Προφανώς υπάρχει σύγχυση στο
υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ή στον καθοδηγητή του πολιτικού προϊσταμένου
του, σχετικώς με την έννοια της ελευθερίας. Αποδεκτή...
... και επιδιωκόμενη είναι η
ελευθερίας έκφρασης, αγαθό που έδωσαν στην ανθρωπότητα οι πρόγονοί μας, ενώ η
ελευθερία δράσης επιδέχεται περιορισμούς.
Είναι πολλά τα περιστατικά, όπου
προστατευόμενες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ, παρανομούν και καλύπτεται η δραστηριότητά
τους για λόγους που δεν είναι ευκρινείς. Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, η
επικρατούσα ερμηνεία του όρου, κάνει λόγο για ελεύθερη δράση του ατόμου, μέχρι
του σημείου που δεν βλάπτει την ελευθερία του άλλου. Εμείς σε ποιον πρωτόγονο
κόσμο ζούμε και εφαρμόζουμε τα αντίθετα; Η ερμηνεία αυτή ήταν αποδεκτή ακόμη
και στις Σοβιετικές χώρες, μια των οποίων θέλουν να καταστήσουν την Ελλάδα. Ας
μιμηθούν λοιπόν τα σοβιέτ.
Είναι γνωστό το δίλημμα, που
επανέρχεται κατά διαστήματα στις κοινωνίες, όταν καλούνται να επιλέξουν
περισσότερη "ελευθερία" ή περισσότερη "ασφάλεια και τάξη". Όπως
συμβαίνει στην οικονομία με τις κυκλικές διακυμάνσεις, κατά τον ίδιο τρόπο
διαπιστώνει η κοινωνιολογία ότι υπάρχει μια αλληλοδιαδοχή μεταξύ των δυο
αναφερόμενων καταστάσεων.
Βέβαια, σύμφωνα με την
αριστοτελική διδαχή, όπου η αρετή «είναι μεσότητα, μεταξύ μιας υπερβολής και
μιας έλλειψης», το ιδεώδες είναι να υπάρχει ένας συγκερασμός των δύο και να
βρεθεί η χρυσή τομή, ώστε το ένα να μη αποκλείει το άλλο. Αλλά, δυστυχώς, η "αρετή" είναι το ποθούμενο, δεν είναι το
υπάρχον, γι’ αυτό και οι κοινωνίες (κατά κανόνα οι μεσογειακές) ρέπουν πότε
προς την μια πλευρά πότε προς την άλλη.
Είναι κανόνας, ότι μόλις επέλθει ο
κορεσμός από την όποια επικρατούσα κατάσταση, η ίδια η κοινωνία μεταστρέφεται
σιγά-σιγά και πορεύεται προς την άλλη πλευρά. Και τούτο διότι, άλλοτε μεν η
ελευθερία, άλλοτε δε η τάξη και ασφάλεια, ξεφεύγουν και η ελευθερία πλησιάζει
την αναρχία -με την ανυπακοή στους νόμους- η δε ασφάλεια και τάξη οδεύει προς
ανελεύθερο κράτος. Τότε είναι η στιγμή που η κοινωνία αντιδρά, και ρυθμίζει
μόνη της τα πράγματα.
Στις βόρειες χώρες, όπου τα
συναισθήματα δεν είναι ακραία, είναι αλήθεια ότι έχουν επιτύχει κάποια
ισορροπία. Γι’ αυτό και σ’ εμάς -αυτήν την εποχή που διερχόμαστε περίοδο
ασύδοτης θα έλεγα ελευθερίας, με πλήρη περιφρόνηση των νόμων, ακόμη και από
τους ίδιους τους νομοθέτες- ορισμένα γεγονότα μας φαίνονται αταίριαστα με το
δικό μας ταμπεραμέντο.
Βεβαίως, ο αντιδραστικός και
οπισθοδρομικός πολιτικός κόσμος και Τύπος που αυτοαποκαλείται "προοδευτικός" χωρίς να
προκαλεί μειδιάματα άμα τω ακούσματι, επιβάλλει στην κοινωνία τρόπο
συμπεριφοράς. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια που η Αστυνομία έκανε έκκληση στους
Έλληνες να δώσουν πληροφορίες για τρομοκρατικά κτυπήματα, και "προοδευτικοί" πολιτικοί και Τύπος,
μιλούσαν για "κάρφωμα".
Όταν δεν γίνεται σωστή χρήση του
αναφαίρετου δικαιώματος των πολιτών για ελευθερία και με την υποκίνηση ακόμη
και πολιτικών φορέων καταπατούνται οι νόμοι, τότε είναι περισσότερο από βέβαιο
ότι η ίδια η κοινωνία θα οδηγηθεί σε συντηρητικότερες μορφές διακυβέρνησης.
Κανείς όμως δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι απαραίτητα αυτό θα γίνει με ήρεμο
εξελικτικό τρόπο. Η συμπεριφορά των μαζών δεν είναι πάντα ελέγξιμη.
Οι σώφρονες πολιτικοί, όποιοι και
όσοι είναι, έχουν χρέος να αγωνιστούν για την επίτευξη της "μεσότητας" μεταξύ της
υπερβολής στην ελευθερία που υπάρχει σήμερα και στην έλλειψη που μπορεί να
έρθει, λόγω της αντίδρασης. Αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που να
θεωρείται πολιτισμένη.
Ο Μακεδών
