... όσο ατυχής ήταν η αντίδραση των θερμοκέφαλων να προσπαθήσουν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
Οι λόγοι που ήταν ατυχής η έμπνευση να πραγματοποιηθεί η ενημερωτική εκδήλωση για τη συμφωνία αυτές τις μέρες είναι πολλοί και συνδέονται με τις ακόλουθες παραμέτρους:
Πρώτον, συνδέονται με τη συγκυρία, καθώς οι υπογραφές είναι πρόσφατες, τα γεγονότα νωπά και τα νεύρα τεντωμένα -μέχρι και η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή φυλλορροεί με αφορμή αυτό το θέμα.
Δεύτερον, συνδέονται με την πολιτική –όχι την κομματική- εκτίμηση της κατάστασης. Τα έμπειρα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς είχαν προβλέψει ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και ήξεραν από την αρχή σε ποιους ιδεολογικούς και κομματικούς χώρους θα χρεώσουν την ευθύνη. Η ανάδειξη αυτής της αντίθεσης μπορεί να πιστεύουν ότι συμφέρει την παράταξή τους, αλλά ασφαλώς δεν έχει θετικό πρόσημο για την κοινωνία.
Τρίτον, συνδέονται με την ουσία ενός θέματος, το οποίο πέρα από πολιτικές πεποιθήσεις που μπορεί να ανάγονται στη δεκαετία του 1940 και συναισθηματικές εξάρσεις με αναφορές στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απαιτεί εξειδικευμένη γνώση. Γι' αυτό υπάρχει το υπουργείο Εξωτερικών, το Διπλωματικό Σώμα και οι υπόλοιποι αρμόδιοι για τα διεθνή θέματα της χώρας.
Ακόμη και η εκλαΐκευση –ή μάλλον ειδικά η εκλαΐκευση- μιας διεθνούς συμφωνίας απαιτεί την άριστη διπλωματική, νομική και ιστορική γνώση των καταστάσεων, την οποία είναι αμφίβολο εάν κατέχουν τα πολιτικά στελέχη οποιουδήποτε κόμματος και οι κοινωνικοί αγωνιστές οποιασδήποτε απόχρωσης.
Τέταρτον, συνδέονται με την πολιτική ιδιότητα των ανθρώπων, που παίρνουν μια πρωτοβουλία. Είναι προφανές ότι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα του 2018 ο κάθε πολίτης και η κάθε παρέα μπορούν να προκαλέσουν και να οργανώσουν μια δημόσια συζήτηση στο πάρκο, στο Πολιτιστικό Κέντρο, σε ένα θέατρο ή σε ένα γραφείο για οποιοδήποτε θέμα και να καλέσουν τους πολίτες να συμμετάσχουν. Εξίσου προφανές είναι ότι κάποιοι άνθρωποι ως εκ της ιδιότητας τους έχουν μια ευρύτερη ευθύνη θα πρέπει να σκέφτονται τις επιθυμίες και τις κινήσεις τους όχι μία, αλλά δύο και τρεις φορές.
Διότι τι έγινε τη Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη; Τι είναι αυτό που έμεινε ως εντύπωση; Μια κοινωνία εκτός των ορίων του πολιτισμού. Κάποια πολιτικά πρόσωπα να λειτουργούν με τη λογική της γροθιάς στο μαχαίρι, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τον αχρείαστο και αντιπαραγωγικό ρόλο της γροθιάς. Και κάποιοι γηπεδόβιοι που προσεγγίζουν την έννοια της πατρίδας με τον ψυχισμό του οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας, να σηκώνουν το γάντι και να παίζουν τον εξίσου αχρείαστο ρόλο του μαχαιριού. Πάντως, ούτε οι μεν ούτε οι δεν έγιναν σοφότεροι για το συγκεκριμένο θέμα της συμφωνίας.
Ως αποτέλεσμα –το μόνο αποτέλεσμα- είναι η αρνητική εικόνα για τη Θεσσαλονίκη. Με τα επεισόδια, τον κλεφτοπόλεμο, τον πετροπόλεμο και τα χημικά της Αστυνομίας. Διότι στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουν αυτά που μάλλον δεν θέλουν να παραδεχτούν. Όλοι γνωρίζουν ότι ανάμεσα μας δεν υπάρχουν υπερπατριώτες και προδότες. Αν υπάρχουν είναι πολλοί και από τη μια και από την άλλη πλευρά, οπότε το πρόβλημα παραπέμπει στα βουνά της δεκαετίας του 1940, περίοδος για την οποία όλοι έχουν κάνει την αυτοκριτική τους.
Όλοι γνωρίζουν -εκτός κι αν είναι υπερβολικά αφελείς- ότι σε αυτές τις ιστορίες η κάθε πλευρά κάνει το κομμάτι της –κατά κάποιον τρόπο τη δουλειά της. Σε πρακτικό επίπεδο αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που η Ελλάδα χωρίζεται για ένα σοβαρό θέμα στα δύο με όρους εξέδρας –και ασχέτως με το ποια πλευρά έχει κάθε φορά περισσότερο ή λιγότερο δίκιο, κάτι που συνήθως το κρίνει η Ιστορία πολλά χρόνια μετά- στήνονται πολιτικές καριέρες και μπαίνουν οι βάσεις για επιχειρηματικές αυτοκρατορίες.
Για σκεφτείτε: ο τελικός αριθμός των κερδισμένων –των πολύ και άμεσα κερδισμένων!- είναι μικρός. Οι πολλοί αμέσως μετά τη «μάχη» που θα δώσουν θα σκύψουν ξανά στα δικά τους, τα καθημερινά, τα πιεστικά, τα ψυχοφθόρα. [voria.gr]
