... σε μικρά κρατίδια αδύναμα και ευκολοεξουσίαστα.
Και δεύτερον, ότι οι ακραίες ένοπλες ομάδες κατευθύνονται από τις μυστικές υπηρεσίες των ισχυρών χωρών, εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι στρέφονται. Και δεν πρόκειται μόνον για ισλαμικές ομάδες, αλλά και δήθεν «επαναστατικές εσωτερικού μετώπου», τύπου Ερυθρών Ταξιαρχιών ή 17Ν.
Όταν επιτελέσουν το έργο τους, εύκολο είναι να τις εξασθενήσουν, όπως συνέβη με την Λιβύη, όπου οι ακραίοι ισλαμιστές κατέχουν μεν την πρωτεύουσα, αλλά δεν ελέγχουν τα δύο τρίτα της χώρας, όπου μάλιστα -στην περιοχή της Βεγγάζης- βρίσκονται οι σπουδαιότερες πετρελαιοπηγές.
Μάλιστα, σε παλαιότερο σημείωμα προ τριών ετών, είχε γραφεί σ’ αυτήν την στήλη -και επαναλήφθηκε αργότερα- ότι ο σχεδιασμός για το Ιράκ είναι να το διαιρέσουν στα τρία, ενισχύοντας και τις δύο αντιμαχόμενες μουσουλμανικές ομάδες, σουνιτών και σιιτών, να αλληλοσκοτώνονται, έως ότου πληρωθεί ο χρόνος για να γίνει κοινή η διαπίστωση πως δεν μπορούν να συνυπάρξουν, άρα η κατάτμηση του Ιράκ να θεωρηθεί φυσιολογική ενέργεια.
Αποδεικνύεται έμπρακτα τώρα αυτό. Ο πρωθυπουργός κ. Νούρι αλ Μαλίκι αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση απέναντι στην σουνιτική ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Συρίας» (ΙΚΙΛ), της οποίας οι μεγάλες επιτυχίες οφείλονται στα ερείσματα που διαθέτουν στους κατοίκους, που είναι Άραβες σουνίτες και οι οποίοι θεωρούν τους σιιίτες ως δύναμη κατοχής.
Με την σειρά τους οι Πεσμαργκά (οι Κούρδοι ένοπλοι της «Πατριωτικής Ένωσης του κ. Ταλαμπανί) κατέλαβαν το Κιρκούκ, ενώ οι Πεσμαργκά, του «Δημοκρατικού Κόμματος» του κ. Μασούντ Μπαρζανί, έχουν ως φαίνεται πάρει τον έλεγχο της μισής Μοσούλης που κατοικείται από Κούρδους. Όσοι παρακολουθούσαν παλαιότερα τις εξελίξεις, γνωρίζουν ασφαλώς πως οι κ.κ. Ταλαμανί και Μπαρζανί ήσαν αρχηγοί κουρδικών ομάδων με φιλοαμερικανική τοποθέτηση, σε αντίθεση με το ΡΚΚ του κ. Οτζαλάν που παρουσιαζόταν ως φιλοσοβιετικό.
Με τους Πεσμαργκά επομένως των κ.κ. Ταλαμπανί και Νπαρζανί, ο έλεγχος των πετρελαιοπηγών βρίσκεται στα χέρια της Δύσης. Οι Κούρδοι του Ιράκ, είναι οι μόνοι που επωφελήθηκαν από την εξέγερση του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ) εναντίον της ιρακινής κεντρικής κυβέρνησης. (περισσότερα επ’ αυτών μπορεί κάποιος να βρει στο e-dragoumanos, όπου καταχωρούνται δημοσιεύματα των ε.τ. πρεσβευτών που αποτελούν τον «Διπλωματικό Κύκλο»).
O κ. Thierry Meyssan, ιδρυτής και πρόεδρος του Voltaire Network, υποστηρίζει όμως ότι πρόβλημα έχουν και οι Κούρδοι, επειδή το «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Συρίας», ξεκίνησε τον πόλεμο του πετρελαίου στο Ιράκ και με τη βοήθεια του Ισραήλ, διέκοψε την τροφοδότηση της Συρίας και εξασφάλισε την κλοπή του πετρελαίου του Κιρκούκ από την τοπική κυβέρνηση του Κουρδιστάν. Η πώληση του θα εξασφαλιστεί από την Aramco, η οποία θα συγκαλύψει αυτή τη διακίνηση σαν να είναι μια αύξηση της «Σαουδικής» παραγωγής.
Το ερώτημα βεβαίως που τίθεται (ή μάλλον, που δεν τίθεται) είναι η δυνατότητα που έχουν οι ισλαμιστές του ΙΚΙΛ να πωλούν το πετρέλαιο στη διεθνή αγορά, η οποία παρακολουθείται στενά από την Ουάσιγκτον. Όλοι θυμούμαστε τι συνέβη τον περασμένο Μάρτιο, όταν οι Λίβυοι αυτονομιστές της Βεγγάζης είχαν αποτύχει να πουλήσουν πετρέλαιο. Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ είχε αναχαιτίσει το δεξαμενόπλοιο Morning Glory στα ανοικτά της Κύπρου και το έστειλε πίσω στη Λιβύη. Ίσως, επειδή προοριζόταν για την Βόρειο Κορέα.
O κ. Thierry Meyssan έχει πληροφορίες, ότι στο ετήσιο παγκόσμιο συνέδριο των πετρελαϊκών εταιρειών που πραγματοποιήθηκε κατά τις 15-19 Ιουνίου στη Μόσχα, ενώ αναμενόταν να αναφερθούν στην Ουκρανία, τελικά έγινε λόγος για το Ιράκ και τη Συρία, ότι το πετρέλαιο που κλέβεται από το Μέτωπο Αλ-Νούσρα στη Συρία πωλείται από την Exxon-Mobil (η εταιρεία των Ροκφέλερ που βασιλεύει στο Κατάρ), ενώ εκείνο του ΙΚΙΛ εκμεταλλεύεται από την Aramco (ΗΠΑ / Σαουδική Αραβία).
Να λοιπόν, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα, από αυτά που παρουσιάζονται μέσω των κατευθυνόμενων ειδήσεων στον παγκόσμιο Τύπο.
Ο Μακεδών
