‘Αυτοκριτική’ του μητροπολίτη Δημητριάδος

«Εδώ και δεκαετίες στον τόπο μας διαπιστώνεται από ποικίλες πλευρές μια παθογένεια σύνολης της δημόσιας ζωής, όπως ατομικισμός, ιδιώτευση, ωχαδελφισμός, διαφθορά, αναξιοκρατία κ.α. Είναι λοιπόν αυτονόητο αλλοτριωμένες και κοσμικές νοοτροπίες να διεισδύουν και στο εκκλησιαστικό σώμα, αφού αυτό ζει και πορεύεται μέσα στο ιστορικό κοινωνικό πλαίσιο και όχι σε μια εξωιστορική και φαντασιακή πραγματικότητα. Και τα ερωτήματα τίθενται αμείλικτα: διαθέτουμε άραγε την τόλμη και το σθένος να διαπιστώσουμε τις δυσλειτουργίες και τις ελλείψεις μας, ως προς...

... την ανθρώπινη πάντοτε παρουσία της Εκκλησίας, και κατόπιν να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν τούτες τις κρίσιμες στιγμές;

Τι απέγινε, λοιπόν, το ορθόδοξο ήθος του λαού μας; Πόσο υστερήσαμε σε παραδείγματα ζωής και στην εμπέδωσή τους στην καθημερινή ζωή όλων μας; Μήπως οι μέθοδοι και οι πρακτικές μας προέρχονται από ένα εντελώς παρωχημένο κοσμοείδωλο; Μήπως ο λόγος, το κήρυγμά μας, απαξιώνεται και αυτό ως «ξύλινος λόγος», συχνά ακατανόητος από ένα ακροατήριο, ενδεχομένως ακατήχητο και ανίκανο να ανταποκριθεί στην έκκληση για ενότητα και αλληλεγγύη;

Μήπως με την υπερβολική μας εμμονή σε έργα υλικο-τεχνικών υποδομών και εξεζητημένο εξωραϊσμό των Ιερών Ναών και μοναστηριών, αποδυναμώνουμε την ουσιαστική συμμετοχή μας στη σημερινή πνευματική και υλική ανάγκη των ανθρώπων; Με άλλα λόγια, μήπως έχουμε μεταβληθεί σ’ ένα στερεότυπο και σταθερό θεσμό, σε ένα σύστημα αυτοαναφορικό και κλειστό, που πορεύεται χωρίς να αφουγκράζεται την πραγματικότητα;»
Για την αντιγραφή ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ