Το πραξικόπημα εναντίον του ισλαμιστή προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, δεν έπιασε στον ύπνο μόνο τον ίδιο, αλλά και όλους όσους έχουν ένα ενδιαφέρον...
... στρατηγικό και μη, για τη χώρα.
Βεβαίως, τα τσιράκια του Ερντογάν -διότι περί δούλων πρόκειται- ισχυρίζονται ότι οι Αμερικανοί γνώριζαν, επειδή αυτοί σχεδίασαν το πραξικόπημα. Όμως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ή απόδειξη γι’ αυτό και θα υποστηρίξω ότι ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα δεν θα επέτρεπε την αμερικανική συμμετοχή, ακόμα και αν δεν έχει καμία εκτίμηση για τον εθνικιστή Ερντογάν.
Φάνηκε ότι τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Λευκωσία, θεωρούσαν το πραξικόπημα μία απομακρυσμένη πιθανότητα, και πίστευαν ότι δεν υπήρχε άνθρωπος στην Τουρκία που θα «τα έβαζε» με τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της Τουρκίας. Μέχρι πριν από λίγους μήνες δεν ήταν «πολιτικά ορθό» στην Ελλάδα και την Κύπρο να ασκείται κριτική στον αυταρχικό ηγέτη της Τουρκίας, ο οποίος εδώ και τέσσερα χρόνια έχει αρχίσει να δείχνει την πορεία στην οποία κατέληξε το βράδυ της 15ης Ιουλίου.
Πίστευαν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν ο «εταίρος» τον οποίο μας ζητούσαν να εμπιστευθούμε, για τη γρήγορη επίλυση του Κυπριακού και τη βήμα με βήμα διευθέτηση των απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο και τη Θράκη. Έκαναν λάθος και στις αναλύσεις και στους υπολογισμούς τους.
Διότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας δεν άλλαξε τώρα. Ήταν πάντα ο ίδιος. Ένας φανατικός ισλαμιστής, ένας αρρωστημένος Τούρκος εθνικιστής, που έχει στόχο να γίνει χαλίφης στη χώρα του, αλλά και στις περιοχές γύρω από την Τουρκία. Η ειρήνη και η συνδιαλλαγή είναι λέξεις ξένες για τον κ. Ερντογάν.
Οι διαπιστώσεις για τον Τούρκο Πρόεδρο, με βάση την αντίδρασή του στο πραξικόπημα (που ουδείς γνωρίζει μέχρι της στιγμής ποιος σχεδίασε) είναι απογοητευτικές, υπό την έννοια ότι δεν είναι άνθρωπος της συνεννόησης και της συνεργασίας. Είναι ακραίος και αυταρχικός, μία συνταγή δύο χαρακτήρων έντονα αυτοκαταστροφική.
Και καλά να καταστραφεί ο ίδιος – αυτό δεν θα ενοχλούσε κανένα. Αλλά θα δημιουργήσει τρομακτικά προβλήματα και στον τουρκικό λαό. Και αυτό προσωπικά με φοβίζει, διότι η Τουρκία επιχειρεί πάντα να εξάγει τα προβλήματά της ή να τα παρουσιάζει στο πλαίσιο της προπαγάνδας της ότι τα δημιούργησαν οι… ξένοι.
Η κατάσταση στην Τουρκία δεν πρέπει να αναλύεται «ελληνικά», τι συμφέρει δηλαδή στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα και ο απόηχος από την πιθανή πτώση του Ταγίπ Ερντογάν, ύστερα από έναν εμφύλιο, θα είναι εκκωφαντικός. Με τον προ πραξικοπήματος Ερντογάν δεν μπορούσε να προχωρήσει καμία συμφωνία.
Πόσο μάλλον με τον σημερινό, που είναι τραυματισμένος και τρέμει τη σκιά του. Όμως, οι ανόητες δυτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να του προσφέρουν υποστήριξη για να κλείσουν κάποια από τα ανοικτά θέματά του, όπως είναι ας πούμε το Κυπριακό και το Κουρδικό.
Αυτή η εξέλιξη θα είναι αρνητική, διότι είναι από τη φύση της προβληματική. Οι Αμερικανοί, κυρίως, δεν έχουν αναστολές, ούτε η εξωτερική τους πολιτική διαθέτει οποιαδήποτε ευαισθησία. Έχουν «κολλήσει» στη θεωρία ότι η Τουρκία αποτελεί τον «ακρογωνιαίο λίθο» της πολιτικής τους στην περιοχή μας, και δεν αλλάζουν την τόσο λανθασμένη θεωρία της γραφειοκρατίας.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν την κίνηση μερικών αξιωματικών εναντίον του Ερντογάν ήταν απαράδεκτος και δουλικός. Η στήριξη που πρόσφεραν στον Τούρκο Πρόεδρο όλα αυτά τα χρόνια, τον έκανε περισσότερο αυταρχικό και ο ίδιος την «είδε» ως επιβράβευση.
Είναι αδιανόητη η αμερικανική στάση, διότι τρέφει τον αυταρχικό Ερντογάν και τις εθνικιστικές ιδέες του. Και μιλάμε για τις χειρότερες εθνικιστικές ιδέες, που προκαλούν μίσος απύθμενο για τους εχθρούς του. Έτσι πολύ απλά… Ο Ερντογάν δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία. Είναι εχθρός της, εξαιρετικά επικίνδυνος εχθρός της…
Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τα όποια προβλήματα της Τουρκίας μέσα από τον φακό του συμφέροντός τους και μόνο. Θα πρέπει να εκπονήσουν μία μακροχρόνια πολιτική έναντι της Τουρκίας και να παραμείνουν σταθερές. Ούτε η Κύπρος είναι προς πώληση, ούτε το Αιγαίο και η Θράκη. Οι συνεχείς υποχωρήσεις εκλαμβάνονται ως αδυναμία από τον Ερντογάν και τροφοδοτούν τη λαιμαργία του. Γι’ αυτό και πρέπει να σταματήσουν τώρα…
Οι κυβερνήσεις στην Αθήνα και τη Λευκωσία πρέπει να ενδυναμώσουν τις εξαιρετικές συμμαχίες τους με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, πρέπει να προσέξουν τη σχέση με τη Μόσχα, όπου ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι απρόβλεπτος άρα και όχι σίγουρος, και να συνομιλήσουν καθαρά και ξάστερα με τους Αμερικανούς, οι οποίοι αναζητούν διέξοδο στο αδιέξοδο που οδήγησε ο Ερντογάν τα πράγματα και στο Ιντσιρλίκ.
Επειδή τα συμφέροντα αλλάζουν στο δευτερόλεπτο, και επειδή οι Αμερικανοί και άλλοι Δυτικοί αναζητούν νέους συμμάχους μετά τη διαφαινόμενη απώλεια της Τουρκίας, η οποία αλληθωρίζει προκλητικά προς τη Μόσχα και το Ιράν (;), η Κύπρος θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο που της αρμόζει. Όλα έχουν την τιμή τους, αλλά και το τίμημά τους.
ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
