Θα ξυπνήσει το Υπουρείο Εξωτερικών;
Με ένα μακροσκελές άρθρο δια του οποίου διατείνεται να προσεγγίσει ζητήματα εθνικής ασφάλειας και συνοχής στην Αλβανία, έκανε την εμφάνιση του στην ανθελληνική υστερική χορωδία που δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα το τελευταίο διάστημα, και ο Σαμπίτ Μπρόκαϊ. Πρόκειται για το λίβελό του στην πολύ «Γκαζέτα Σκιπτάρε» (ορθότερο «Γκαζέτα Ιταλιάνε») με τον τίτλο «Όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα διέταζε: «Όχι» στο Τσάμικο ζήτημα». Στο μόνο που δεν αναφέρεται βέβαια είναι ακριβώς αυτό που...
... διατείνεται στον τίτλο. Το άρθρο μετατρέπεται στην ουσία σε μια πλατφόρμα ολοκληρωμένης πρότασης για όλο το φάσμα των εθνικιστών στην Αλβανία ειδικά δε για όσους έχουν τάξει εαυτούς στην καλλιέργεια της ρητορικής και της πράξης του ανθελληνισμού.
Ο κ. Μπρόκαϊ (πρώην γιατρός καρδιολόγος, προνομιούχος της κομμουνιστικής νομενκλατούρας και εκτός των άλλων και αυτός μέλος της ομάδας γιατρών του Ενβέρ Χότζα) διετέλεσε υπουργός αμύνης επί κυβερνήσεων Φατός Νάνο του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ως Υπουργός Αμύνης είναι αυτός που βρίσκεται πίσω απ’ όλο το παρασκήνιο και μάλιστα εκείνος υπέγραψε τη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με το Τουρκικό Ναυτικό με βάση την οποία ακόμη και σήμερα οι δυνάμεις αυτές κρατούν την σημαντικότερη αλβανική ναυτική βάση στο Πασά Λιμάνι στην Αυλώνα.
Στη συνέχεια υπηρέτησε ως σύμβουλος για ζητήματα εθνικής ασφάλειας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Ρετζέπ Μεϊντάνι. Θεωρείται εμπνευστής των εθνικιστικών ομάδων στην Αλβανία και έχει απροκάλυπτα πολλές φορές αναμειχθεί στις υποθέσεις της Χιμάρας ειδικά στα εκλογικά μαγειρέματα και τη βίαια αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος. Φήμες που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς τον φέρουν να συντηρεί και ομάδες παραστρατιωτικής δράσης στην περιοχή της Αυλώνας, στις οποίες παρέχει κέλυφος νομιμοποίησης.
Πέρα τούτων όμως, το κείμενο παρόλο που στην υφή του θυμίζει έντονα τη γραφίδα ενός στελέχους του παλαιού κομματικού καθεστώτος, έχει και καινούργια στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο κ. Μπρόκαϊ είναι και πολύ καλός αναγνώστης και γνώστης της πλατφόρμας την οποία το στρατιωτικό κατεστημένο στην Τουρκία τηράει ως παρακαταθήκη του Κεμάλ Ατατούρκ. Σε πολλά σημεία ειδικά δε στο τέλος όταν κάνει λόγο για την ανάγκη ώστε το Αλβανικό κράτος να έχει ομοιογενές χαρακτήρα, ο γιατρός – ειδικός στρατιωτικών ζητημάτων μιλάει ακριβώς ως κεμαλιστής.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στην αλβανική επικράτεια ζουν πέραν των Αλβανών μουσουλμάνων σημαντικές αριθμητικά ομάδες Χριστιανών Ορθοδόξων, Καθολικών στο Βορρά αλλά και σημαντική Ελληνική Εθνική Μειονότητα και άλλες ομάδες. Πλατφόρμες θεωρητικές προς το παρόν όπως του Μπρόκαϊ (οι οποίες λειτουργούν ως συμπληρωματικές αυτών του Ντάναϊ για τη φυσική Αλβανία) ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελούν βάση για εκκαθαρίσεις με τη μορφή χαμηλής ή υψηλής τάσης βίας από τις προαναφερθείσες ομάδες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το όλο άρθρο έχει συχνότατες αναφορές στη λεγόμενη Εθνική Ασφάλεια και Εθνικό Συμφέρον το οποίο το κράτος και οι κρατικές δομές πρέπει να εξυπηρετούν.
Αυτά λίγο πολύ είναι όσα κατά καιρούς δημοσιοποιεί και το πανίσχυρο Τουρκικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων. Μόνο που το λεγόμενο εκεί Εθνικό Συμβούλιο στο λεξιλόγιο του Σαμπίτ Μπρόκαϊ έχει αντικατασταθεί απ’ την Εθνική Ελίτ η οποία θα προσδιορίζει κατά καιρούς το Εθνικό Συμφέρον άρα κατά συνέπεια και το στόχο των υποτιθέμενων υπόπτων που θέτουν υπό αμφισβήτηση το συμφέρον. Αυτή είναι η λογική του κ. Μπρόκαϊ σε μια στιγμή που τα «καθήκοντα» που ο ευρωπαϊκός παράγοντας έχει θέσει προς την Αλβανική πολιτική είναι ακριβώς η ενίσχυση του πολυπολιτισμικού και πολυθρησκευτικού χαρακτήρα της αλβανικής κοινωνίας και που η πολιτεία οφείλει να προωθήσει. Εξάλλου το Σύνταγμα της χώρας εξασφαλίζει νομικά αυτό το χαρακτήρα του κράτους.
Φαίνεται όμως ότι του νέους τούρκους πασάδες της Αλβανίας τους ενοχλούν τέτοιες εξελίξεις. Εκείνο που βγαίνει ως συνολικότερο συμπέρασμα είναι ότι στην Αλβανία δεν υφίσταται μια οποιαδήποτε αναζωπύρωση του εθνικισμού αλλά ακριβώς υπό τη μορφή του τουρκαλβανισμού που είναι μια ολόκληρη νοοτροπία. Ουσία δε αυτής της νοοτροπίας είναι ότι στην Αλβανία θα πρέπει όπως και στις αρχές του περασμένου αιώνα να υφίστανται δύο κατηγορίες πολιτών: των προνομιούχων και θεματοφυλάκων του εθνικού συμφέροντος και των υποτελών ραγιάδων οι οποίοι μάλιστα ανά διαστήματα θα μπορούν να κρίνονται και ένοχοι προσβολής του εθνικού συμφέροντος.
Το άρθρο βέβαια δεν μένει σε αφηρημένες περιγραφές. Ο κ. Μπρόκαϊ κάνει τις δικές του επισημάνσεις και στοχοποιεί συγκεκριμένα την Ορθόδοξη κοινότητα της χώρας. Ούτε λίγο – ούτε πολύ θέλει να πει ότι εφόσον η κοινότητα αυτή έχει δεχτεί για αρχηγό της έναν έλληνα, δηλαδή τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο και μάλιστα επειδή για την αναγέννησή της απ’ τις στάχτες του αθεϊστικού διωγμού (μέρος όλη αυτής της δίωξης είναι και ο Μπρόκαϊ και πολλοί σύντροφοί του) έχει δεχτεί δωρεές και ενισχύσεις απ’ την Ελλάδα και τον κόσμο του Ελληνισμού, τότε όλη η κοινότητα είναι ύποπτη και θα πρέπει να κριθεί απ’ την Εθνική Ελίτ για παραβίαση της εθνικής ασφάλειας και προσβολή του εθνικού συμφέροντος.
Τα όσα γράφει ο κ. Μπρόκαϊ τα αφενός παρέχουν θεωρητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο στις εθνικιστικές παρακρατικές ομάδες όπως αυτή που διέπραξε τον φόνο στη Χιμάρα, απ’ την άλλη να παρέχουν νομιμοποιητική βάση σε μια προσπάθεια για την ποινικοποίηση ως κοινότητα των Ορθοδόξων. Επιπλέον με μια γλώσσα που θυμίζει έντονα την προπαγάνδα μιας άλλης εποχής, επιδιώκει να προκαλέσει φόβο σε όλη την Ελληνική κοινότητα στη Βόρεια Ήπειρο, ονειροπολώντας ο ίδιος και η φιλοσοφία την οποία δημοσίως μας καταθέτει εποχές που η Αλβανία ήταν εντελώς απομονωμένη και συμπεριφέρονταν έναντι των Ελλήνων χωρίς να έχουν αίσθηση ότι θα βρεθούν υπόλογοι για τα εγκλήματα τους.
Πάντως πρόκειται για ένα κείμενο που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει απ’ όσα γράφονται στην Τουρκία όσες φορές προετοιμάζετε το έδαφος για εκκαθαρίσεις στις περιοχές των Κούρδων ή από κείμενα περασμένων δεκαετιών επίσης στην Τουρκία όταν γίνονταν οι γενοκτονίες εις βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων.
«Σάρισσα»
