Αυξάνουν τα δείγματα μιας άκρως εγωκεντρικής και αγχωδώς ανασφαλούς βίωσης της ατομικής του σχέσης με το Κυπριακό, από τον Πρόεδρο Χριστόφια. Όλο και συχνότερα εμφανίζεται δημοσίως ότι διακατέχεται από έντονη αγωνία και κάθιδρη ανησυχία για την τύχη του προσωπικού του «εγώ», της προσωπικής του δικαίωσης, της ατομικής του υστεροφημίας, ακόμα και στην περίπτωση που χαθεί και δεν υπάρχει πλέον η Κύπρος: Στο πρόσφατο ‘Συνέδριο των Αποδήμων’, άναυδοι οι ακροατές του τον παρακολούθησαν, από το επίσημο βήμα, να τους διαβεβαιώνει ότι…
... αν θα υπάρχει η Κύπρος, από τα πρακτικά των διαπραγματεύσεών του με τους Τούρκους που θα δημοσιοποιηθούν, η ιστορία θα δικαιώσει τον ίδιο. Η επόμενη δημόσια έντονη πρόταξη του «εγώ» από τον κ. Χριστόφια, ήταν μετά την 1η ολοήμερη διαπραγμάτευση του «Περιουσιακού» με τον Έρογλου, το απόγευμα της Τετάρτης, 8 Σεπτεμβρίου, όταν επέστρεψε στο προεδρικό μέγαρο. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας δήλωσε στα ΜΜΕ σε πρώτον ενικό ότι «δεν θα είμαι ο τελευταίος Πρόεδρος πριν τη διχοτόμηση».
Είναι φανερό, ότι ξεχειλίζει το μεγάλο του άγχος περί το «εγώ» του. Κι εκδηλώνεται η ψυχολογική του ανασφάλεια για την προσωπική του δικαίωση, την υστεροφημία ή τον προσωπικό του στιγματισμό. Ποιες συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, πιθανόν να παράγει αυτού του είδους ο εγωκεντρισμός, το άγχος κι η προσωπική ψυχολογία ανασφάλειας, στις πολιτικές του αποφάσεις κι ενέργειες, δεν υπάρχει μια και μόνη, αλλά πολλές και ποικίλες απαντήσεις των επαϊόντων, επιστημόνων ψυχολόγων. Από πολιτική σκοπιά, ωστόσο, η επιμονή του ν’ αναφέρεται στη διχοτόμηση ως του μόνου ή του μέγιστου υπό τις περιστάσεις κακού, θολώνει τ’ ανακλαστικά απέναντι σε κινδύνους ακόμη μεγαλύτερους και από τη διχοτόμηση.
Όταν ο Πρόεδρος, της ήδη διχοτομημένης από τους Τούρκους κατακτητές Κύπρου, λέει «πριν από τη διχοτόμηση», εννοεί, προφανώς, πριν από την οριστικοποίηση, πριν από την τελειωτική νομιμοποίηση της διχοτόμησης. Αλλά υπάρχει και πολύ μεγαλύτερος από την κάκιστη διχοτόμηση κίνδυνος: Η νόμιμη επέκταση του τουρκικού ελέγχου σε ολόκληρη την Κύπρο. Η τουρκική συγκυριαρχία εφ’ ολοκλήρου της Κύπρου. Κι αυτός ο κίνδυνος είναι από χρόνια υπαρκτός, απτός και ανάγλυφος στα διαδοχικά «σχέδια λύσης» των ΓΓ του ΟΗΕ καθώς η Τουρκία δεν αρκείται στην «κεκτημένη» της διχοτόμηση. Αλλά μεθοδεύει, μέσα κι από τον «Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς», που ο ίδιος έκαμε το λάθος να «δωρίσει» στον Ταλάτ, 23η Μαΐου 2008, την υπαγωγή ολόκληρης της νήσου υπό τον έλεγχό της.
«Σάρισσα»
