Ο δρόμος με τις λεύκες εκεί, στην παραγκούπολη των Σαπών, σου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί φιλοξένησε στο παρελθόν πλήθος παλιννοστούντων που έφθασαν από εννέα διαφορετικές χώρες, πατώντας το χώμα της ελληνικής γης που ονειρεύονταν και κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Επιστροφή κι ενσωμάτωση στην πατρίδα! Ζωές με...
... τη δική τους ιστορία. Δράματα, ελπίδα, προσπάθεια να ριζώσουν, αλλά και να προσαρμοστούν σε μια άλλη πραγματικότητα σε σχέση με αυτήν που βίωσαν.
Να μην απομονωθούν σε γκέτο, να μορφωθούν και να κοινωνικοποιηθούν. Οι περισσότεροι τα κατάφεραν, κάποιοι περιχαρακώθηκαν στον δικό τους κόσμο. Το μεταβατικό στάδιο της πρώτης φιλοξενίας αντικαταστάθηκε με εκμισθωμένες κατοικίες, με ενίσχυση και κατασκευή μόνιμων υποδομών, μονοκατοικιών, με μεταφορά σε διαμερίσματα του ιδρύματος, με ενθάρρυνση να έχουν το δικό τους κεραμίδι.
Ο οικισμός που πολύ εύστοχα ονομάστηκε «παραγκούπολη των Σαπών» ερήμωσε και απόμεινε σαν κουφάρι μιας άλλης εποχής. Τα λυόμενα ξέφτισαν, χορτάριασαν, εγκαταλείφθηκαν, μέχρι που στην πρόσφατη επίσκεψή μας εντοπίσαμε ίχνη ανθρώπινης παρουσίας. Κάποιες μπουγάδες στον ήλιο, δορυφορικά τηλεοπτικά κάτοπτρα, ένα μπουρί που κάπνιζε. Ακούσαμε παιδικές φωνές κι απορήσαμε. Η επαφή μας με τους ανθρώπους, που τελικά μένουν στην παραγκούπολη και είναι περίπου 40 οικογένειες, μας ξάφνιασε.
Είναι παλιννοστούντες πόντιοι που ήρθαν πριν 6 χρόνια και δεν μπόρεσαν να ενταχθούν σε προγράμματα, γιατί αυτά έκλεισαν. Είναι κάποιοι που επέστρεψαν, γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, ενώ εδώ -όπως θα πουν -έχουν τουλάχιστον νερό και ρεύμα δωρεάν. Είναι κάποιοι μοναχικοί που δε θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής.
«Σάρισσα»
