... κατανέμονται με βάση το ποσοστό των κομμάτων είναι 250 αντί για 260.
Αυτό σημαίνει, ότι σχηματίζει κυβέρνηση το κόμμα που με την κατανομή των 250 εδρών θα διαθέτει 101, στις οποίες προστίθεται το «δώρο» των 50 εδρών. Το πόσο αντιπροσωπευτικό είναι αυτό, αποτελεί αντικείμενο άλλης συζήτησης. Μ’ αυτές λοιπόν, τις 101+50 έδρες, η κυβέρνηση αποκτά αυτοδυναμία, εφαρμόζοντας το δικό της πρόγραμμα. Αυτό ζητά ο κ. Α. Σαμαράς.
Η πλειοψηφία των 151 εδρών δεν αποτελεί φυσικά ένδειξη σταθερής κυβέρνησης, πέραν του ότι στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας έχει αποδειχθεί ότι ένδειξη σταθερότητας δεν είναι βέβαιο ότι αποτελεί ούτε πλειοψηφία με μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών. Και τούτο διότι κατά την τελευταία 30ετία έχουν ισχυροποιηθεί τα εξωθεσμικά κέντρα πίεσης και αποφάσεων, τόσο πολύ, ώστε ουσιαστικά να συγκυβερνούν εξασθενώντας την κυβέρνηση.
Σήμερα μάλιστα, με ολονέν διογκούμενο το ρεύμα των αντιδράσεων στη μνημονιακή πολιτική, οποιαδήποτε αυτοδυναμία θεωρείται ρευστή. Διότι πλην των άλλων, η πίεση που υφίστανται οι βουλευτές από τους ψηφοφόρους τους είναι τόσο μεγάλη, ώστε κατέστη σύνηθες φαινόμενο να αρνούνται να υπακούσουν στην κομματική γραμμή. Έχει ισχυροποιηθεί κατά πολύ η εσωτερική αντιπολίτευση. Οι πρόσφατες διαγραφές το αποδεικνύουν.
Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο κ. Γ. Παπανδρέου ζητούσε από το εκλογικό σώμα αυτό που ζητά σήμερα ο κ. Α. Σαμαράς: «Δώστε μας την αυτοδυναμία σας», έλεγε «για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας». Ο λαός του έδωσε αυτοδυναμία και η Ελλάδα απέκτησε ισχυρή κυβέρνηση, με αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση. Λοιπόν;
Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά, προς το χειρότερο. Γιατί κάποιος να δώσει αυτοδυναμία σε εκείνον που δεν έχει τη δυνατότητα να προβεί σε δραστικές αλλαγές; Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν υπογράψει το 2ο Μνημόνιο και με τις υπογραφές των αρχηγών τους έχουν δεσμευθεί έναντι των δανειστών μας, ότι θα το εφαρμόσουν πλήρως. Την δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης μάς την έχουν αποκλείσει, και τα δύο κόμματα την αποδέχθηκαν. Οι όποιες αλλαγές, θα φέρουν οριακές βελτιώσεις.
Εδώ, επομένως, αυτοπαγιδεύτηκε ο κ. Α. Σαμαράς, ο οποίος σε πολλά από αυτά που λέγει υπαναχωρεί, με κίνδυνο γι’ αυτόν να μη λαμβάνονται στα σοβαρά υπόψη όσα εξαγγέλλει.
Στο «Ζάππειο 3» εχθές, ο κ. Σαμαράς υποσχέθηκε πολλά. Με μια μικρή λεπτομέρεια, που δεν γνωρίζω αν θα αξιοποιηθεί από τους αντιπάλους του. Ότι δηλαδή, εάν δεν αποκτήσει η Ν.Δ. αυτοδυναμία (κάτι που είναι βέβαιο) δεν θα πραγματοποιηθεί τίποτε από όσα υποσχέθηκε, επειδή η τυχούσα συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ θα εμποδίσει την υλοποίηση αυτών των υποσχέσεων.
Με δεδομένα από τις δημοσκοπήσεις ότι υπέρ μιας κυβέρνησης συνεργασίας δηλώνει το 59% των ερωτηθέντων, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων δε θέλει νέο γύρο εκλογών στην περίπτωση που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δε μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση (μόλις στο 8,1% τάσσεται υπέρ), ο κ. Α. Σαμαράς ήδη έχει άλλοθι για όσα υποσχέθηκε, αν δεν υλοποιηθούν.
Σε κυβέρνηση όμως συνεργασίας, το κυβερνητικό πρόγραμμα καταρτίζεται από κοινού. Και οι διαφορές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δεν είναι απόλυτα ορατές, αλλά και το Μνημόνιο 2 που υπέγραψαν τους δεσμεύει. Που οδηγεί άραγε η υποσχόμενη πολιτική; Φαίνεται, ότι τα κόμματα εξακολουθούν να παρουσιάζουν την ίδια εικόνα που ο λαός έχει απαξιώσει. Ο καθένας δηλαδή για τον εαυτό του και για τον λαό ό,τι περισσέψει.
Ο Μακεδών
