... λαός» και γυρίστηκε χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών.
Ο σκηνοθέτης περιέτρεξε στις μεγαλύτερες πόλεις (τις οποίες αποκαλεί "βουλγαρικές πόλεις της Μακεδονίας του Αιγαίου" – Φλώρινα, Κιλκίς, Έδεσσα κ.λπ. - Лерин, Кукуш, Воден) στις οποίες λέγει ότι σήμερα ζουν Βούλγαροι και είναι ξεχασμένοι από το βουλγαρικό κράτος μετά το 1944.
Μεταφέρουμε αποσπάσματα από την προπαγάνδα τους (echedoros): «Μετά από 60 χρόνια αφομοίωσης, η ταινία δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούν να υπάρχουν. Αποδεικνύει ότι παρά τη βία, την ταπείνωση, εξακολουθούν να θυμούνται τις αυτόχθονες ρίζες τους.
» Το φιλμ "Είμαστε ένας λαός" αποτελεί μια προσπάθεια του VMRO να υπενθυμίσει σήμερα, ότι υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, που ακόμη θυμούνται την πατρίδα. Μερικές από τις συναντήσεις μας με τους Βουλγάρους της ελληνικής Μακεδονίας δεν εμφανίζονται λόγω παράκλησής τους και του φόβου για την ασφάλειά τους.
» Οι ιστορίες των ανθρώπων αυτών είναι σπαραξικάρδιες! Στην ταινία παρουσιάζονται περισσότερο οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Οι νεότεροι φοβούνται, αν όχι για τη ζωή τους, για το μέλλον τους. Οι άνθρωποι εκεί αποφεύγουν να μιλούν βουλγαρικά μπροστά σε ξένους. Αν και μιλάνε άπταιστα όταν υπάρχει ένας Έλληνας ή ξένος αμέσως τα γυρίζουν στα ελληνικά.
Μιλούν τα καθαρά βουλγαρικά, που είναι απαλλαγμένα από βρώμικες και ξένες λέξεις, που έχουμε εμείς εδώ οι "ανώτεροι" Βούλγαροι. Μόνο στη θέα ενός βουλγαρικού βιβλίου κάνει τους πιο ηλικιωμένους να κλαίνε, ακόμη και αυτοί που έχουν προκατάληψη. Παίρνουν το βιβλίο και το βάζουν κάτω από τα ρούχα τους ή στην αγκαλιά τους. Και αυτό συμβαίνει τώρα! Που είναι οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;».
Αυτά λένε οι Βούλγαροι. Συμβαίνουν τραγικά πράγματα εις βάρος της πατρίδας μας, χωρίς οι αρμόδιοι που ψηφίζουμε να πράττουν το παραμικρό να προστατέψουν τα συμφέροντά μας, αποκαλύπτοντας απλώς την αλήθεια. Ούτε γι’ αυτό είναι ικανοί.
Σάρισσα
