Δεν είναι βέβαια στρωμένη με ρόδα η πορεία των λαών, όπως
και των μεμονωμένων ανθρώπων, αλλά σε φυσιολογικές καταστάσεις η αντίθεση
μεταξύ θετικών και αρνητικών δεν αποτελεί «χάσμα», όπως...
... είναι σήμερα. Και
μάλιστα, με τα όποια θετικά να παραμένουν σταθερά, τα δε αρνητικά βήμα-βήμα να
διογκώνονται.
Κι εκεί που η χώρα πάει να κάνει ένα βηματάκι εμπρός, κάτι
θα συμβεί και ξανά πάλι από την αρχή. Αυτή η κατάσταση μου θυμίζει μια
γελοιογραφία που είδα σε παλιό έντυπο (πριν από το 1900) όπου κάθονταν γύρω από
ένα τραπέζι οι τότε ισχυροί της Ευρώπης και παρακολουθούσαν ένα φιδάκι που
βρισκόταν σε μπουκάλι, να προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει.
Το φιδάκι ήταν η Ελλάδα, και κάθε φορά που κατόρθωνε να
βγάλει το κεφάλι του έξω από το στόμιο του μπουκαλιού… φαπ! κάποιος από τους
ισχυρούς σήκωνε την παλάμη, και το φιδάκι βρισκόταν πάλι στον πάτο του
μπουκαλιού. Στην επόμενη προσπάθεια, άλλος ήταν ο ισχυρός που κατάφερε το
χτύπημα.
Έχω την αίσθηση ότι αυτό γίνεται και σήμερα με την Ελλάδα.
Άλλοτε εξωγενείς παράγοντες άλλοτε εσωτερικοί, στέκονται εμπόδιο σε κάθε
πρόοδο. Συνηθίσαμε βέβαια να λέμε, ότι η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Έχει βάση
αυτή η αισιόδοξη τοποθέτηση, μόνον όμως αν τη δει κάποιος επιφανειακά. Αν εμβαθύνει,
θα διαπιστώσει πως δεν αποτελεί θετικό στοιχείο.
Είχα γράψει παλαιότερα σημείωμα με τίτλο «Η Ανάσταση,
προϋποθέτει τον θάνατο». Όσοι ευχόμαστε και εργαζόμαστε για την Ανάσταση της
χώρας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την παραπάνω διαπίστωση. Αυτή μου την
τοποθέτηση, που δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί σε γνώμη, είχε έρθει να την
ενισχύσει ο Μάνος Χατζηδάκις σε μια συνέντευξή του. Είχε πει: «Είναι λάθος να
λέμε η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πρέπει να πεθάνει για να ξαναγεννηθεί».
Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται στην εντατική. Ζωντανή μεν
ιατρικά, αλλά διασωληνωμένη. Μόλις κάποιος τραβήξει το σωληνάκι τελειώσαμε.
Γιατί όμως να επιθυμεί κάποιος το τέλος μας; Η πολιτική ιστορία μαρτυρεί, ότι
όσες χώρες μπορούσαν να αποκτήσουν επάρκεια σε ενέργεια -και πλούτη, βέβαια-
κυριολεκτικά «τσακίστηκαν». Πολύ περισσότερο υποφέρουν σήμερα, οι χώρες που
είχαν κρατικές εταιρίες πετρελαίου (Ιράκ, Τυνησία, Λιβύη, Συρία, οι χώρες της
Αφρικής…), πλην των κρατών της αραβικής χερσονήσου (οι οποίες έχουν να παίξουν
σπουδαίο ρόλο αποσταθεροποίησης των κρατών της υφηλίου). Δεν είναι μόνον αυτός
ο λόγος, αλλά δεν του παρόντος.
Δεν γνωρίζω αν τα όσα συμβαίνουν σήμερα που καταλύουν το
κράτος μας είναι αποτέλεσμα της απεγνωσμένης προσπάθειας του «παλαιού» να
διατηρήσει τα έκνομα κεκτημένα του ή υπάρχουν κέντρα που ωθούν σε
αποσταθεροποίηση. Αυτό θα φανεί σύντομα.
Το κακό είναι, ότι αναλισκόμαστε στα δευτερεύοντα, και δεν
έγινε αντιληπτό ότι το πρόβλημά μας είναι η ίδια η ύπαρξή μας. Βλέπουμε τον
θάνατο που έρχεται και δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια. Αν δεν έχουμε τη δύναμη να
τον αποφύγουμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε. Εμείς αντιθέτως, του ανοίγουμε
τον δρόμο να έρθει γρηγορότερα.
Και αν δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε, ας προετοιμαστούμε
για το μετέπειτα. Στη φύση δεν υπάρχει οριστικός θάνατος. Ό,τι πεθαίνει
ξαναγεννιέται. Ήταν οι παππούδες μας «πεθαμένοι» κατά τη δεκαετία 1940, αλλά
διατήρησαν το σπέρμα της αναζωογόνησης. Εμείς αντιθέτως, κάνουμε ό,τι μπορούμε
για να πεθάνουμε οριστικά.
Ο Μακεδών
