... άλλα τότε, που δυστυχώς οι περισπούδαστοι πολιτικοί μας δεν έλαβαν υπόψη, όπως ότι «πρέπει να πάψουμε να σκεπτόμαστε εθνικά, αλλά περιφερειακά» και άλλα παρόμοια. Δεν είναι όμως του παρόντος.
Ταυτόχρονα, το όλο κλίμα που διαμορφώνεται, δείχνει ότι όσα συμβαίνουν σ’ αυτήν την Περιφέρεια, δεν είναι τυχαία γεγονότα, αλλά λειτουργεί η γνωστή θεωρία του Μπρεζίνσκυ περί «μεγάλης σκακιέρας». Όπως συνέβη τη διετία 1972-1974. Θυμίζουμε, ότι τότε:
Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο έγινε άνοιγμα και επίσκεψη του Νίξον με τον Κίσινγκερ στην Κίνα. Αποχώρησαν οι Αμερικανοί από το Βιετνάμ, το οποίο πρόσφεραν στην επιρροή της Μόσχας (ώστε να περικλειστεί η Κίνα και από το Νότο, υπάρχοντος του κινδύνου εκ της Μαντζουρίας), ενώ οι αραβικές χώρες περιήλθαν στην επιρροή των Η.Π.Α.
Πραγματοποιείται ο τρίτος Αραβοΐσραηλινός πόλεμος τον Οκτώβριο του 1973, με τους Σοβιετικούς να ενημερώνουν εγκαίρως το Ισραήλ, και όχι ο Κίσινγκερ, ο οποίος ως γνήσιος σιωνιστής δεν είναι υποστηρικτής της ύπαρξης του ισραηλινού κράτους, το οποίο εμβάλλει εμπόδια στα σχέδιά του. Τον αποδιώχνουν από τις συναγωγές, με το πρόσχημα ότι ο Αβραάμ Μπεν Ελιάζαρ (όπως είναι το όνομά του) δεν «τιμούσε» το κασέρ.
Πέφτουν την επόμενη χρονιά τρεις δικτατορίες στην Ευρώπη. Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία, στην οποία επιβάλλουν πολίτευμα βασιλείας (ενώ δεν είχε) και στην Ελλάδα που είχε, φέρουν προεδρική δημοκρατία. Όπως βόλευε τους ρυθμιστές. Στρατιωτική εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και καταστροφή του Λιβάνου.
Συμβαίνει η πρώτη μεγάλη πετρελαϊκή κρίση, προς περιορισμό της αυξητικής ισχύος Γερμανίας και Ιαπωνίας. Η Γερμανία μόνη, είχε το 18% του παγκόσμιου εξαγωγικού εμπορίου. Παρέχονται σωρηδόν βραβεία Νόμπελ οικονομίας σε εκφραστές του νέο-καπιταλισμού και γίνεται έδρα του το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, με τον Φρήντμαν (ο υιός Φρήτμαν λυσσωδώς καταφέρεται εναντίον της Ελλάδος και υπέρ των Σκοπίων).
Τίθενται οι βάσεις για την πτώση του καθεστώτος του Σάχη και στη συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης.
Αυτά, στην περιοχή μας, που άλλαξαν εντελώς την πολιτικοοικονομική εικόνα της. Κάτι παρόμοιο ετοιμάζεται τώρα. Το αναλύσαμε προ τριών ημερών. Τώρα στην Αίγυπτο, μας μιλούν για τον εκδημοκρατισμό της. Όπως μας μιλούσαν για εκδημοκρατισμό του Ιράκ και Αφγανιστάν. Λαοί, που δεν έχουν καμιά δημοκρατική κουλτούρα, από τη στιγμή της εμφάνισής τους. Η Αίγυπτος είναι κλειδί των όποιων εξελίξεων. Είναι η πολυπληθέστερη χώρα της Μέσης Ανατολής και οι θέσεις της στα διεθνή ζητήματα ετεροκαθορίζουν εν πολλοίς, την πολιτική των Αράβων προς το Ισραήλ και το Ιράν, και τις συναινετικές αποφάσεις του Αραβικού Συνδέσμου.
Τι θα συμβεί, θα το γνωρίζουμε μόνον από την επικράτηση της διάδοχης κατάστασης. Παρά τα θρυλούμενα, δεν θα εκπλαγώ αν αποβεί εις βάρος του Ισραήλ, με την πίεση για αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους και περιορισμό της επικράτειάς του. Η αναγνώριση σε λίγες μέρες της ύπαρξης αυτού του κράτους, από χώρες της Λατινικής Αμερικής, δεν είναι απαραίτητο να αποδοθεί σε σύμπτωση. Ας σημειωθεί δε, ότι άλλο πράγμα είναι η πολιτική των Ισραηλιτών, άλλο των Ισραηλινών. Πολλές φορές συμπίπτουν, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί αξίωμα.
Θα γνωρίζουμε σε λίγο καιρό. Καλά θα κάνει η πολιτική ηγεσία μας να επαγρυπνεί.
«Σάρισσα»
