«(...) Αν το γειτονικό κράτος έχει το όνομα "Μακεδονία", καθώς καλύπτει μέρος του γεωγραφικού χώρου τον οποίον υποδηλώνει το όνομά του, θα τείνει να λειτουργεί τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά ως "εθνικό κέντρο", πράγμα που συνεπάγεται "δυνάμει" εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος γειτονικών κρατών.
Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων. Η χρήση της ονομασίας "Μακεδονία" από ένα αναβαθμισμένο κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.
Με το σφετερισμό και την ιδιοποίηση της ονομασίας "Μακεδονία" τα Σκόπια δημιουργούν ένα πλάσμα "fiction", το οποίο θα δηλώνει καθημερινά στη διεθνή κοινότητα και θα καλλιεργεί στους κατοίκους του, ως "εθνικό όραμα", την προοπτική της "ενιαίας Μακεδονίας", τμήμα της οποίας θα θεωρείται η "Μακεδονία του Αιγαίου" όπως σκοπίμως και μονίμως αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία με στόχο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που κατοικείται 100% από Έλληνες. Τέτοια ήταν άλλωστε, καθώς το μαρτυρούν πάμπολλα στοιχεία, η προοπτική και αρχικά, όταν το 1944 ο Τίτο ίδρυσε το ομόσπονδο κρατίδιο της "Μακεδονίας" και κατασκεύασε την αντίστοιχη εθνότητα».
Αφού τάσσονται υπέρ του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης, προβαίνουν στη διαπίστωση ότι δεν γνωρίζουν:
«Ως πότε ο ελληνικός λαός θα μείνει απαθής μπροστά στην απειλή κατά της εθνικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας. Θα πρόκειται άλλωστε για απειλή και για την Ευρώπη και πάντως για την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων. Ελπίζουμε ότι θα θελήσετε να λάβετε υπόψη σας όσα θεωρήσαμε σκόπιμο, όχι από απλή ευαισθησία, αλλά ως ηθική, νομική και πολιτική υποχρέωσή μας να τα θέσουμε υπόψη σας.
Γιατί για μας, η ψυχή μας είναι το όνομά μας».
Επαναδημοσιεύουμε το κείμενο, διότι όπως φαίνεται νέοι σκληροί αγώνες αρχίζουν. Θα εμπνέει αυτή η παρακαταθήκη. Για την τελική δικαίωση.
«Σάρισσα»
