Είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι
οι κυβερνώντες, σήμερα και παλαιότερα, ζητούν την συναίνεση της αντιπολίτευσης
στις αποφάσεις τους, ενώ γνωρίζουν...
... καλά πως τέτοια προοπτική δεν υπάρχει. Άρα, η
πρόσκληση για συναίνεση γίνεται απλώς για δημιουργία εντυπώσεων, όπως και πολλά
άλλωστε απ’ αυτά που πράττουν οι πολιτικοί μας.
Τι θα πει συναίνεση; Να
συμμετέχουν και άλλοι στην "αίνεση" [αρχ. αινώ < αίνος
λόγος, μύθος], να γίνει αποδεκτή και να είναι κοινή η επιδίωξη για την
επ-αινετή προσπάθεια. Κι αν μάλιστα το "αινώ" ετυμολογείται από το "άνω" (όπως υποστηρίζει ο καθηγητής
Εμ. Μικρογιαννάκης) τότε η επαινετή προσπάθεια αποκτά μεγαλύτερη αξία.
Ζητά σήμερα ο πρωθυπουργός από
τους πολιτικούς του αντιπάλους την κοινή αίνεση προς επίτευξη ενός σπουδαίου
στόχου. Το ίδιο είχε ζητήσει και ο πρώην πρωθυπουργός από τον νυν (όταν αυτός
ήταν στην αντιπολίτευση). Και η συναίνεση δεν κατορθώθηκε. Γιατί; Μα,
αναφέρθηκε πιο πάνω. Διότι πρόκειται για "πολιτικούς αντιπάλους", όχι για "πολιτικούς
συναγωνιστές", εργάτες από κοινού στην προσφορά οφέλους στο σύνολο.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα
αποτρέπει τη συναίνεση. Προσέδωσε στην αντιπολίτευση το ρόλο του κριτή και
κυρίως του φορέα της εναλλακτικής λύσης. Αν συναινεί στις κυβερνητικές
αποφάσεις, ακόμη και αν δια της αποχής δεν εκδηλώνει δυναμική διαφωνία, αν δεν
παρουσιάσει εναλλακτική πρόταση, πώς θα την εμπιστευθεί ο λαός προκειμένου να
φέρει την αλλαγή; Εξ αρχής, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα αποκλείει τη κοινή
δράση, λόγω αντιτιθεμένων συμφερόντων των φορέων του. Εδώ, ο μαέστρος
δυσκολεύεται στη συγχορδία μιας ορχήστρας, παρά το ότι οι συμμετέχοντες
μουσικοί έχουν κοινό στόχο, πόσο μάλλον όταν οι στόχοι είναι διαφορετικοί.
Επομένως, συναίνεση κοινή βουλήσει
αποκλείεται εκ των πραγμάτων. Μόνον αν επιβληθεί, που θα σημαίνει σ’ αυτήν την
περίπτωση ότι το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης και προ αυτού
του κινδύνου θα υποχρεωθούν να ενώσουν τις προσπάθειές τους οι αντίπαλοι. Αυτό όμως,
δοκιμάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και δεν έφερε τα αναμενόμενα
αποτελέσματα.
Αυτά όλα δημόσια. Διότι η μέχρι
τούδε πορεία, από τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, των πολιτικών κομμάτων, ιδίως
αυτών της εξουσίας, δείχνει άλλα πράγματα. Ότι βάδισαν από κοινού σε πολλά
σημεία του δύσβατου δρόμου. Ενώ γνώριζαν την πραγματική κατάσταση στην οποία
βρίσκεται η χώρα -όχι μόνο στην οικονομία- μέχρι και τον Μάιο του 2010 απέφυγαν
να ενημερώσουν με ειλικρίνεια τον λαό.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά καμιά
πρόταση δεν υπήρξε για το τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε. Ούτε μέχρι τώρα
γνωρίζουμε ποια θα μπορούσε να ήταν η εναλλακτική λύση (οι δηλώσεις από τα "μπαλκόνια" δεν μπορούν να
αποτελέσουν αντικείμενο πολιτικής ανάλυσης). Μάλιστα δε, η Αριστερά, ενώ
γνώριζε την άθλια κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν, μιλούσε απαξιωτικά για την
"γενιά των 700", ζητούσε και
υποσχόταν κατώτατο μισθό 1.100 ευρώ, και τον έφερε η ίδια κάτω από 500.
Βέβαια, η ευθύνη του τότε κυβερνώντος
κόμματος είναι σαφώς μεγαλύτερη -αν αυτό λέγει κάτι- ακόμη και για την
παραβίαση του Συντάγματος όταν επέτρεψε την ψήφιση του νόμου για την προσφυγή
στο ΔΝΤ με απλή πλειοψηφία και όχι ενισχυμένη, όπως μόνον το ΚΚΕ ζητούσε.
Παρέσχε εκδούλευση στην αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά αυτός δεν είναι λόγος
για να εισπράξει από αυτήν τη δημόσια συναίνεση.
Εκείνο που συμβαίνει σήμερα είναι
ότι οι πολιτικοί των δυο κομμάτων εξουσίας αγοράζουν χρόνο. Οι κυβερνητικοί για
να απολαύσουν τα πολυποίκιλα αγαθά της εξουσίας, όπως έκαναν μέχρι σήμερα στα
187 χρόνια κρατικής υπόστασης, οι δε της αντιπολίτευσης για να φθείρουν τους
κατέχοντες και να βρεθούν στη θέση τους.
Επειδή, η ποιότητα των πολιτικών
μας είναι χαμηλοτάτου επιπέδου, γι’ αυτό επί χρόνια ζητώ να βρεθεί ικανός
Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να ενεργοποιήσει το άρθρο 48 του Συντάγματος,
θέτοντας την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Για ποιο λόγο το ψήφισαν το
άρθρο αυτό, αν όχι για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις όπως η σημερινή;
Ο Μακεδών
