Ανέβαλαν οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ την αναχώρησή τους από την Ελλάδα, γιατί δεν ολοκλήρωσαν, όπως υπολόγιζαν, τον έλεγχό τους στα στοιχεία του Προϋπολογισμού. Είναι αλήθεια, πως δεν είδε κάτι διαφορετικό η τρόικα, από αυτό που είδαν οι ημέτεροι αναλυτές. Ότι, δηλαδή, υπάρχει υπέρμετρη αισιοδοξία στο υπουργείο Οικονομικών, ότι μπορεί να εκτελεστεί πλήρως ο προϋπολογισμός. Εκείνο που ζήτησαν οι ελεγκτές είναι...
... απλό. Να υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα και καθορισμός ημερομηνιών εφαρμογής τους. Δυστυχώς, η ελληνική πρακτική δεκαετιών, είναι συνήθης. Τα μέτρα επιβάλλονται και ο χρόνος προσδιορίζεται, από τις αντιδράσεις των πληττομένων και τις παρασκηνιακές συζητήσεις που γίνονται μεταξύ υπουργείων και συνδικαλιστών.
Άλλη συνήθης πρακτική, που ακολουθούμε, είναι ο επιχειρούμενος συμβιβασμός, που θυμίζει την αδυναμία στο κράτημα δυο καρπουζιών με το ένα χέρι. Και δεν είναι απορίας άξιον, ότι σχεδόν πάντα, οποιαδήποτε κυβερνητική απόφαση επιδέχεται πλήθους μεταβολών μέχρι την οριστική εφαρμογή τους. Και αφού αυτό είναι γνωστό, είναι φυσικό οι θιγόμενοι -άσχετα αν δικαίως ή αδίκως- να σκληρύνουν τη στάση τους, επιτυγχάνοντας κατά κανόνα ικανοποίηση μέρους των αιτημάτων τους.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Είτε διότι, επικρατούν οι λαϊκίστικες αντιλήψεις των πολιτικών, που σκέπτονται πάντα την επανεκλογή τους και υποκύπτουν στις ομάδες πιέσεων υπαναχωρώντας στις αρχικές αποφάσεις τους («δεν θέλουν»), είτε διότι όταν λαμβάνεται μια απόφαση, δεν εξετάζονται ταυτόχρονα όλες οι παράμετροι, λόγω απειρίας ή περιορισμένων δυνατοτήτων των ληπτών («δεν μπορούν»).
Έτσι μάθαμε, έτσι πορευόμαστε εδώ και δεκαετίες. Κρύβοντας τα προβλήματα κάτω από χαλί, τα μεταφέρουν οι πολιτικοί μας στους διαδόχους τους κι αυτοί με τη σειρά τους στους επόμενους. Μου έλεγε παλαιός πολιτικός: «τα προβλήματα δεν τα λύνουμε εμείς, λύνονται μόνα τους». Όταν όμως φθάνουμε στις 12 παρά πέντε. Και τότε αυτοσχεδιάζουμε.
Δεν θα είναι έκπληξη, αν ο πρωθυπουργός προβεί σε νέο ανασχηματισμό. Στον προηγούμενο κρατήθηκαν ισορροπίες. Τοποθετήθηκαν μάλιστα σε υπουργικές θέσεις, στελέχη του κόμματος που αντιδρούσαν στο Μνημόνιο. Από πλευράς κομματικής τακτικής ήταν επιτυχής η ενέργεια, διότι οι διαφωνούντες σιώπησαν, μόλις ενδύθηκαν το υπουργικό κουστούμι.
Φαίνεται όμως πως αυτό δεν ήταν αρκετό, διότι οι νέοι υπουργοί δεν ενστερνίσθηκαν την κυβερνητική πολιτική. Ακούγονται φωνές για σκόπιμες καθυστερήσεις, από υπουργούς που δεν συμφωνούν μ’ αυτήν. Λογικό θα ήταν να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την υπουργική καρέκλα, για να μη παρεμβάλλουν εμπόδια στο έργο του κόμματός τους. Δεν συνηθίζεται όμως στα καθ’ ημάς.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, επιβάλλεται να αποφασίσει ο πρωθυπουργός τη δημιουργία ομοιογενούς κυβερνητικού σχήματος. Οι ισορροπίες είναι για όσους ακροβατούν. Η οικονομία, όμως, χρειάζεται σταθερά βήματα. Και βήματα με ταχύτητα. Οι αργοπορίες, σκόπιμες ή όχι, στην εφαρμογή ενός προγράμματος είναι ανασταλτικός παράγοντας προόδου.
Ο Μακεδών
Για την αντιγραφή «Σάρισσα»
