... προσεχθεί ιδιαίτερα τα λεγόμενά της.
Η κα Μπενάκη δεν προσφώνησε τον Πρόεδρο εκ στήθους, ώστε να πει κάποιος πως ήταν ίσως μια έμπνευση της στιγμής. Αλλά διάβασε από χειρόγραφο το οποίο είχε προετοιμάσει. Ως εκ τούτου, ακριβώς αυτά ήθελε να πει στον Πρόεδρο. Αλλά και προς όλους εμάς, που παρακολουθούσαμε άφωνοι.
Μάλιστα, ο τόνος της φωνής της δεν ενείχε προειδοποίηση, αλλά είχε την έννοια της διαπίστωσης μιας κατάστασης αναμενόμενης για την ίδια, φυσιολογικής, χωρίς καν ίχνος ανησυχίας. Ίσως διότι η κα Μπενάκη διαπνέεται από αστικές διεθνιστικές απόψεις. Αλλά απορώ ακόμη, γιατί αφού μας ενημέρωσε για τα μέλλοντα να συμβούν δεν μας έδωσε μέχρι σήμερα κάποιες εξηγήσεις! Και πώς τα γνώριζε αυτά; Την είχαν ενημερώσει κύκλοι στους οποίους ανήκει; Επρόκειτο για υπόθεση δική της, την οποία εξέφρασε με κάθε βεβαιότητα;
Έδωσα μεγάλη έκταση στην εισαγωγή, διότι η γνωστή τοποθέτηση της κας Μπενάκη επιβεβαίωνε όλα τα μέχρι τότε σενάρια -που κάποιοι τα θεωρούσαν υποθέσεις συνωμοσιολογίας- επαληθεύτηκαν. Εχθές, ένας ακόμη, ο κ. Σόιμπλε μίλησε για «προσωρινή παράδοση της ελληνικής κυριαρχίας».
Θα έλεγε κάποιος, ότι αυτοβούλως παραδώσαμε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας μας, με την ένταξή μας σε διεθνείς οργανισμούς, κυρίως στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Αυτό όμως έγινε οικειοθελώς -ανεξάρτητα εάν έγινε καλώς ή κακώς- και με την ελπίδα ότι έναντι της απώλειας αυτής θα προσκτηθεί κάποιο εξίσου σημαντικό όφελος (εδραίωση πολιτεύματος, αποφυγή εξωτερικών κινδύνων, κ.ά.).
Όταν όμως συμβαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας διότι σε υποχρεώνει η ανάγκη, τότε πρόκειται για Κατοχή. Αν βρέθηκε η χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση από δικά της λάθη, ή για την Κατοχή δεν χρησιμοποιήθηκαν οπλομηχανήματα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι υποχρεώνεται να αποδεχθεί έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι της δικής της επιλογής, αλλά επιβαλλόμενος.
Πολλοί υποστηρίζουν, ότι η χώρα δεν πρέπει να αποδεχθεί την απώλεια της κυριαρχίας της. Γίνεται λόγος τόσο για διατήρηση της αξιοπρέπειας ενός λαού, όσο και την ύπαρξη πιο πρόσφορης λύσης. Έχω ακούσει πολλές προτάσεις επ’ αυτού. Θα μπορούσα να συμφωνήσω με τις πιο σοβαρές, αρκεί να ισχύει μια βασική παράμετρος: να είναι αποφασισμένος ο λαός να ακολουθήσει την άλλη λύση, η οποία θα είναι περισσότερο επώδυνη οικονομικά, για άγνωστο διάστημα, αλλά θα έχει προοπτική βελτίωσης και κυρίως διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας.
Τι εννοώ: Μάθαμε -και όχι μόνον εμείς, αλλά όλοι οι λαοί της Δύσης- να ζούμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, και μάλιστα θεωρούμε ότι αυτό είναι φυσιολογικό και μας αρμόζει. Ήταν μια παγίδα. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το γεγονός ότι οι ισχυροί της γης δάνειζαν όλες τις χώρες εν γνώσεις τους ότι δεν θα εισπράξουν τα οφειλόμενα. Και μάλιστα μας πίεζαν για να καταναλώσουμε, με συνεχείς τηλεφωνικές οχλήσεις για κάθε είδους παροχή υπηρεσιών.
Πιστέψαμε ότι έτσι θα πορευτούμε, μεταθέτοντας σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, στους άλλους το βάρος της εξόφλησης. Απαιτούσαμε -και εξακολουθούμε- ολονέν και περισσότερα προνόμια, τα οποία μας παρείχαν για μικροκομματικούς λόγους οι πολιτικοί, ανταποδίδοντάς τα με την ψήφο μας. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό στοιχείο, το ότι ποτέ, μα ποτέ δεν επιβραβεύσαμε πολιτικούς που εκστόμιζαν το λόγο της αλήθειας. Την γνωρίζαμε την αλήθεια, αλλά όπως ο σύζυγος που δεν θέλει να δει ότι η σύζυγός του τον απατά και κάνει πως δεν καταλαβαίνει, έτσι κι εμείς αφήναμε «ες αύριον τα σπουδαία».
Όπως, λοιπόν μάθαμε να ζούμε, και με τη νοοτροπία που αποκτήσαμε, αναρωτιέμαι πόσοι από μας ήμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε οικειοθελώς μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που τώρα αρνιόμαστε, έστω και με ευοίωνες προοπτικές για το μέλλον, που όμως χρονικά θα είναι απροσδιόριστο.
Οι πάντα φτωχοί, σε περιόδους κρίσης αντιμετωπίζουν καλύτερα από όλους την κατάσταση. Διότι δεν χάνουν κάτι, αφού δεν έχουν τίποτε. Οι νεόπτωχοι όμως, που έχουμε απολαύσει την καταναλωτική κοινωνία θα θελήσουμε να την αποχωριστούμε; Όποιος απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα -όχι τι θα κάνει ο ίδιος ή ο στενός του κύκλος, αλλά τι θα κάνει ολόκληρος ο λαός- τότε η λύση που θα προτείνει, θα πρέπει να συζητηθεί.
Υ.Γ. Η κα Μπενάκη μίλησε και για αλλαγές συνόρων. Αυτό το ξεχάσαμε.
Ο Μακεδών
