... απόλυτα πάντοτε με τις θέσεις των Ισραηλινών. Θεωρείται όμως στην Ελλάδα ως δεδομένο.
Η σύσφιγξη των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων είχε μεν αφορμή το επεισόδιο του κ. Ερντογάν με τον κ. Νετανιάχου στην Ελβετία, αλλά οι λόγοι είναι βαθύτεροι. Τόσο γεωοικονομικοί όσο και γεωπολιτικοί. Η πιθανή συνεργασία στην ενέργεια, έγινε μεν θέμα στα ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα, αλλά είναι σαφές ότι τα ενδιαφερόμενα μέρη δεν πληροφορήθηκαν τώρα την ύπαρξη ενεργειακών κοιτασμάτων. Δεν γνωρίζουμε εάν και τι είδους συζητήσεις έγιναν προγενέστερα.
Πάντως, σ’ αυτόν τον τομέα, τα προσδοκώμενα αποτελέσματα φαίνονται επωφελή και για τις δυο πλευρές (ιδιαίτερα για την Κύπρο). Και εδώ δίνουν σημασία οι Ισραηλινοί και όχι τόσο στη στρατιωτική συνεργασία, την οποία προβάλλει η ελληνική πλευρά. Είναι ενδεικτικές οι διαφορετικού κλίματος δηλώσεις των κ.κ. Βενιζέλου και Λίμπερμαν, μετά τη συνάντησή τους.
Ο κ. Βενιζέλος μίλησε με πολύ θερμά λόγια για τις σχέσεις Ελλάδος- Ισραήλ, χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως: «Είχαμε μια μακρά και πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στρατηγικού χαρακτήρα για τις διμερείς μας σχέσεις», «επιβεβαιώσαμε τη διάθεση των δύο κυβερνήσεων, να προωθήσουν σε όλα τα επίπεδα τις διμερείς σχέσεις», «έχουμε ένα πυκνό και ενδιαφέρον πρόγραμμα στρατιωτικής συνεργασίας με ασκήσεις, συνεκπαιδεύσεις και θα συνεχίσουμε προς την κατεύθυνση αυτή», «η Ελλάδα έχει μια γνήσια στρατηγική σχέση με το Ισραήλ», κ.λπ.
Ο κ. Λίμπερμαν όμως, τα παρέκαμψε αυτά. Μίλησε μόνο για μια «πολύ εποικοδομητική συνεργασία», την οποία προσδιόρισε -ευχαριστώντας μας- στη συνδρομή της Ελλάδας στις πρόσφατες πυρκαγιές της χώρας του. Ανέφερε επίσης ότι οι δυο χώρες αντιμετωπίζουν πολλές κοινές προκλήσεις σε τομείς, όπως «το περιβάλλον, η παράνομη μετανάστευση και η ενέργεια». Ουδέν περί στρατιωτικών.
Σε παλαιότερο σημείωμά μας, είχαμε μεταφέρει τις απόψεις του ισραηλινού τύπου επί του θέματος. Όπου φαινόταν καθαρά, ότι η Τουρκία τους ενδιαφέρει πρώτιστα, και μόνον η ανάγκη -λόγω της νεοοθωμανικής πολιτικής Ερντογάν- τους στέλνει προς τη δική μας πλευρά. Αυτό σημαίνει, ότι με πιθανή αλλαγή πλεύσης της Τουρκίας, το ελληνοϊσραηλινό ειδύλλιο δεν θα διαρκέσει επί μακρόν. Είναι φυσικό. Καλό θα είναι η εξωτερική μας πολιτική να έχει εναλλακτικό σενάριο, σε τέτοια προοπτική.
Η κα Μπακογιάννη έκανε ουσιαστικές δηλώσεις επί του θέματος, ενώ η Ν.Δ. αρκέστηκε στα τυπικά. Αφού μίλησε, η κα Μπακογιάννη, για θετικές εξελίξεις με την αναβάθμιση των σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ, που ενισχύουν τους δεσμούς μεταξύ δύο λαών, υπενθύμισε στην ελληνική κυβέρνηση ότι δεν πρέπει να απομακρυνθεί από τις θεμελιώδεις αρχές που χαρακτηρίζουν την πολιτική της χώρας.
Ποιες είναι αυτές οι αρχές, κατά την κα Μπακογιάννη; Εξέφρασε την αντίθεσή της στις απόψεις του υπουργού Εξωτερικών κ. Λίμπερμαν, λέγοντας ότι: «Το όραμα του κ. Λίμπερμαν για ένα «εθνικά ομοιογενές» Ισραήλ, από το οποίο θα έχουν εκδιωχθεί καθ’ ολοκληρία οι Άραβες κάτοικοι, βρίσκεται στον αντίποδα των βασικών αρχών του φιλελευθερισμού επί των οποίων θεμελιώνεται η πολιτική της Δημοκρατικής Συμμαχίας». Και από άλλες πλευρές ανέμενα παρόμοιες τοποθετήσεις και δεν τις είδα.
Το θέμα με την ελληνική εξωτερική πολιτική, είναι ότι δεν έχει αποφασίσει «με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει». Και πάντα τρέχει ασθμαίνοντας. (Ως κατακλείδα, να μεταφέρουμε την πληροφορία ότι αναβαθμίζεται και η Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα). (Ο Μακεδών)
ΔΣΚ
