Είχαμε καιρό να ακούσουμε για καταλήψεις στα Πανεπιστήμια, μέχρι σημείου που ανησυχήσαμε μήπως η ‘χρυσή μας νεολαία’ εγκατέλειψε το άθλημα. Ανακουφιστήκαμε όμως με την είδηση ότι φοιτητές του Μετσόβειου κάνουν κατάληψη σε επτά σχολές, από την Παρασκευή. Και όχι μόνον αυτό, αλλά πρώτα απέκλεισαν τις αίθουσες και μετά προκήρυξαν, για αύριο, Γενικές Συνελεύσεις, προκειμένου να αποφασίσουν… αν θα πραγματοποιηθούν οι καταλήψεις! Πρωτοποριακή σύλληψη, που ταιριάζει...
... άλλωστε στη σύγχρονη Ελλάδα, αυτήν της Καινοτομίας στην οποία εισήλθαμε, όπως μας βεβαιώνουν οι αρμόδιοι. Για να το λέγουν έτσι θα είναι!
Ίσως είναι ευκαιρία, μέσα στις τόσες θεσμικές αλλαγές που πραγματοποιούνται στη χώρα μας, να επανεξεταστεί ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος, όχι μόνον για να επανέλθουν τα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στη συνταγματική πορεία τους, αλλά και για να εθιστούν οι καταληψίες νέοι μας σε δημοκρατικές διαδικασίες, αποβάλλοντας τις φασίζουσες αντιλήψεις από τις οποίες διακατέχονται.
Τα Πανεπιστήμια υπάρχουν για να υπηρετούν τους φοιτητές, όμως δεν ανήκουν σ’ αυτούς• τα δημόσια Πανεπιστήμια ανήκουν σε όλους τους πολίτες, και ως εκ τούτου ουδείς δικαιούται να καταλαμβάνει περιουσία που δεν του ανήκει. Οι φοιτητές έχουν το δικαίωμα να απέχουν, δεν είναι όμως αρμόδιοι να αποφασίζουν αν θα διδαχτεί το μάθημα ή όχι, δικαίωμα που έχει μόνον η Σύγκλητος. Ο νόμος 1268/1982 (που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στην εκπαίδευση) είναι σαφής στο άρθρο 25, παρ. 4: «Διακοπή του εκπαιδευτικού έργου αλλά και της εν γένει λειτουργίας ενός ΑΕΙ, πέρα από τα προβλεπόμενα στο νόμο αυτό, είναι δυνατή με απόφαση της Συγκλήτου και μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις».
Είναι όμως εντυπωσιακός και ο τρόπος που πραγματοποιούνται οι φοιτητικές συνελεύσεις. Με συμμετοχή μικρότερη του 10% των δικαιουμένων να προσέλθουν, χωρίς ημερησία διάταξη, αλλά πάντα με τα δύο γνωστά τεχνάσματα: αφενός συμπερίληψη στο υπό ψήφιση κείμενο, και ενός θέματος ελκυστικού, (μια πρόταση για κατάληψη και μια άλλη, φερ’ ειπείν, για δωρεάν στέγαση όλων), ώστε ο φοιτητής αν απορρίψει την κατάληψη, θα απορρίψει ταυτόχρονα και την θετική γι’ αυτόν προοπτική σε άλλο θέμα. Αφετέρου δε, με τις ατέρμονες συζητήσεις, σκοπίμως επιμηκύνεται ο χρόνος διάρκειας της Συνέλευσης, με αποτέλεσμα να αποχωρούν πολλοί (από τους ελάχιστους που προσήλθαν) και να παραμένουν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι οποίοι και αποφασίζουν ‘δημοκρατικά’.
Μεγάλη, πάντως, είναι και η ευθύνη των Συγκλητικών Αρχών. Οι καταληψίες ευτελίζουν Πανεπιστημιακούς, χωρίς αυτοί να τολμούν να εφαρμόσουν το νόμο, ελάχιστοι δε ούτε να υπερασπιστούν την αξιοπρέπεια τους. Άλλοι, διότι φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν ως αντιδραστικοί, άλλοι διότι εξαρτώνται από την ψήφο των φοιτητών και άλλοι, ως αθεράπευτα ρομαντικοί, νομίζουν πως μπορούν να πείσουν τους καταληψίες να αλλάξουν συμπεριφορά.
Η λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στηρίζεται στον ιδρώτα και το μόχθο του εργαζόμενου και άγρια φορολογούμενου λαού, ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται ποιος είναι τελικά ο ρόλος του σχολείου. Να εφοδιάζει τους νέους με γνώσεις και ήθος ή να τους διδάσκει τους τη χρήση βίας και συναλλαγής;
ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ
