Εξίσου τοξικό με τα θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι και το ζήτημα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθ’ ότι αυτά που
μας ετοιμάζει η κυβέρνηση, σκοπό έχουν την πλήρη διάλυσή της, όπως και με το
νόμο...
... της απλής αναλογικής, που θα φέρει χάος στο Κοινοβούλιο.
Το χάος τρέφει την Αριστερά,
επειδή της δίνει την δυνατότητα συγκέντρωσης στους δρόμους "αγανακτισμένων",
οι οποίοι δεν αγανακτούν όμως όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση, καίτοι οδηγούν
την χώρα σε περαιτέρω διάλυση. Και αυτήν την επιδιώκουν συνειδητά, αφού έτσι μόνον
πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους, θα οικοδομήσουν τον βορειοκορεατικό
σοσιαλισμό. [Δεν τα λέγω εγώ αυτά. Απλώς τα αντιγράφω από τα κείμενά τους].
Κατ’ αρχάς να πω, ότι η τοπική
αυτοδιοίκηση στις σύγχρονες κοινωνίες, μόνον ελβετικού τύπου μπορούν να υπάρξει.
Η αυτοδιοίκηση προϋποθέτει μικρές κοινωνίες, όπου οι πολίτες -μέσω συνελεύσεων-
θα εγκρίνουν ή θα απορρίψουν τις προτάσεις των αρχόντων. Όχι δι’ αντιπροσώπων,
αλλά με την άμεση συμμετοχή τους.
Δυστυχώς, κανείς δεν επιχείρησε να φέρει σε συζήτηση ουσίας
το θέμα τι είναι αυτοδιοίκηση και τι είναι άμεση δημοκρατία. Διότι αναμφίβολα
επικρατεί μεγάλη σύγχυση στους όρους μεταξύ των πολιτικολογούντων, οι οποίοι
προφανώς αγνοούν τη συμβουλή του Αντισθένη, ότι αρχή της σοφίας είναι η γνώση
των όρων («Αρχή παιδεύσεως των ονομάτων επίσκεψις»).
Και φαίνεται η άγνοιά μας επ’ αυτών, γι’ αυτό και
αποδεχόμαστε τίτλους που ναι μεν μας ενθουσιάζουν, αλλά δημιουργούν σύγχυση. Το
να υποστηρίζει φερ’ ειπείν κάποιος ότι είναι "σοσιαλιστής"
(κοινωνιστής) δεν προσδιορίζει ταυτόχρονα όπως νομίζει και τον πολιτικό-κοινωνικό
χώρο στον οποίο βρίσκεται, διότι τον σοσιαλισμό επικαλείται ο δημοκράτης
(σοσιαλδημοκρατία), ο Μαρξ (κομμουνισμός), ο Χίτλερ (εθνικοσοσιαλισμός), ο
Χριστιανισμός, ακόμη και ο Τόμας Μουρ με την "Ουτοπία"
του (ουτοπικός σοσιαλισμός).
Αυτό συμβαίνει και με την αυτοδιοίκηση, όπου υποτίθεται ότι
ο πολίτης συμμετέχει στα δρώμενα και γίνεται ενεργός. Εκείνο, που δεν έχει
γίνει κατανοητό, διότι σκοπίμως η πολιτεία μάς παραπλανεί για να μας πείσει ότι
συμμετέχουμε ("κυρίαρχος
λαός"), είναι ότι
δεν μπορεί να υπάρξει αυτοδιοίκηση με τη μορφή που παρουσιάζεται σήμερα, όπως
έγραψα ανωτέρω, αφού απουσιάζει η άμεση
συμμετοχή των πολιτών.
Ο ελληνισμός, μ’ αυτόν
τον τρόπο διοικήθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και τη δημιουργία του
ελλαδικού κράτους. Επί τουρκοκρατίας, στο πεζούλι της εισόδου της εκκλησιάς του
χωριού κάθονταν οι προύχοντες και κατάχαμα οι κάτοικοι, και συναποφάσιζαν για
τα προβλήματα του χωριού. Άλλο θέμα, αν οι ισχυροί έβρισκαν τρόπο να επιβάλουν
τις απόψεις τους. Παλαιό το φαινόμενο, για πρώτη φορά αναφερόμενο από τον
Όμηρο, όπου ο Αγαμέμνων με πονηριά πέτυχε να ψηφίσει η συνέλευση του
στρατεύματος, τις δικές του προτάσεις.
Είναι φυσικό επομένως, όσο διευρύνεται (εδαφικά και
πληθυσμιακά) η κοινότητα, θα διοικείται εξ ανάγκης δι’ αντιπροσώπων και όχι
άμεσα. Και δεν είναι μόνον ότι εξασθενεί η έννοια της ελληνικής δημοκρατίας
προς όφελος του βρετανικού κοινοβουλευτισμού, είναι κυρίως ότι στερείται ενός
εκ των κυριοτέρων χαρακτηριστικών της. Της λογοδοσίας των αρχόντων, που ήταν θεσμοθετημένη
να δίνεται κάθε μήνα, αλλά στην ουσία ήταν καθημερινή, διότι ο πολίτης
παρακολουθούσε εκ του σύνεγγυς όσα συμβαίνουν και έλεγχε τους άρχοντες. Και
μάλιστα, παρά τον καθημερινό έλεγχο, πολλοί άρχοντες κατηγορήθηκαν, μηδέ του
Περικλή εξαιρουμένου.
Πόσο μάλιστα σήμερα, που η έννοια της λογοδοσίας είναι
άγνωστη στους αυτοδιοικητικούς και ο πολίτης αγνοεί -πλην ολίγων- ακόμη και τα
ονόματα των εκπροσώπων του, αυτούς που υποτίθεται ότι ελέγχει.
Αυτό που λέμε σήμερα αυτοδιοίκηση, λόγω της αδυναμίας
ελέγχου από τους κατοίκους (δεν λέγω τους πολίτες, διότι δεν ήμαστε), δίνει την
ευχέρεια σε πονηρούς άρχοντες να ελαφρύνουν το ταμείο, ακόμη και με ενέργειες
νομότυπες. Παράδειγμα τα διαβόητα 45άρια (οι απευθείας αναθέσεις έως ποσού
45.000 ευρώ), για τα οποία πάντα θα υπάρχουν υπόνοιες ως προς τον τρόπο
διάθεσής τους, ακόμη κι αν είναι καθ’ όλα νόμιμος.
Ελπίζεται ότι, κάποια εποχή, θα δοθεί η δυνατότητα στον
ελληνικό λαό να απολαύσει τα αγαθά της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου ο ρόλος των
τοπικών κοινωνιών θα είναι ουσιώδης, ώστε -μεταξύ των άλλων ωφελημάτων- να
περιοριστούν τα φαινόμενα κακοδιαχείρισης.
Ο Μακεδών
