πρ. πρύτανης και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο ‘Μακεδονία’
Μερικές σκέψεις και πρόταση λύσεων για το ελληνικό πρόβλημα χρέους από το τελευταίο βιβλιαράκι της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη.
*Η σαφής υπογράμμιση ότι το πρόβλημα της υπερχρέωσης του δημοσίου δεν είναι ελληνικό, όπως προσπάθησαν να μας πείσουν...
... οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά αντιθέτως πρόβλημα γενικό, ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου-και όχι μόνο.
Συνεπώς, σε πείσμα των δικών μας -ασυγχώρητων είναι αλήθεια- λαθών, η διαπόμπευσή μας ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, και η καταδίκη μας σε μαρτύρια μιας κόλασης, εκτός του ότι είναι παντελώς άδικη, είναι ακόμη και παντελώς αδικαιολόγητη.
Είναι, επιπλέον, και απαράδεκτη γιατί αν ληφθεί υπόψη, όπως επιβάλλεται άλλωστε, όχι μόνο το δημόσιο εξωτερικό χρέος, αλλά και το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, η χώρα μας, σε σύγκριση με τις λοιπές ευρωπαϊκές, βρίσκεται εντελώς στο τέλος της επικίνδυνης λίστας.
*Η στήριξη του επιχειρήματος ότι η πλήρης εξουθένωσή μας, μέσω του Μνημονίου, εξουθένωση εθνική, οικονομική, κοινωνική και ηθική αποβλέπει σε στόχους, εντελώς, διαφορετικούς από αυτούς που επίσημα εμφανίζονται.
Πράγματι, και δεδομένου ότι το μνημονιακό αυτό πρόγραμμα είναι αδύνατον να εφαρμοστεί, για μια σειρά από αυταπόδεικτους λόγους, η καταστροφή του κοινωνικού Κράτους, η επιστροφή της αγοράς εργασίας στη ζούγκλα των αρχών του 19ου αιώνα, αλλά και το ασφαλές πέρασμα αυτού του θλιβερού συνονθυλεύματος από την Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη, προβάλλουν ως οι πραγματικοί στόχοι του Μνημονίου. Οι θλιβερές αυτές εξελίξεις ονομάζονται από το Μνημόνιο συλλήβδην μεταρρυθμίσεις.
* Οι εμφανείς στόχοι του Μνημονίου είναι, χωρίς καμιά αμφιβολία, απραγματοποίητοι, όπως άλλωστε αποδεικνύεται, πρώτον από την ανάγκη συνεχών επικαιροποιήσεών του, που επιβάλλουν ολοένα και πιο ασήκωτες, και πιο απάνθρωπες, και πιο άδικα κατανεμημένες θυσίες, αλλά δεύτερον και από τα οικτρά του αποτελέσματα, που οδηγούν διαχρονικά την κατάσταση από το κακό στο χειρότερο. Συνεπώς, οι χωρίς προηγούμενο θυσίες, που ζητούνται από τον ελληνικό λαό είναι και θα μείνουν χωρίς αντίκρισμα.
* Το πρόβλημά μας είναι καθαρά ελληνικό, και όχι πρόβλημα του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα. Είναι εγκληματικές, συνεπώς, οι προσπάθειες να μας παρατάξουν τους μεν εναντίον των δε.
*Υπάρχουν λύσεις; Πρέπει να υπάρχουν και η επιβίωσή μας απαιτεί να τις αναζητήσουμε, να αναλάβουμε τους κινδύνους τους, και να αντιδράσουμε ενωμένοι, με κάθε νόμιμο μέσο.
Με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας με αναστολή, αναφέρονται ενδεικτικά μερικές από τις διεξόδους, που θα έπρεπε να επιδιωχθούν, ταυτόχρονα και συμπληρωματικά και που είναι η αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους, η απαίτηση καταβολής κατοχικού δανείου και πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία, η κήρυξη του χρέους ως επαχθούς και απεχθούς, η αναζήτηση εξωευρωπαϊκής βοήθειας, η αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, και στη χειρότερη περίπτωση η δήλωσή μας περί αναστολής πληρωμών στο εξωτερικό, με την οιονεί βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει αποδεκτό από την ΕΕ, αφού θα σήμαινε, πιθανότατα, την απαρχή της διάλυσης της.
Στην επιλογή, εξάλλου, λύσεων οφείλει να μας απασχολήσει και το ερώτημα του αν, πράγματι, επιθυμούμε να παραμείνουμε σε μια Ευρώπη που, σαφώς, μεταλλάσσεται σε Ηνωμένες Πολιτείες της Γερμανίας.
ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ
