Του Γιάννη Λούλη
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ έχει τρία επίπεδα: Κατ’ αρχάς καλύπτει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό, καθώς κινείται προς το χώρο του Κέντρου. Άρα, υπό προϋποθέσεις, έχει προοπτικές επιτυχημένης παρουσίας. Δεύτερον, ισορροπεί, μαζί με το κόμμα του Φώτη Κουβέλη, τον άξονα των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων που δεν υπόκεινται σε τυφλή αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Τρίτον, πιστοποιεί τη βαθύτατη κρίση της ελληνικής δεξιάς όπως αυτή εκφράζεται από τη Ν.Δ. του Σαμαρά. Μια Ν.Δ. που είναι η πιο δεξιόστροφη όλων των εποχών. Και ταυτόχρονα πιο λαϊκιστική παρά ποτέ.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ είναι αυτή την περίοδο το πιο ενδιαφέρον φαινόμενο, καθώς το εγχείρημα Μπακογιάννη είναι ακόμη στα πρώτα βήματά του. Η Ν.Δ. έχει βεβαίως περάσει πολλές κρίσεις. Όμως ουδέποτε στο παρελθόν ελέγχονταν από μια ηγετική ομάδα που συνδύαζε τόσο έντονα δεξιά και λαϊκιστική κατεύθυνση. Τούτη η εξέλιξη θα ήταν ευρύτερα ασήμαντη κάτω από άλλες συγκυρίες. Όταν όμως η...
ΤΩΡΑ, ΒΕΒΑΙΩΣ, η ελληνική δεξιά έχει επίσημα τριχοτομηθεί, με κόμματα που κινούνται σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις. Η Μπακογιάννη εκφράζει ένα Κεντρώο άνοιγμα. Ο ΛΑ.Ο.Σ., ένα κόμμα που ξεκίνησε από την αμιγώς δεξιά θέση στο πολιτικό φάσμα, σήμερα είναι πιο κοντά στο μεσαίο χώρο από ό,τι η Ν.Δ.! Άλλωστε και η εκλογική του βάση προσεγγίζει περισσότερο το Κέντρο, από ό,τι ο σκληρός πυρήνας ψηφοφόρων του Σαμαρά. Η σημερινή Ν.Δ. είναι απομονωμένη στο πιο δεξιό άκρο του φάσματος. Ενώ οι μόνες γέφυρες που φιλοδοξεί να χτίσει είναι με τη δογματική (ΚΚΕ) και τυχοδιωκτική (ΣΥΡΙΖΑ) Αριστερά! Και τούτο ματαίως. Όπως απέδειξαν οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΟΜΩΣ, με τη σημερινή Ν.Δ. δεν είναι τόσο ότι έχει μετακινηθεί πολύ στα δεξιά. Διότι, φυσικά υπάρχουν δεξιά κόμματα που συμπεριφέρονται υπεύθυνα. Το κρίσιμο είναι -και εδώ το ΠΑΣΟΚ άργησε να το αντιληφθεί- ότι στη Ν.Δ. του Σαμαρά υπερτερεί το λαϊκιστικό του δεξιού στοιχείου! Αυτή η πορεία ήταν, όμως, αναπόφευκτη όταν διαμορφώθηκε μια ηγετική ομάδα που συνθέτει περιθωριακά λαϊκιστικά στελέχη της Ν.Δ., και υπερεθνικιστές λαϊκιστές του «Σαμαρικού» παρελθόντος. Μάλιστα, η σημερινή Ν.Δ. είναι δεξιότερη εκείνης του μέντορα του Σαμαρά, Ευάγγελου Αβέρωφ. Ενώ ο τελευταίος μόνο λαϊκιστής δεν ήταν.
ΦΥΣΙΚΑ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ θα μπορούσε να έχει επιλέξει έναν άλλο δρόμο, διαμορφώνοντας ένα κόμμα μετριοπαθές και υπεύθυνο. Θα μπορούσε να προτείνει, μετά την εκλογή του, την αντιπροεδρία του κόμματος (με ουσιαστικό ρόλο) στη Ντόρα Μπακογιάννη, παράλληλα με τον διακοσμητικό Αβραμόπουλο. Θα μπορούσε να επιδιώξει μαζί της μια σύνθεση απόψεων. Μια κοινή πορεία υπευθυνότητας. Άνοιγμα στο μεσαίο χώρο. Χτίσιμο μια «κυβερνητικά» αξιόπιστης Ν.Δ. Έτσι θα ωφελείτο πολιτικά και ο ίδιος.
ΟΜΩΣ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ήταν αδύνατο να συμβούν. Γιατί; Διότι ο Σαμαράς κατευθύνεται από μια μονομανή ιδεοληψία: Την αντιμνημονιακή σταυροφορία. Η σταυροφορία αυτή είναι ο κορμός της «ιδεολογίας» του. Η κεντρική εμμονή του. Γι’ αυτό, με εξαίρεση το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει μόνο «εχθρούς»! Μπακογιάννη, Καρατζαφέρης, Κουβέλης, Πράσινοι, όσοι δεν είναι υστερικά αντιμνημονιακοί, είναι γι’ αυτόν «δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ»! Μ’ αυτό το λαϊκιστικό μαυρόασπρο ιδεολόγημα ο Σαμαράς πορεύεται μονοσήμαντα. Και αδιέξοδα. Ασφαλώς, πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας διαφωνούν. Αλλά διαφωνούν κατ’ ιδίαν, επιλέγοντας μια θλιβερή σιωπή και μισόλογα. Έτσι η ΝΔ οδηγείται όλο και πιο βαθειά σε μια κρίση στρατηγικού χαρακτήρα. Και ιδεολογικο-πολιτική παρακμή.
//Από την «ΗΜΕΡΗΣΙΑ»//
