Μια ιστορία στο άβατο των Εξαρχείων για γέλια και για κλάματα
Eίναι από αυτές τις ιστορίες που κάποιος κακόπιστος θα τη χαρακτήριζε μυθοπλασία αστικού τύπου με ολίγη από νουάρ ατμόσφαιρα.
Κι όμως πρόκειται...
... για αληθινό περιστατικό. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ εκτυλίχθηκε τον περασμένο χειμώνα και έχει θύμα/πρωταγωνιστή ηγετικό στέλεχος της πιο «διάσημης» αναρχικής συλλογικότητας.
Ναι, του Ρουβίκωνα! Μου τη μετέφεραν μόλις προσφάτως και οφείλω να σας την αφηγηθώ. Κατ’ αρχάς να επιστήσω την προσοχή σας γιατί, όπως γενικά μαθαίνω, έχουν πυκνώσει οι διαρρήξεις στο κέντρο των Αθηνών.
Μια νουάρ ιστορία
Η ιστορία συνέβη στην ευρύτερη περιοχή Εξαρχείων, που οι περισσότεροι περιγράφουν ως άβατο λόγω των συχνών επεισοδίων και του αέρα ανομίας που πνέει τα τελευταία χρόνια. Σε μια εποχή δε που ο ακτιβισμός γνωρίζει πιένες και που έχει σχεδόν διαμορφωθεί η έννοια ενός γαλατικού χωριού, αν και για το τελευταίο δεν είμαι τόσο βέβαιος.
Ενα βράδυ λοιπόν, όταν το στέλεχος του Ρουβικώνα επέστρεψε στο σπίτι του –διαμένει στην ευρύτερη περιοχή, το τονίζω– ύστερα από μία επιτυχημένη ακτιβιστική επιδρομή από αυτές που κυριαρχούν με συχνότητα στην επικαιρότητα, το βρήκε εντελώς… άδειο. Κι αυτό αφού οι διαρρήκτες τού είχαν πάρει τα πάντα. Η έκπληξη ήταν μεγάλη, αφού δεν του είχε μείνει τίποτε από τα υπάρχοντά του.
Εκτός από το… τηλέφωνο –λένε οι πηγές μου– από το οποίο σχεδόν αμέσως κάλεσε το πολύπαθο (από επιθέσεις με μολότοφ) Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων, στην οδό Καλλιδρομίου. Ναι καλά διαβάσατε.
Το γράμμα του νόμου
Ο διοικητής μόλις άκουσε το όνομα του θύματος, και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για σημαντικό μέλος των… ατάκτων ακτιβιστών, δεν πίστευε στα αφτιά του αλλά σκέφτηκε ότι πήρε κάπως και την «εκδίκησή» του. Ο νόμος και ο τύπος όμως έπρεπε να τηρηθούν. Αλίμονο, οι πολίτες ανεξαιρέτως έχουν το σαφές δικαίωμα της προστασίας από τα όργανα της τάξης.
Εδωσε λοιπόν εντολή στους άνδρες του να σπεύσουν στο σπίτι του παθόντος, όπως και όφειλαν, ειδοποιώντας ταυτόχρονα και τη Σήμανση για να πάρει δακτυλικά αποτυπώματα, μήπως και συλλάβουν τους θρασύτατους ληστές που δεν ήξεραν ποιου το σπίτι χτύπησαν. Απέναντι στην ανομία είμαστε όλοι ίσοι, ψιθύρισε με νόημα στον αξιωματικό υπηρεσίας. Θα σας κρατώ ενήμερους για την εξέλιξη της έρευνας, αν έχω νεότερα.
Eίναι από αυτές τις ιστορίες που κάποιος κακόπιστος θα τη χαρακτήριζε μυθοπλασία αστικού τύπου με ολίγη από νουάρ ατμόσφαιρα.
Κι όμως πρόκειται...
... για αληθινό περιστατικό. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ εκτυλίχθηκε τον περασμένο χειμώνα και έχει θύμα/πρωταγωνιστή ηγετικό στέλεχος της πιο «διάσημης» αναρχικής συλλογικότητας.
Ναι, του Ρουβίκωνα! Μου τη μετέφεραν μόλις προσφάτως και οφείλω να σας την αφηγηθώ. Κατ’ αρχάς να επιστήσω την προσοχή σας γιατί, όπως γενικά μαθαίνω, έχουν πυκνώσει οι διαρρήξεις στο κέντρο των Αθηνών.
Μια νουάρ ιστορία
Η ιστορία συνέβη στην ευρύτερη περιοχή Εξαρχείων, που οι περισσότεροι περιγράφουν ως άβατο λόγω των συχνών επεισοδίων και του αέρα ανομίας που πνέει τα τελευταία χρόνια. Σε μια εποχή δε που ο ακτιβισμός γνωρίζει πιένες και που έχει σχεδόν διαμορφωθεί η έννοια ενός γαλατικού χωριού, αν και για το τελευταίο δεν είμαι τόσο βέβαιος.
Ενα βράδυ λοιπόν, όταν το στέλεχος του Ρουβικώνα επέστρεψε στο σπίτι του –διαμένει στην ευρύτερη περιοχή, το τονίζω– ύστερα από μία επιτυχημένη ακτιβιστική επιδρομή από αυτές που κυριαρχούν με συχνότητα στην επικαιρότητα, το βρήκε εντελώς… άδειο. Κι αυτό αφού οι διαρρήκτες τού είχαν πάρει τα πάντα. Η έκπληξη ήταν μεγάλη, αφού δεν του είχε μείνει τίποτε από τα υπάρχοντά του.
Εκτός από το… τηλέφωνο –λένε οι πηγές μου– από το οποίο σχεδόν αμέσως κάλεσε το πολύπαθο (από επιθέσεις με μολότοφ) Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων, στην οδό Καλλιδρομίου. Ναι καλά διαβάσατε.
Το γράμμα του νόμου
Ο διοικητής μόλις άκουσε το όνομα του θύματος, και γνωρίζοντας ότι πρόκειται για σημαντικό μέλος των… ατάκτων ακτιβιστών, δεν πίστευε στα αφτιά του αλλά σκέφτηκε ότι πήρε κάπως και την «εκδίκησή» του. Ο νόμος και ο τύπος όμως έπρεπε να τηρηθούν. Αλίμονο, οι πολίτες ανεξαιρέτως έχουν το σαφές δικαίωμα της προστασίας από τα όργανα της τάξης.
Εδωσε λοιπόν εντολή στους άνδρες του να σπεύσουν στο σπίτι του παθόντος, όπως και όφειλαν, ειδοποιώντας ταυτόχρονα και τη Σήμανση για να πάρει δακτυλικά αποτυπώματα, μήπως και συλλάβουν τους θρασύτατους ληστές που δεν ήξεραν ποιου το σπίτι χτύπησαν. Απέναντι στην ανομία είμαστε όλοι ίσοι, ψιθύρισε με νόημα στον αξιωματικό υπηρεσίας. Θα σας κρατώ ενήμερους για την εξέλιξη της έρευνας, αν έχω νεότερα.