... την ώρα που εγκρίνουν αντιλαϊκά μέτρα εν ονόματι… του λαού.
Λείπει ένας Αριστοφάνης για να καταγράψει την ιλαροτραγωδία που βιώνουμε, όχι ως θεατές, αλλ’ ως υποκείμενα μιας απίστευτης κοροϊδίας, που άρχισε και συνεχίζεται με τους ίδιους δράστες, οι οποίοι δεν υπόκεινται σε φθορά, λόγω του ότι πράγματι ο λαός έχει κοντή μνήμη.
Ο ίδιος λαός που λησμόνησε πως ο Α. Σαμαράς είχε στόχο την διάλυση της Ν.Δ., όπως τον ίδιο στόχο είχε και ο Δ. Αβραμόπουλος, αποκαλώντας την μάλιστα «φθαρμένο προϊόν». Τους επέλεξε ως πρόεδρο και αντιπρόεδρο του κόμματος, και έφεραν το κόμμα ένα βήμα πριν από την εξαφάνιση.
Είναι ο ίδιος λαός που ορκιζόταν στον Ανδρέα Παπανδρέου και εξέλεγε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον Σημίτη, εκ διαμέτρου αντίθετης ιδεολογίας με τον Ανδρέα. Πολλές περιπτώσεις θα μπορούσα να αναφέρω, που θα καταδείκνυαν την σύγχυση στην οποία βρίσκεται το εκλογικό σώμα, ίσως και λόγω της σκόπιμης τακτικής της εξουσίας, να μη παιδευθεί ο λαός πολιτικά.
Και τώρα, ακούω πολλούς να διαμαρτύρονται πως τους κορόιδεψε ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή άλλα είπε και άλλα πράττει. Πολλές φορές ασχοληθήκαμε με την σκόπιμη παραπλάνηση, ή παντελή πολιτική άγνοια του κ. Α. Τσίπρα -δεν γνωρίζω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο-, και ελάχιστα με τους εαυτούς μας, να αναρωτηθούμε γιατί ενώ παριστάνουμε τους έξυπνους, και κάνουμε κριτική επί παντός επιστητού, ως παντογνώστες, την ίδια στιγμή θυμώνουμε για την πολιτική που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετη από τις υποσχέσεις. Τι ήταν αυτό που μας έκανε να πιστέψουμε, ότι όσα υποσχόταν ο Α. Τσίπρας μπορούσαν να πραγματοποιηθούν;
Ποιο ήταν το έργο του νυν πρωθυπουργού, που θα αποδείκνυε πως έχει ικανότητες διοίκησης; Καταλήψεις, διαδηλώσεις και ατέρμονες συζητήσεις για το ποια ερμηνεία του Κεφαλαίου του Μαρξ είναι πιο αυθεντική, δεν είναι στοιχεία ούτε απόκτησης πολιτικής παιδείας, αλλά ούτε και εχέγγυα για πολιτική καριέρα σε αστικό καθεστώς.
Ποιοι είναι οι συνεργάτες που πλαισιώνουν στο κυβερνητικό έργο τον κ. Α. Τσίπρα, που προεκλογικώς προβαλλόταν ως οι μέλλοντες εθνοσωτήρες μας και μετεκλογικώς κόσμησαν τα ψηφοδέλτια του κόμματος; Πού διακρίθηκαν; Μάλιστα δε, πολλά από τα στελέχη είναι πρώην ΠΑΣΟΚ, και όπως ο Ευ. Βενιζέλος αλλά και άλλοι εκ του νυν ΠΑΣΟΚ, διαβεβαιώνουν, ήσαν το χειρότερο κομμάτι του κόμματός τους. Κατά κανόνα συνδικαλιστές, που μύρισαν ψωμί στο ανερχόμενο κόμμα και έτρεξαν να υποβάλουν τα σέβη τους για να διατηρήσουν τα προκλητικά προνόμια δι’ εαυτούς και τους συναδέλφους τους.
Κι εδώ ίσως είναι το μεγάλο πρόβλημα της κακοδιαχείρισης εκ μέρους της σημερινής κυβέρνησης. Για να διατηρήσει «μαγιά» στο εκλογικό σώμα, προτιμήθηκε να μη πειραχτούν το δημόσιο και οι ΔΕΚΟ, φορτώνοντας όλα τα βάρη στον ιδιωτικό τομέα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του αντιπρόεδρου της Κομισιόν κ. Ντομπρόβσκις, ο οποιός προ ημερών μας αποκάλυψε πώς φτάσαμε στο νέο σκληρό πακέτο μέτρων.
«Κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεών μας με την ελληνική κυβέρνηση, τονίζαμε ότι οι μειώσεις δαπανών θα επηρέαζαν λιγότερο την ανάπτυξη από τις αυξήσεις φόρων, τις οποίες επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση και είχαμε μια σειρά από μελέτες που υποστήριζαν αυτό το επιχείρημα. Στο τέλος όμως οι ελληνικές αρχές πρέπει να αποφασίσουν τα μέτρα. Η ελληνική κυβέρνηση είχε ισχυρή προτίμηση στο να αυξηθούν οι φόροι και όχι να μειωθούν οι δαπάνες», είπε.
Και εξήγησε ο κ. Ντομπρόβσκις πως η οικονομική αστάθεια που προκλήθηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015 είχε αρνητικό αντίκτυπο στην ελληνική οικονομία. «Τώρα βλέπουμε ότι η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτείται είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι αν έκλεινε επιτυχώς η δεύτερη αξιολόγηση», συμπληρώνει.
Και μετά από όλα αυτά, προκειμένου τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να
αποφύγουν τους προπηλακισμούς και τις αρνητικές κριτικές, κλαψουρίζουν με
μόνιμη επωδό, ότι αποφασίζουν αντιλαϊκά μέτρα, αλλά λυπούνται γι’ αυτό. Το ίδιο
έλεγαν και οι άλλοι. Επομένως, ή και οι προηγούμενοι έλεγαν την αλήθεια, ή όλοι
ψεύδονται. Ποια η διαφορά;
Εκείνο που λείπει είναι οι «αντρίκιες εξηγήσεις» από τους
πρώην και τους νυν. Μόνο που οι νυν ευθύνονται περισσότερο, επειδή ήρθαν στην
εξουσία, για να εφαρμόσουν διαφορετική πολιτική από αυτήν που κατηγορούσαν.
Εκείνο που πέτυχαν, είναι να την κάνουν χειρότερη. Τα δήθεν δάκρυα, λοιπόν, δεν
συγκινούν. Απεναντίας εκνευρίζουν, επειδή εκλαμβάνονται ως απύθμενη υποκρισία.
Ο Μακεδών
