... ξέρεις, αυτοί που κλαίγονται πιο πολύ, ίσως είναι και οι πιο ύποπτοι.
Ρε, τι δούλεμα πέφτει σ’ αυτόν τον τόπο! Ο άλλος είχε 100 δέντρα ελιές κι έπαιρνε επιδοτήσεις για 1.000. Σ’ άλλο χωριό μετρούσαν οι ελεγκτές τα πρόβατα, και οι δημογέροντες τους πήγαιναν στην άλλη στάνη από λαγκαδιές και βουνοκορφές, ώσπου να προφτάσει να πάει το ελεγμένο κοπάδι σ’ εκείνη τη στάνη, που ήταν δίπλα, και να μετρηθούν διπλά τα ζωντανά.
Αυτά και χιλιάδες άλλα, αφαιρούνται από το πορτοφόλι μου. Καλά να πάθω! Μού ’λεγε η μάνα μου, τι θες και σπουδάζεις βρε, γίνε επαγγελματίας «προοδευτικός», γίνε συνδικαλιστής… Στη χειρότερη περίπτωση, πήγαινε στο γραφείο κάποιου πολιτικού να του πηγαίνεις τον καφέ, κι όταν μεγαλώσεις κάποιο υπουργείο θα πάρεις κι εσύ.
Δεν την άκουσα! Και μ’ αυτό το βρομοδιαδίκτυο που μπλέξαμε ανωνύμως, ούτε φακελάκι κάτω από το τραπέζι δεν παίρνουμε, από κανέναν πολιτικό. Και να σκεφθείς πόσο χαζός είμαι, αφού για να πάρω το πτυχίο διάβαζα! Ναι, τέτοια βλακεία. Ενώ η παρέα στρίμωχνε τον καθηγητή στο γραφείο του κι αν τολμούσε ας μη έβαζε βαθμό.
Και στο Λύκειο ακόμη, απείχα από τις καταλήψεις. Διαβάζω τώρα τι ωραία που περνούν και ζηλεύω. Στην απελπισία τους που δεν βελτιώνεται η Παιδεία, το ρίχνουν τα παιδιά κάποιων σχολείων σε πάρτι, αλκοόλ, χασίς, κοκαΐνη. Ε, ναι, ήταν άτυχη η στιγμή στα Ιωάννινα, πήραν παραπάνω κοκαΐνη και βρέθηκαν στο νοσοκομείο. Σε άλλα σχολεία όμως προσέχουν τις δόσεις.
Καλλισθένης
