Ενδιαφέρουσα η συνέντευξη του πρώην υπουργού, Ν. Κοτζιά,
στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος" της Λευκωσίας, που
δίνει αφορμή για προβληματισμό.
Σημειώνω, πως η στήλη έχει ασκήσει αυστηρότατη κριτική στην
πολιτική...
... του Ν. Κοτζιά, επί όλων σχεδόν των θεμάτων που ασχολήθηκε, αλλά δεν
παραλείψαμε να αναφερθούμε σε θετικά σημεία που είχε η παρουσία του στο Κραν
Μοντανά. Βεβαίως, είχαμε σημειώσει ότι στο Κυπριακό είχε ανάμιξη από το 2003,
όταν ήταν προσκεκλημένος στα σεμινάρια που οργάνωναν οι Βρετανοί για την
υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν. Γεγονός είναι επίσης, ότι από τότε δεν συμφωνούσε
με την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, και τα γεγονότα οδήγησαν την Ελλάδα να
υποστηρίζει μια υπόθεση χαμένη εξ αρχής.
Θα ασχοληθώ σε επόμενα σημειώματα με τις απόψεις του Ν.
Κοτζιά, σήμερα όμως στέκομαι σε μια τοποθέτηση του π. υπουργού -την οποία έχουν
ενστερνιστεί πολλοί προκάτοχοί του-, με την οποία βρίσκομαι καθ’ ολοκληρία σε
αντίθεση, επειδή πιστεύω πως πρόκειται για ελλιπές ενδιαφέρον της Αθήνας, που
βρίσκει προσχήματα να αποστασιοποιηθεί. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, ποιον
τύπο κράτους θα επέλεγε για την Κύπρο, απάντησε:
«Υπάρχουν διάφορες σκέψεις και συζητήσεις αλλά, όπως ξέρετε,
εγώ έχω αποφύγει να τοποθετηθώ επί του θέματος, θεωρώντας ότι ο τύπος του
κράτους, στο οποίο θα καταλήξει η λύση του Κυπριακού είναι ένα εσωτερικό θέμα. Ανήκει
στην εσωτερική πτυχή του Κυπριακού και εγώ δεν διατυπώνω σκέψεις.
» […] Η διζωνικότητα είναι ένα θέμα που ιστορικά έχει
προκύψει, είναι η κατεύθυνση του ΟΗΕ και νομίζω ότι δικαιολογημένα η
ελληνοκυπριακή πλευρά έχει μια δυσκολία να το εγκαταλείψει γιατί πού θα πάει
και ποιος θα το στηρίζει; »Γενικά όμως
δεν θέλω να εκφέρω γνώμη στα εσωτερικά θέματα της Κύπρου», κατέληξε ο Νίκος
Κοτζιάς.
Δεν μπορώ να κατανοήσω, πως συμβαίνει τα αφορώντα την Κύπρο
να μη αποτελούν καταλυτικό παράγοντα για την πορεία της Ελλάδας. Δεν πρόκειται
για συναισθηματική αντιμετώπιση, αλλά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η
Ελλάδα λόγω του Κυπριακού. Βεβαίως, και οι ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων
είναι τεράστιες στην τελμάτωση του θέματος, προς όφελος της Τουρκίας, όπως όμως
έχουν τα πράγματα η τύχη των δύο κρατών είναι αλληλένδετη.
Φυσικά και είναι άλλο κράτος η Κύπρος, αλλά ό,τι θετικό ή
αρνητικό συμβαίνει εκεί έχει άμεση επίπτωση στον ελλαδικό χώρο. Οι ελληνικές
κυβερνήσεις, σιγά-σιγά φρόντισαν να αποστασιοποιηθούν, προκειμένου να
επιρριφθεί η ευθύνη στους Κυπρίους για τα μέλλοντα να συμβούν.
Θυμίζω, ότι εκκινήσαμε με την Αθήνα να προβάλλεται ως το
εθνικό κέντρο, συνεχίσαμε με την διακήρυξη ότι συναποφασίζουμε και καταλήξαμε
ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται. Το επόμενο βήμα ίσως είναι
«τι μας νοιάζει εμάς, αφού η Κύπρος είναι άλλο κράτος». Δεν αποκλείεται να το
δούμε κι αυτό.
Πρόκειται για καταφανή προσπάθεια απόσεισης ευθυνών, δείγμα
θεωρώ εμφόβων πολιτικών να πάρουν αποφάσεις που ίσως έχουν κάποιο ρίσκο, αλλά
στην πολιτική -και στην ζωή- ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα. Ο
Αλέξης Τσίπρας, προχθές ακόμη είχε δηλώσει ότι τη ιστορία την γράφουν όσοι
τολμούν. Πράγματι. Πού είναι όμως η τόλμη στην Κύπρο, ώστε να αναληφθούν
εκείνες οι πρωτοβουλίες που θα ωφελήσουν και τους δύο λαούς, και τον ελληνισμό
γενικότερα;
Εν κατακλείδει, το ζήτημα της Κύπρου είναι Πανελλήνιο. Και
είναι λυπηρό, που οι Ελλαδίτες πολιτικοί αποφεύγουν να λάβουν πρωτοβουλίες,
επιτρέποντας στην βρετανική πολιτική να οδηγεί εκείνη το όχημα τουρκοποίησης
του νησιού.
Ο Μακεδών
