... αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον, οδηγώντας τους Έλληνες σε μια επώδυνη περιπέτεια.
Παρουσίασαν -τα δυο κόμματα εξουσίας- την ένταξή μας στην ΟΝΕ ως επιτυχία, ενώ ήταν γνωστό πως οι Ευρωπαίοι έκλεισαν τα μάτια στη δημιουργική λογιστική του Χριστοδουλάκη -τον οποίον ακολούθησε ο Αλογοσκούφης- ενώ όλοι γνώριζαν πως η πραγματική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας δεν ήταν αυτή που παρουσίαζαν οι αριθμοί.
Ταυτόχρονα, ο Σημίτης εγκλημάτησε επιπρόσθετα, «κλειδώνοντας» το ευρώ στις 341 δραχμές, υποτιμώντας τη δραχμή μόνον κατά 14%, ενώ όλοι οι οικονομολόγοι γνώριζαν πως η πραγματική της αξία ήταν τουλάχιστον 20% χαμηλότερα. Αποκτήσαμε ακριβό νόμισμα, προς μεγάλη ζημία των εξαγωγών μας.
Δεν ήταν όμως μόνον αυτό. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποδεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα να «σώσουμε τα Βαλκάνια» αναλαμβάνοντας το βάρος ενός άλλου «Σχεδίου Μάρσαλ». Προκειμένου να αποφευχθούν ή έστω να μετριαστούν οι κοινωνικές κρίσεις των χωρών της βαλκανικής, με τις μεταβολές που συνέβησαν τότε, μας υποχρέωσαν να υλοποιήσουμε εμείς τα δύο σκέλη του Σχεδίου.
Αφενός, να ανοίξουμε τα σύνορα και να δεχθούμε τις στρατιές των ανέργων που αναζητούσαν τροφή και στέγη. Θυμούμαι τον κ. Α. Σαμαρά περιχαρή να βρίσκεται στα ελληνοαλβανικά σύνορα και να υποδέχεται τους «μυρίους» που γκρέμισαν τις μπάρες. Παρακολουθώντας την πολιτική πορεία του κ. Α. Σαμαρά, έχω πλέον τη βεβαιότητα ότι ούτε τώρα κατάλαβε τι τον έβαλαν να πράξει.
Ταυτόχρονα, όχι μόνο επιδοτήσαμε τις επιχειρήσεις μας να δραστηριοποιηθούν στη Βαλκανική, αλλά ανέλαβαν και τα Επιμελητήρια και οι Νομαρχίες μας τη διενέργεια σεμιναρίων, για να πείσουν τους Έλληνες επιχειρηματίες τι ωραία που θα ήταν αν έκλειναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και έστελναν στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους, μειώνοντας και τα έσοδα του υπουργείου Οικονομικών.
Από κάποια στιγμή και μετά ανέλαβε η «Γκόλντμαν Σαχς» να απομυζήσει τον ελληνικό πλούτο, οδηγώντας μας σιγά-σιγά στον κατήφορο, με τους Έλληνες πολιτικούς να ψεύδονται ανερυθρίαστα στον ελληνικό λαό, πως η οικονομία μας είναι υγιής. Τα γεγονότα με το Χρηματιστήριο δεν χρειάζεται να περιγραφούν. Το γαλλικό περιοδικό «Marianne», γράφει για την «Γκόλντμαν Σαχς»:
«Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα… Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι Έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία… Ο Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί». Το κέρδος της Γκόλντμαν, με μια μόνο πράξη, είναι 300 εκατομ. δολάρια, για ένα «κρυφό δάνειο» ενός δισεκατ.! Κέρδος 30%! Και ο άλλος συνεργάτης της κλοπής, ο οίκος αξιολόγησης «Μούντις», αξιολογεί με άριστα την Ελλάδα. Και αυτό συνεχίστηκε.
Προχθές ο κ. Στρος Καν επιβεβαίωσε αυτό που όλοι γνωρίζαμε. Ότι μεθοδευμένα από τον Οκτώβριο του 2009 μας οδηγούσαν στο ΔΝΤ. Ο μεν κ. Γ. Παπανδρέου άμεσα και απροκάλυπτα, οι δε άλλοι αρχηγοί έμμεσα μεν αλλά το ίδιο δραστικά. Και τούτο διότι, ουδεμία πρόταση κόμματος υπάρχει, από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον μοιραίο Μάιο του 2010, για να εξέλθουμε από την κρίση. Τα κροκοδείλια - λαϊκίστικα δάκρυα του κ. Α. Σαμαρά με ενοχλούν περισσότερο από τους αναληθείς ισχυρισμούς του κ. Γ. Παπανδρέου.
Αν η κυβέρνηση εφάρμοζε το Σύνταγμα και απαιτούσε για την ψήφιση του «Μνημονίου» τις 180 ψήφους, σήμερα ίσως να υπήρχε εξ ανάγκης σύμπνοια των δύο κομμάτων, διότι θα ήταν και η Ν.Δ. συμμέτοχη και τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για τις αναγκαίες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Όμως, ο κ. Γ. Παπανδρέου έκανε το χατίρι του παλιού συγκατοίκου του, και επέτρεψε στον κ. Α. Σαμαρά να εμφανίζεται υποκριτικά τιμητής.
Το παιχνίδι των κομμάτων -όχι μόνο των δύο- έγινε κατανοητό, κι αυτό φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Πλήρης απαξίωση όλων. Οι καταστροφείς δεν γίνονται σωτήρες. Κάτι καινούργιο πρέπει να εμφανιστεί. Αλλά, κι αυτό το καινούργιο, ποιος θα ξέρει άραγε αν δεν είναι κι αυτό κατευθυνόμενο;
Ο Μακεδών
