«στου κασίδη το κεφάλι, μαθαίνει κούρεμα ο παραγιός»
Δεκαετίες τώρα, οι διαμαρτυρίες για τη λειτουργία της κρατικής μηχανής δεν λέγουν να σταματήσουν. Και τούτο, διότι ο πολίτης βρίσκεται ανυπεράσπιστος, εμπρός στην αδυναμία του να αποκτήσει το «αυτονόητο». Και δυσκολεύεται να αντιληφθεί, αν αυτό οφείλεται στις ατέρμονες γραφειοκρατικές διαδικασίες ή στην έλλειψη των...
... απαραίτητων -ελάχιστων, πολλές φορές- ικανοτήτων, που πρέπει να κοσμούν τους «υπηρέτες του λαού», δηλαδή τους πολιτικούς και δημόσιους υπαλλήλους.
Το γεγονός βέβαια, ότι πολλοί έχουν προσληφθεί με αναξιοκρατικά κριτήρια, και δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της θέσης στην οποία τους τοποθέτησαν -όση καλή διάθεση και αν έχουν- είναι αναμφισβήτητο. Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται στις τάξεις των πολιτικών, οι οποίοι θεσμικά είναι οι αξιότεροι των Ελλήνων, της τοπικής ή της κεντρικής εξουσίας. Γι’ αυτό και στον θώκο του υπουργού βρίσκεται ο συγκεκριμένος και όχι άλλος. Όμως, ενώ στην αρχή της καριέρας τους δείχνουν να κοσμούνται από τα απαραίτητα προσόντα, όταν ανεβούν κάποια σκαλοπάτια αποδεικνύεται ότι στερούνται και των βασικών («αρχή άνδρα δείκνυσι», έλεγαν οι πρόγονοι).
Είχα, προ καιρού, συζήτηση με πρώην υπουργό της Θεσσαλονίκης επ’ αυτού του θέματος. Εξέφρασα την απορία μου για την έλλειψη πολιτικής παιδεία που διακρίνει τους πολιτικούς. Έχουμε στην Κυβέρνηση και στη Βουλή ικανούς επιστήμονες στον τομέα της ιατρικής, της νομικής, της μηχανικής, της οικονομίας... Ούτε όμως η Κυβέρνηση ούτε η Βουλή είναι Ακαδημίες Επιστημών για να απαρτίζονται από ικανούς επιστήμονες, κορυφαίους στον τομέα τους. Είναι όργανα παραγωγής πολιτικής.
Και το ερώτημα είναι: Πού διδάχθηκαν οι πολιτικοί την πολιτική; Στη χώρα μας έχουμε σχολές που εκπαιδεύουν υδραυλικούς, ηλεκτροτεχνίτες, ακόμη και μανικιουρίστες και βοηθούς μαγείρων. Αλλά δεν έχουμε σχολές για πολιτικούς. Όχι πολιτικών επιστημών, όπου υπάρχουν άφθονες, αλλά της εφαρμοσμένης πολιτικής. Είναι χρήσιμη η γνώση, για τον πολιτικό επιστήμονα, των θεωριών του Μοντεσκιέ ή του Ρουσσώ, αλλά ελλείπει η γνώση της καθημερινής πρακτικής.
Και βέβαια, ακόμη και οι πολιτικοί επιστήμονες στα έδρανα της κυβέρνησης ή της βουλής, είναι ελάχιστοι.Ο γιατρός, πριν ασκήσει το επάγγελμά του πρέπει να υπηρετήσει σε αγροτικό ιατρείο. Ο γιατρός πολιτικός, ούτε την θεωρητική ούτε την εφαρμοσμένη πολιτική γνώση έχει. Το ίδιο και για τους άλλους επιστήμονες. Το ίδιο και οι άμεσοι συνεργάτες τους, που τους επιλέγουν από το στενό φιλικό τους κύκλο.
Θα έλεγε κάποιος, ότι διδασκαλία της πολιτικής γίνεται στα πολιτικά και κομματικά γραφεία, όπου εκπαιδεύονται οι νέοι και παίρνουν τη θέση των παλαιών. Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. «Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις». Τι θα διδαχθεί ο νέος, από τον παλαιό πολιτικό; Τον τρόπο που γίνονται τα ρουσφέτια. Τις μεθόδους αναρρίχησης. Τις διόδους προς ανεύρεση χρηματοδοτών, με αποτέλεσμα την εξάρτηση. Τη δημιουργία γνωριμιών με τους ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης. Αυτά, και άλλα παρόμοια θα μάθει. Κι αυτά θα εφαρμόσει, όταν εκλεγεί.
Υπάρχει και ακόμη χειρότερο. Ρώτησα παλαιό πολιτικό: Πώς γίνεται, ενώ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ενώ ανανεώνεται κατά 25% τουλάχιστο το δυναμικό της Βουλής με καινούργιους βουλευτές και κατά κανόνα νέους, να μη αλλάζει το παλαιοκομματικό κλίμα εντός της; Η απάντησή του ήταν καταλυτική. «Όταν μπήκα εγώ στη Βουλή, ήμουν αγνός, αλλά για να παραμείνω υποχρεώθηκα να συμβιβαστώ. Οι καινούργιοι έρχονται έτοιμοι (!). Έχουν ακονίσει τα μαχαίρια, είτε από τον φοιτητικό και εργατικό συνδικαλισμό, είτε από τις κομματικές οργανώσεις».
Αυτή είναι η κατάσταση. Και με τα ισχύοντα, δεν προβλέπεται να αλλάξει.
Ο Μακεδών
Για την αντιγραφή «Σάρισσα»
