Όταν περνάς τα όρια, όταν «υβρίζεις» την κοινωνία, κάποτε θα έλθει η ώρα της τιμωρίας, έστω και αν αυτή είναι μόνον η περιθωριοποίησή σου.... από τα όρια της καθορισμένης ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτού, που νιώθει τον εαυτό του τόσο ισχυρό, ώστε να μπορεί να παραβιάζει ανθρώπινους και θεϊκούς νόμους, πιστεύοντας ότι θα παραμείνει εσαεί ατιμώρητος.
Δεν υπάρχουν περιπτώσεις στην ανθρώπινη ιστορία που να μη επενέβη η Νέμεσις, για να επαναφέρει τα πράγματα στην σωστή τάξη, αφαιρώντας την «ευτυχία» που με αθέμιτα και άνομα μέσα κάποιοι απέκτησαν. Ο λαός, πολύ σοφά λέγει ότι «όλα εδώ πληρώνονται». Έστω και αργά, έστω και με σοβαρή βλάβη, όχι όμως ανήκεστη.
Αυτό δεν έχει καταλάβει το αλλοδαπό και εγχώριο σύστημα, ίσως διότι στερείται ελληνικής παιδείας. Είναι αλήθεια, ότι ο ψευτοπροοδευτικός χώρος «αλωνίζει» επί 35 χρόνια, συγκυβερνώντας ουσιαστικά τη χώρα -ως ένα από τα εξωθεσμικά κέντρα, που καθορίζουν δυστυχώς τις τύχες του λαού- υποκαθιστώντας πολλές φορές την τύποις εξουσία.
Αντιλαμβανόμενοι, οι ψευτοπροοδευτικοί, ότι η κοινωνία φοβούμενη τους παρείχε ασυλία, επέκτειναν ολονέν τα όρια επεμβάσεών τους στην κοινωνική ζωή. Ποιος, πότε τιμωρήθηκε παραβιάζοντας τους νόμους, αν δήλωνε «προοδευτικός»; Δεν είναι άλλωστε η μόνη έννοια που ευτελίστηκε και κατάντησε για πολλούς βρισιά.
Όταν όμως περνάς τα όρια, όταν «υβρίζεις» την κοινωνία, κάποτε θα έλθει η ώρα της τιμωρίας, έστω και αν αυτή είναι μόνον η περιθωριοποίησή σου. Αυτό έπαθαν οι «προοδευτικοί» με την πρόσφατη υπόθεση των λαθρομεταναστών που ενέκλεισαν στη Νομική Σχολή. Ανέχθηκε ο λαός επί καιρό τις εις βάρος του ενέργειες. Φοβήθηκε τους δυσφημιστικούς χαρακτηρισμούς, αν αντιδρούσε. Όπως έγραψε ο κ. Κ. Χαρδαβέλας: «Πας μη ‘αριστερός’, ‘φασίστας’, ‘ρατσιστής’ και ‘εθνικιστής’!».
Επειδή όμως όλα έχουν ένα όριο, και επειδή το ξεπέρασαν οι «επαγγελματίες του ανθρωπισμού», τώρα η πορεία θα είναι αντίστροφη. Έτσι γίνεται πάντα, όπως οι κυκλικές διακυμάνσεις στην οικονομία. Ο υπερσυντηρισμός φέρνει την αριστερά της «ελευθερίας», και ο αριστερισμός (που ο ίδιος ο Λένιν κατάκρινε) φέρνει την «τάξη και ασφάλεια». Αιώνια η εναλλαγή.
Η Ύβρις των αρχαιοελλήνων ήταν θυγατέρα (κατ’ άλλους, μητέρα) του Κόρου (κορεσμού). Τίποτε δεν είναι τυχαίο στην ελληνική μυθιστορία. Όπως και η ταύτιση της ύβρης με την αναίδεια. Οι Αθηναίοι, ύστερα από το Κυλώνιο άγος, αφιέρωσαν στην Ύβρι και στην Αναίδεια έναν μικρό ναό, για να τις εξευμενίσουν και να τους αφήσουν ήσυχους.
Χωρίς να το καταλάβουν οι ψευτοπροοδευτικοί, με το ακόρεστο πάθος τους να κυβερνούν ουσιαστικά, έστω κι αν είναι αριθμητικά λίγοι, έβαλαν ταφόπλακα στη μεταπολίτευση. Κούρασαν, και υποχρέωσαν ακόμη και τους συνοδοιπορούντες να τους αρνηθούν.
Είναι βέβαιο, ότι θα έρθει η «Νέμεσις». Αυτή, που έχει τη φροντίδα να μοιράζει (νέμειν) στον καθένα ό,τι του ανήκε σύμφωνα με την αξία του και τη θέση του, να επιβάλλει δικαιοσύνη και να καθορίζει τις ποινές. Αν δεν την υποδεχθούμε, τότε να πούμε απλώς, ότι «τελειώσαμε».
«Σάρισσα»
