σχετίζεται με την εξέλιξη του είδους και της κοινωνίας μας. Γράφοντας υπό τη συναισθηματική φόρτιση του 28χρονου που κάτι πρέπει να κάνει, δεν μπορώ παρά μόνο να εκφράσω μια αγωνία που με συγκλονίζει: τί θα πώ στα παιδιά μου; Τί θα πώ στα παιδιά μου όταν φτάσουν σε μια ηλικία που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους; Τί θα τους πώ όταν καταλάβουν ότι γεννήθηκαν σε μια χώρα που τους εγκλωβίζει στην αναξιοκρατία, την γραφειοκρατία, τις σπουδές χωρίς αντίκρυσμα, τα υπέρογκα έξοδα σε σχέση με τα ανύπαρκτα έσοδα, το σχολείο που τους διδάσκει ότι στη Σμύρνη έγινε "συνωστισμός", την δουλειά που δεν υπάρχει και όταν βρεθεί γίνεται μια εξολόθρευση των ονείρων που έχεις όταν σπουδάζεις; Σε αυτή την Ελλάδα ζούμε και καλά θα κάνουμε να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν χρειάζεται ψωροπερηφάνεια και ψευδαισθήσεις. Πρέπει να ρίξουμε τα μούτρα μας κάτω, να σκύψουμε το κεφάλι και να πούμε στον εαυτό μας ότι "εδώ υπάρχει πρόβλημα" και δεν είναι το πρόβλημα αυτό μόνο το κράτος και η πολιτεία. Είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος και όχι επειδή "μαζί τα φάγαμε" όπως είπε πολύ ανεύθυνα ο κος Πάγκαλος, αλλά επειδή όλοι θεωρήσαμε τους εαυτούς μας βολεμένους και κανείς δνε έδινε σημασία σε αυτούς που τα έτρωγαν. Μας είχαν ρίξει σε πλάνη βλέπετε. Όλα αυτά τα ωραία, τα σπίτια, τα εξοχικά, τα αυτοκίνητα, τα κοσμήματα, οι παραλίες και τα φούμαρα. Όλα αυτά που σιγά σιγά σβήνουν, καθώς τα λουκέτα πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο. Το θέμα είναι πως εμείς οι ίδιοι θα βιώσουμε τη μετάβαση και όσο επίπονη κι αν είναι αυτή, ωστόσο εμείς θα το χωνέψουμε ότι οι καιροί άλλαξαν. Τι θα γίνει όμως με αυτούς που έρχονται; Δεν πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι για να μη μας βρίσουν για το χάλι μας; Είναι γεγονός πως η κρίση αυτή μας έχει αλλάξει. Μέχρι αυτή τη στιγμή όμως, μόνο σε ένα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο μπορώ να αναγνωρίσω τη συνειδητοποίηση αυτή και δεν είναι άλλο από την Πρόεδρο του κινήματος της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Φέρνει κάτι καινούριο. Φέρνει κάτι που κατάφερε να βγάλει έξω από το χρεοκοπημένο σύστημα και είμαι σίγουρος ότι έδωσε μεγάλη μάχη με τον εαυτό της για να το πετύχει αυτό. Όπως και να το κάνουμε, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους, το καινούριο είναι καινούριο και πρέπει να δοκιμαστεί. Αποτελεί ίδιον όλων των υγιών κοινωνιών να αγκαλιάζουν το καινούριο και να του δίνουν μια ευκαιρία. Μόνο οι συμβιβασμένες κοινωνίες δεν το πράττουν αυτό. Δεν θα λαϊκίσω εναντίον του δικομματισμού. Έφερε τόσα καλά στην Πατρίδα και λίγο πολύ όλοι οι Έλληνες -ο καθένας με τον τρόπο του- τον στηρίξαμε γιατί μας είχε δώσει ελπίδα. Ήμασταν μια υγιής κοινωνία και του δώσαμε τις ευκαιρίες που του άξιζαν. Όμως ως εδώ. Το σύστημα το οποίο δημιουργήθηκε μέσα από το πολιτικό μονοπώλιο των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, μας έφερε σε αδιέξοδα απροσπέλαστα. Αδιέξοδα που χρειάζονται μεγάλες υπερβάσεις, προκειμένου να ξεπεραστούν. Πρέπει όλοι μας να δώσουμε μια ευκαιρία στο νέο αέρα που έρχεται στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας μέσα από το κίνημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Αλλιώς θα είμαστε όλοι υπεύθυνοι, όχι επειδή είμαστε σώνει και καλά υποχρεωμένοι να στηρίξουμε την κα Μπακογιάννη, αλλά επειδή αγνοήσαμε ότι κάτι διαφορετικό ερχόταν να μας αγκαλιάσει και εμείς το αποφύγαμε. Εσύ τί θα πείς στα παιδιά σου; Ότι τους δύσκολους καιρούς κάτι νέο γεννιόταν κι εσύ το απέρριψες γιατί οι γονείς σου ήταν στο ΠΑΣΟΚ ή στη Νέα Δημοκρατία; Εσύ τί θα πείς στα παιδιά σου; Ότι μόλις στα 30 χρόνια της ζωής σου είχες συμβιβαστεί με το παλιό και το κουρασμένο; Τι θα πούμε στα παιδιά μας μέσα σε μια Ελλάδα γεμάτη από ερείπια; Ότι προτιμήσαμε τον καναπέ και το σύστημα; Ότι η Ελλάδα προσπάθησε αλλά δεν συμμαχήσαμε για να την βοηθήσουμε;
//Ηρόστρατος//
