... θα γνωρίσουμε όλους τους υποψηφίους, θα κρίνουμε τις θέσεις τους, θα συγκρίνουμε και θα αποφασίσουμε.
Πότε θα γίνει αυτό; Αλλά και τι είναι αυτό που θα κρίνουμε; Αναμφιβόλως, θα αρκεστούμε στην «αναγνωρισιμότητά» τους (ανελλήνιστος όρος, αλλά δυστυχώς έχει επικρατήσει). Θα επιλέξουμε μεταξύ τραγουδιστών, ηθοποιών, αθλητών, με δεδομένη την απήχησή τους σε πανελλήνια κλίμακα, εκεί όπου υπολείπονται αξιόλογοι και καθόλα ικανοί να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά τους αγνοεί το κοινό.
Όποιος εμφανιζόταν στους τηλεοπτικούς δέκτες απέκτησε ένα σημαντικό προβάδισμα, γιατί όχι και καταλυτικό, έναντι των άλλων. Θα είναι όλοι κατάλληλοι για το υψηλό αξίωμα, ή -όπως φαίνεται- θα βρεθούν πάλι στην Ευρωπαϊκή Βουλή πρόσωπα που θα αμείβονται πλουσιοπαρόχως και θα απολαμβάνουν όλων των τιμών, χωρίς να προσφέρουν το αναμενόμενο έργο, ως εκ της θέσεώς τους;
Η μέχρι τούδε εμπειρία δεν μας καθιστά αισιόδοξους. Πριν από καιρό, ένας Ευρωβουλευτής μας αποκοιμήθηκε στην αίθουσα, δεν το αντελήφθησαν οι φύλακες, όταν μεσονυκτίως ξύπνησε κτυπούσε ματαίως τις πόρτες, και μόνον το πρωί μπόρεσε να βγει από την αίθουσα, με τους πάντες να γελούν μ’ εμάς.
Όσες φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ στο Ευρωκοινοβούλιο, ομολογώ ότι δεν επέστρεψα αισιόδοξος. Θα πρέπει όμως να πω, πως ούτε η ελληνική Πολιτεία πήρε στα σοβαρά τον θεσμό αυτό. Όχι μόνον επειδή δεν στέλνει -ενώ δικαιούται και υποχρεούται- τα κατάλληλα πρόσωπα να την εκπροσωπήσουν στην Ε.Ε., αλλά δεν έχουν και την κατάλληλη υποστήριξη.
Μου διηγήθηκε κάποτε τεχνοκράτης που αγωνιζόταν για τις δίκαιες ποσοστώσεις που έπρεπε να πάρει η χώρα μας για το γάλα -ο τότε υπουργός Γεωργίας κ. Σημίτης, είχε ζητήσει την μισή ποσότητα από αυτήν που παρήγαμε, ενώ η Πορτογαλία πολλαπλάσια- το εξής περιστατικό. Προκειμένου να επιτύχει το καλύτερο δυνατό για το γάλα, σε μια από τις επιτροπές των τεχνοκρατών, συμμάχησε με τον Ιταλό που αγωνιζόταν για τα αμπέλια. Ο Ιταλός μας στήριξε στην περίπτωση του γάλακτος, εμείς τον στηρίξαμε στην περίπτωση των αμπελιών.
Με μια μικρή, αλλά άκρως σημαντική λεπτομέρεια. Ο Ιταλός είχε μαζί του επιτελείο συμβούλων και μπόρεσε να ενημερωθεί για το δικό μας αίτημα. Ενώ ο Έλληνας υποστήριξε το ιταλικό… στα τυφλά. «Ποτέ δεν θα μάθω, μου είπε, αν υποστηρίζοντας το ιταλικό αίτημα για τα αμπέλια, ωφέλησα ή έβλαψα τους δικούς μας αμπελουργούς. Οι δικές μου γνώσεις αφορούσαν μόνον το γάλα, και δεν είχα ούτε ένα σύμβουλο από το υπουργείο για να γνωρίζω τι συμβαίνει με τα αμπέλια».
Αυτή είναι μια από τις άπειρες περιπτώσεις, όπου ατυχήσαμε στην διεκδίκηση των δικαίων αιτημάτων μας. Αναρωτιέμαι δε: Για ποιο λόγο επιλέχτηκε η ψήφος και δεν ακολουθήθηκε η μέχρι σήμερα τακτική του διορισμού; Προφανώς και όλοι όσοι έχουν διορισθεί Ευρωβουλευτές δεν ήσαν ικανοί, αλλά ο διορισμός τους ήταν μια επιβράβευση από το κόμμα ή τον αρχηγό που έστελνε τους «κηπουρούς» του σε μια παχυλότατα αμειβόμενη θέση, χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις, ούτε καν γνώση ξένης γλώσσας, αλλά αυτό το σκάνδαλο μπορούσε να πάψει να υφίσταται με ορθή επιλογή των Ευρωβουλευτών, όχι με ψήφο, όπου είναι υπερβέβαιο πως αυτοί που θα ψηφιστούν θα είναι οι «αναγνωρίσιμοι».
Και δεν κάνω καν λόγο, για το ότι και το κόμμα που θα ψηφίσουμε, δεν θα το επιλέξουμε με βάση την υποτιθέμενη απόδοσή του στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά με κριτήρια εντελώς υποκειμενικά και στη σημερινή περίπτωση και συναισθηματικά. Για την ψήφο τιμωρίας μιλούμε, που θα διοχετευθεί, πού; Σε κόμμα που θα υπηρετήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη; Ή σε κόμμα που θα πονέσει περισσότερο όσους θεωρούμε υπεύθυνους για τη σημερινή κρίση; Μήπως δούμε να υλοποιείται η λαϊκή διαπίστωση ότι «το γινάτι, βγάζει μάτι»;
Φοβούμαι, πως τίποτε θετικό -παρά μόνον επικοινωνιακά οφέλη- δεν θα έχουν οι ευρωεκλογές. Και αν δεν ήταν και οι αυτοδιοικητικές μαζί, δεν ξέρω ποιο θα ήταν το ποσοστό αποχής.
Ο Μακεδών
