίο παράδειγμα οι συνδικαλιστάδες – πρωτοπαλίκαρα της ΔΕΗ που «εισέπραξαν» από πέντε χρόνια και πάνω και είναι σπίτια τους…
Τούτων λεχθέντων, πώς ακριβώς να ασκήσεις αποτροπή στον νεαρό; Η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους στον τομέα της απονομής Δικαιοσύνης, αντιθέτως, προσφέρεται ως δικαιολογητική βάση για τη δράση τους… Και οι απλοί πολίτες που αηδιάζουν και με τους συνδικαλιστάδες και με τους αναρχο-παλικαράδες, είναι στη μέση.
Μοναδικός τρόπος είναι τα μη φονικά όπλα. Δεν μπορεί να αισθάνεται άτρωτος στα δέκα μέτρα, κάποιος με τόσο καταφανή παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά. Τα μη φονικά όπλα δεν είναι όλα τα ίδια. Απόλυτη εξασφάλιση ότι δεν θα υπάρξει θάνατος από λανθασμένη τακτική χρήση τους δεν μπορεί να υπάρξει.
Όλα θα κριθούν στην εκπαίδευση. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτοί που πληρώνονται για να μας προστατεύουν, αποτυγχάνουν τραγικά στην αποστολή τους, διότι κάποια στις θέσεις πολιτικής εξουσίας, ασχολούνται με τον άτυπο διαγωνισμό επίδειξης δημοκρατικής ευαισθησίας και δήθεν δημοκρατικότητας.
Αν δεν πει τα αυτονόητα ο τεχνοκράτης, αυτός που έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τον τομέα της ασφάλειας, ποιος θα τα πει; Εάν δεν γίνει ξανά τίποτα, είμαστε απλά δίχως σωτηρία και να σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε, διότι έχουμε να σας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν. Με τις υγείες μας… [defence-point]
