Μέχρι
και πριν από λίγες δεκαετίες η Δ.Ε.Θ. μεσουρανούσε όχι μόνον στον οικονομικό
τομέα, αλλά και στα πολιτιστικά δρώμενα της Ελλάδας, ιδιαίτερα του
βορειοελλαδικού χώρου.
Η μετακίνηση...
... δεν ήταν εύκολη από το χωριό στην πόλη,
ούτε από την περιφερειακή πόλη στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, συνδυαζόταν η επίσκεψη
στη Διεθνή Έκθεση με την αγορά αγαθών για την οικογένεια, που στην τοπική αγορά
δεν υπήρχαν ή δεν ήσαν κατάλληλης ποιότητας. Τα "προικιά" της νύφης ή τα βαφτιστικά, θα αγοράζονταν κάθε Σεπτέμβριο.
Το ίδιο κάποια έπιπλα ή ηλεκτρικά είδη.
Ήταν φυσικό
επομένως, που στο χώρο της Δ.Ε.Θ. στηνόταν κι ένα πανηγυράκι, ως κράχτης για
τους μικρούς που πίεζαν τους γονείς, αλλά και προσφορά μιας μικρής ανάπαυλας
στους ατέλειωτους περιπάτους στα περίπτερα. Με την πάροδο όμως του χρόνου οι
τοπικές αγορές άρχισαν να αναπτύσσονται, οι δε μετακινήσεις έγιναν απλούστερες,
γι’ αυτό και πιο συχνές, και ως εκ τούτου οι αναγκαίες επισκέψεις στη
Θεσσαλονίκη κατά μήνα Σεπτέμβριο αραίωσαν.
Παράλληλα,
υποβαθμίστηκαν τα φεστιβάλ τραγουδιού και κινηματογράφου, διότι το λεγόμενο "ποιοτικό" τραγούδι και η
"ποιοτική" ταινία
επικράτησαν, αφού αυτοί που ανέλαβαν τις τύχες τους θεώρησαν πως έτσι
αναβαθμίζουν το πολιτιστικό επίπεδο του λαού. Βέβαια, δεν εξηγήθηκε ποτέ, γιατί
εξακολουθούμε να βλέπουμε ευχάριστα τις ταινίες και να τραγουδούμε στις παρέες
τα δημιουργήματα της δεκαετίας του ’60, ενώ τα "ποιοτικά" περιορίστηκαν
στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο των "δημιουργών".
Στη δε σύγχρονη εποχή, ήρθε και
η τεχνολογία να μειώσει ακόμη περισσότερο το ρόλο των Γενικών Εκθέσεων, αφού
μέσω του διαδικτύου ο ενδιαφερόμενος κάνει τώρα τις παραγγελίες του. Στην
υποβάθμιση του ρόλου της συνεισέφεραν και οι
διοργανώσεις θεματικών Εκθέσεων, οι οποίες αφαίρεσαν από την Δ.Ε.Θ. πολλά. Γι’
αυτό και οι επισκέπτες της -σε πολύ μεγάλο ποσοστό- απαντούν, σε σχετική
ερώτηση, ότι επισκέπτονται την Έκθεση "για τα
παιδιά", και μόνον ένα μικρό ποσοστό προβάλλει λόγους
επιχειρηματικής ενημέρωσης ή αγοραπωλησιών.
Ως εκ τούτου αναζητείται ο
επανακαθορισμός του ρόλου της Δ.Ε.Θ., όσον
αφορά βέβαια την ετήσια διοργάνωσή της στη Θεσσαλονίκη. Διότι, η συμμετοχή της
στις διεθνείς εκθέσεις της αλλοδαπής -και ιδιαίτερα των βαλκανικών κρατών-
είναι ένα βήμα προσέγγισης των ελληνικών επιχειρήσεων, δια της οργανωμένης προβολής των προϊόντων τους, με τις εξελίξεις των γειτονικών οικονομιών.
Για
να επανακαθοριστεί ο ρόλος της Δ.Ε.Θ. θα πρέπει το θέμα να αντιμετωπιστεί με
σοβαρότητα και όχι με ανούσιες διακηρύξεις, ότι «επιδιώκεται η Δ.Ε.Θ. να αποδώσει στη Θεσσαλονίκη, το ρόλο του Διεθνούς Περιφερειακού Εκθεσιακού Κέντρου,
των γύρω χωρών, με τις οποίες η Ελλάδα, έχει ισχυρούς πολιτιστικούς,
οικονομικούς, θρησκευτικούς και πολιτικούς δεσμούς…», όπως άκουγα κάποτε. Και
αναρωτιόμουν ποιες είναι οι χώρες αυτές, με τις οποίες έχουμε τέτοιου είδους
δεσμούς, και δεν τις γνωρίζω. Το μόνο που μας συνδέει είναι η
επιχειρηματικότητα, η οποία όμως, δυστυχώς για μας, δεν είναι αμφίδρομη, αφού
κατέβαλε προσπάθειες η ελληνική πολιτεία να στείλει τις ελληνικές επιχειρήσεις
στα Βαλκάνια.
Για
να ξαναποκτήσει η Δ.Ε.Θ. τη ζωογόνα πνοή της στην ελληνική οικονομία, είναι
επιτακτική ανάγκη ο καθορισμός αναβαθμισμένου ρόλου γι’ αυτήν. Είναι βεβαίως
γεγονός, ότι οι Γενικές Εκθέσεις, όπου γης αποκτούν συνεχώς και μειωμένο
ενδιαφέρον. Ακόμη και οι EXPO. Κάτι πρέπει να γίνει, ώστε τουλάχιστον
οι παράλληλες εκδηλώσεις να αναβαθμιστούν, μακριά από θολοκουλτουριάρικες
εκδηλώσεις, που είναι αδιάφορες για το πολύ κοινό.
Η
αλήθεια είναι, ότι μάλλον δεν υπάρχει πρόθεση κάποιας αλλαγής, από την στιγμή
που έχω χρόνια να ακούσω για μετεγκατάστασή της, θέμα που ήταν πολύ προσφιλές
στα προηγούμενα χρόνια, όταν επιχειρηματικά ενδιαφέροντα την έστελναν πότε στο
Καλοχώρι, πότε στο Αεροδρόμιο, ακόμη και στον… Λαγκαδά, αναλόγως με το πού
εξυπηρετούσε τον ισχυρό επιχειρηματία. Έστω κι αυτό όμως, έδειχνε ότι κάτι
κινείται.
Ο
Μακεδών
