Ξεκίνησε ως θέμα η τοποθέτηση ανδριάντα του Καραμανλή, τείνει να γίνει πρόβλημα, και μάλιστα με στοιχεία φαιδρότητας. Διασκεδάζουμε μεν από όλα τα παλαιοκομματικά που γίνονται και λέγονται, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε και τα 200 τόσα χιλιάρικα που πληρώνουμε.
Με παρέμβασή του ο Γιάννης Μαγκριώτης, δίνει την αφορμή να δούμε σοβαρά το θέμα. Ζητά ανάλογες τιμές για τον Ανδρέα και προτείνει δημόσια συζήτηση. Αυτό καλό είναι. Για να πούμε σε όλους, ότι πρέπει να περάσουν πολλές δεκαετίες, για να αποτιμηθεί η προσφορά κάποιου πολιτικού. Σήμερα, το ένα τρίτο των...
Ελλήνων βρίζουν τον Καραμανλή, ένα άλλο τρίτο τον Ανδρέα και το υπόλοιπο και τους δυο.
Πέρασαν κοντά 100 χρόνια από το Διχασμό του 1916, κι ακόμη αυτός δεν ξεχάστηκε. Εξακολουθεί η σκιά του να μας πλακώνει. Και ζητάτε τιμές για πολιτικούς, που η μνήμη τους είναι πρόσφατη, και ΟΛΟΙ τους έχουν μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάντια μας; Επιδιώκετε συνεχώς τη διαίρεση του λαού με μοναδικό σκοπό να κερδίσετε ψήφους.
Παρατήστε τα αγάλματα και στρωθείτε στη δουλειά. Αν θέλετε να κυκλοφορείτε ελεύθερα στους δρόμους και να μπορείτε να μας κοιτάζετε κατάματα. Που δεν μπορείτε. Μας κούρασε η φλυαρία σας, μας κούρασαν οι σκόπιμα ανεκπλήρωτες υποσχέσεις σας, μας κούρασε η έπαρσή σας, μας κούρασε η αντίληψη που έχετε ότι θα ήμαστε συνεχώς πρόβατα και μας κούρασε που μπήκατε στην πολιτική μόνο μ’ ένα παντελόνι και σήμερα έχετε περιουσίες (από τον ιδρώτα σας;). Μη προκαλείτε άλλο, η αγανάκτηση κουφοβράζει.
Αν υπάρχει κάποιος πολιτικός που θα έπρεπε σ’ όλες τις πλατείες της χώρας να υπάρχει ανδριάντας του, αυτός είναι ο Καποδίστριας. Ουδείς άλλος. Όλοι, με πολλά βαρύνονται, που η κάθε παράταξη για δικούς της λόγους, επιμελώς κρύβει από το λαό. Οι Ελβετοί δεν έχουν εθνικό ήρωα, ούτε εθνική γιορτή. Άτυπα, όμως, τιμούν με εορταστικές εκδηλώσεις τον Καποδίστρια -που οργάνωσε το κράτος τους- και στεφανώνουν τους ανδριάντες τους.
Εδώ σιωπή. Για να μη γνωρίζει, ενδεχομένως, ο λαός το ρόλο των Βρετανών στη δολοφονία του. Οι οποίοι Βρετανοί, μας έπεισαν ότι οι Έλληνες πολιτικοί που εξυπηρετούσαν -ακουσίως ή εκουσίως- τα συμφέροντά τους ήσαν σπουδαίοι. Οι άλλοι, όχι.
Ελπίζω ότι αυτή η ιστορία με τους ανδριάντες να δώσει την αφορμή στους σκεπτόμενους Έλληνες, να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε η ώρα της απαλλαγής από τις μετριότητες της πολιτικής, όπως κι αν λέγονται, όπου κι αν βρίσκονται, όποιο χρώμα κι αν τους καλύπτει. Και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας ως λαός, ώστε να μη δικαιώσουμε τον Πλάτωνα που υποστήριξε ότι κάθε λαός είναι άξιος της ηγεσίας του.
Ομολογώ ότι είμαι θυμωμένος. Κι αυτό φαίνεται στο κείμενο, τώρα που το ξαναδιάβασα. Δεν θα το ακυρώσω. Πράγματι, έχω θυμώσει. Όχι, μ’ αυτούς που ψήφισα, αλλά με τον εαυτό μου, διότι τους ψήφισα.
Ο Μακεδών
