Δεν αποτελεί καμιά έκπληξη το διαπιστούμενο από έρευνα που διενεργήθηκε, ότι τα κόμματα βρίσκονται σε απαξίωση. «Τα πολιτικά κόμματα είναι από τους θεσμούς που έχουν χάσει περισσότερο την αξιοπιστία τους», δήλωσε ο επικεφαλής του ελληνικού τμήματος της «Διεθνούς Διαφάνειας» κ. Κων. Μπακούρης, κατά την επίσκεψή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η έρευνα ήταν παγκόσμια και διενεργήθηκε σε 86 χώρες, με συμμετοχή...
... 90.000 ατόμων. Αρκετά μεγάλο το δείγμα και αξιόπιστο, που επιβεβαιώνει τα όσα ήδη βιώνουμε. Το δείχνουν άλλωστε τα μεγάλα ποσοστά αποχής κατά τις εκλογές, τα οποία ναι μεν στέλνουν μήνυμα απαξίωσης της πολιτικής, ταυτόχρονα όμως εξυπηρετούν το σύστημα, το οποίο θέλει αδιάφορους πολίτες.
Εδώ και χρόνια πάψαμε να μιλάμε για κυβέρνηση και κάνουμε λόγο για διακυβέρνηση. Αυτό από μόνο του δημιουργεί παρεξηγήσεις, διότι στην ελληνική γλώσσα (την οποία αγνοούμε) η πρόθεση «δια» σημαίνει «δια μέσου». Δηλαδή η χώρα δεν κυβερνάται από την κυβέρνηση, αλλά από άλλους «δια μέσου» της κυβέρνησης; Από ποιους;
Αλλά πάλι εδώ και χρόνια, δεν μιλάμε για κυβερνήτες, αλλά για διαχειριστές της εξουσίας. Μακάρι, αυτός που ανέθεσε τη διαχείριση να ήταν ο λαός, όπως άλλωστε προβλέπει το Σύνταγμα. Ποιος το πιστεύει; Και ποιος δεν χαμογελά πικρά στον όρο «κυρίαρχος λαός» ή στο σύνθημα της δεκαετίας του ’80 «ο λαός στην εξουσία», που ήταν μεν υπόσχεση και επιδίωξη, σήμερα όμως προκαλεί ειρωνικά σχόλια!
Θα πει κάποιος, ότι αυτές οι επαναλαμβανόμενες κατά καιρούς διαπιστώσεις δεν οδηγούν κάπου, αν δεν συνοδεύονται από υλοποιήσιμες προτάσεις ανατροπής της αρνητικής κατάστασης. Αλλά, αυτό είναι το πρόβλημα. Οι όποιες προτάσεις ανατροπής, βελτίωσης ή και «επιδιόρθωσης», δεν είναι υλοποιήσιμες, αφού προσκρούουν στη δύναμη του συστήματος, που διακαώς επιθυμεί να παραμείνει ως έχει. Και τούτο, διότι εξυπηρετεί συμφέροντα ισχυρότερα από τη λαϊκή βούληση.
Μπορεί να είναι υλοποιήσιμη η πρόταση περί αλλαγής του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, με νέες δυνάμεις; Με νέα πρόσωπα και νέες ιδέες; Μπορούν να εμφανιστούν στον ελληνικό λαό, χωρίς την ανιδιοτελή στήριξη του Τύπου; Και μπορεί ο Τύπος να προβάλλει το καινούργιο, όταν έρχεται σε σύγκρουση με το υφιστάμενο, με κίνδυνο να βλαφτούν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του Τύπου; Υπάρχει πλήρης αλληλεξάρτηση μεταξύ κομμάτων –Τύπου – και ομάδων συμφερόντων. Το επικίνδυνο καινούργιο πρέπει να καταπνιγεί. Την ιστορία με τον Ηρώδη, ας μη τη μελετάμε μόνον από θρησκευτική σκοπιά.
Και βέβαια, επειδή οι του συστήματος δεν είναι κουτοί, τρώγουν αυτοί την μπριζόλα, αλλά αφήνουν σε μας να γλύψουμε το κόκαλο. Κι εμείς, ικανοποιημένοι από την παραχώρηση, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Ποιος στέλνει στη Βουλή εκείνους που είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να απέκτησαν την περιουσία τους με νόμιμο τρόπο; Εμείς τους στέλνουμε. Για να βρισκόμαστε κοντά στους ισχυρούς. Αν επιλέξουμε τους ικανούς αλλά αδύναμους, ποιος θα μας δώσει το κόκαλο;
Το σύστημα μας κατέστησε συνυπεύθυνους και συνένοχους. Όχι φυσικά στον ίδιο βαθμό. Αλλά η ποιότητα δεν έχει μέγεθος ούτε βάρος. Μόνον η ποσότητα έχει. Ποιοι απαρτίζουν τα κόμματα; Εμείς οι ίδιοι. Ήμαστε μέσα στο σύστημα, το οποίο μας ενοχλεί και το απαξιώνουμε. Για να το ανατρέψουμε όμως, πρέπει να ανατρέψουμε και τον τρόπο της δικής μας ζωής. Κάτι που δεν είναι εύκολο. Γι’ αυτό και το απαξιωμένο σύστημα επιβιώνει.
Ο Μακεδών
«Σάρισσα»
