Όχι μόνον παρευρέθηκε, αλλά και μίλησε ο κ. Α. Σαμαράς στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Καραμανλή. Περιέργως, δεν ζωντάνεψε το άγαλμα να τον κυνηγήσει, ούτε ο Αχιλλέας τον απέτρεψε, παρόλο το βλοσυρό ύφος του. Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες σχετικά με το τι έλεγε ο πρώτος...
... για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αλλά και τι έλεγε ο δεύτερος για τον Αντώνη. Μέσω του Μολυβιάτη, στις 7.4.1992, απάντησε ο Κ. Καραμανλής στη 2η επιστολή Σαμαρά:
«Εάν, συνεπώς, χάθηκε πολύτιμος χρόνος -όπως γράφετε στην τελευταία επιστολή σας- δεν μπορεί να θεωρηθεί άμοιρος ευθυνών ο Υπουργός Εξωτερικών. Διότι, όταν ένας Υπουργός πιστεύει ότι δεν υπάρχει κοινή κυβερνητική γραμμή, ή διαφωνεί με την υπάρχουσα, το πρώτο πράγμα που οφείλει να σταθμίσει είναι εάν εξακολουθεί να είναι χρήσιμη η παραμονή του στην Κυβέρνηση. Ως προς την τυπική πλευρά της δεύτερης επιστολής σας, αποφεύγω να σχολιάσω το ύφος της».
Ο κ. Σαμαράς δεν παραιτήθηκε, όπως του υπόδειξε ο Κ. Καραμανλής, ούτε άλλαξε ύφος, και με σύμφωνη γνώμη του Κ. Καραμανλή απεπέμφθη εκείνη την ημέρα από το ΥΠΕΞ. «Η πόρτα του Προεδρικού Μεγάρου όσο είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κ. Καραμανλής θα είναι κλειστή για τον Σαμαρά», έλεγαν στενοί συνεργάτες του, και έγραψε ο Τύπος της εποχής.
Και ενώ είναι γνωστά όλα αυτά, ο κ. Α. Σαμαράς, γνήσιος εκφραστής του παλαιοκομματικού κατεστημένου, έβγαλε λόγο υπέρ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν έχουν το Θεό τους, οι εκπρόσωποί μας.
ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ
