Ιδιαίτερα αιχμηρός έναντι όσων αντιτίθενται στο μνημόνιο ήταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, κάνοντας λόγο μια ετερόκλητη συμμαχία από κομματικά, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά και καιροσκοπικά συμφέροντα που λυμαίνονταν το χρεοκοπημένο κράτος της Μεταπολίτευσης και δίνουν...
... τον υπέρ πάντων αγώνα για να απονομιμοποιήσει το μνημόνιο στη συνείδηση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μιλώντας σε εκδήλωση με θέμα «Η Ελλάδα στον Παγκόσμιο Οικονομικό Χάρτη-Ανταγωνιστικότητα, Ανάπτυξη, Αξιοπιστία», υποστήριξε πως «αν επικρατήσουν οι ποικιλώνυμες δυνάμεις της Αντίδρασης, με την περικεφαλαία του υπερπατριωτισμού και την προβιά του αντικαπιταλισμού, η Ελλάδα θα καταντήσει μια υποβαθμισμένη τριτοκοσμική χώρα της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κι ο λαός μας θα υποστεί συνέπειες τέτοιες, που θα κάνουν την τωρινή σκληρή εποχή του μνημονίου να μοιάζει με παράδεισο».
Η σιωπηλή πλειοψηφία «θέλει να επιβιώσει και όχι να αυτοκτονήσει συλλογικά ακολουθώντας τις δημαγωγικές κραυγές τους», υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Ωστόσο, ο κ. Δασκαλόπουλος επισήμανε ότι «Το Αντιμνημόνιο δεν πείθει, από την άλλη, το Μνημόνιο δεν αρκεί», γιατί, όπως είπε, η πρόκληση εθνικής επιβίωσης, που αντιμετωπίζουμε απαιτεί πολύ περισσότερα από εμάς.
Κατά την άποψή του, «θα σωθούμε από το ναυάγιο της Μεταπολίτευσης μόνο αν εμείς προχωρήσουμε σε ευρύτερες και ριζικότερες τομές αποδόμησης του σπάταλου Κράτους -τις οποίες το πολιτικό σύστημα δεν θέλει ή δεν μπορεί-, μόνο αν εμείς μειώσουμε το τεράστιο χρέος- ενεργοποιώντας το νεκρό κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας-, μόνο αν εμείς επιτύχουμε μια νέα μορφή ανάπτυξης υψηλών ταχυτήτων».
Το διακύβευμα, όπως σημείωσε, δεν είναι πλέον αν θα ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, αν θα γίνουν περισσότερες ή λιγότερες μετατάξεις, αν θα πουληθεί η μια ή η άλλη ΔΕΚΟ, αν θα εκποιήσουμε τα αχρηστεμένα ασημικά μας αλλά αν θα πτωχεύσουμε ή όχι. Σε αυτό το πλαίσιο, κάλεσε σε συστράτευση «για να φέρουμε στο προσκήνιο μια κοινωνική εμπροσθοφυλακή με καθαρή συνείδηση -των δυσκολιών και των ευθυνών, που συνεπάγεται το εγχείρημα της ανταγωνιστικής ανασυγκρότησης της χώρας».
Όπως είπε, «υπάρχει μια τάξη εργαζομένων, που διεκδικούν επάξια δουλεύοντας -αντί να εκβιάζουν κατ΄ επάγγελμα διαδηλώνοντας. Υπάρχει μια σύγχρονη ιδιωτική πρωτοβουλία που καταξιώνει την τόλμη, την παραγωγική προσπάθεια, την ικανότητα. Υπάρχει μια νέα γενιά προσοντούχων, που είναι από τη φύση της ανήσυχη και δημιουργική. Υπάρχει μια Ελλάδα που μπορεί να αναμετρηθεί επί ίσοις όροις με την κρίση, αναδεχόμενη χωρίς φόβο το κόστος της αναγκαίας αλλαγής. Στην Ελλάδα αυτή ανήκει δικαιωματικά το μέλλον. Και δεν νοείται να της το στερήσουν όλοι εκείνοι που έχουν συμφέρον να μας γυρίσουν πίσω».
Καταλήγοντας δε τόνισε πως «κάθε τόπος κατακτά τελικά τη θέση που του εξασφαλίζουν οι δημιουργικότεροι πολίτες του -όχι οι κηφήνες του. Θα υπερβούμε το σημερινό αδιέξοδο μόνο αν περάσουμε από τη χρεοκοπημένη μεταπολίτευση των πελατών στη νέα μεταπολίτευση των πολιτών».
ΔΣΚ
