Στα τέλη του 19ου αιώνα, στις έρευνες που πραγματοποιούσε για τη χολέρα σε κοτόπουλα, ο Λουί Παστέρ μόλυνε τα πειραματόζωα με βακτήρια, πιστεύοντας ότι θα τα σκοτώσει. Έκανε λάθος: όχι μόνο τα κοτόπουλα επέζησαν, αλλά επιπλέον ενισχύθηκε το ανοσοποιητικό τους σύστημα. Κάνοντας, όμως, αυτό το λάθος ανακάλυψε ένα εμβόλιο. Από ένα λάθος, πάλι, του Αλέξανδρου Φλέμινγκ, γεννήθηκε η πενικιλίνη και σε ένα λάθος οφείλουμε την ύπαρξη του φούρνου...
... μικροκυμάτων, των ελαστικών των αυτοκινήτων αλλά και της τηγανητής πατάτας. Από τον κανόνα δεν ξέφυγε ούτε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν. Από τα 180 επιστημονικά άρθρα που δημοσίευσε τουλάχιστον καμιά σαρανταριά περιείχαν σημαντικά λάθη.
Γιατί λοιπόν πρέπει να στερείται η δυνατότητα στα παιδιά να κάνουν λάθη; Για να προσεγγίσουν οι νέοι την επιστήμη δεν πρέπει να μάθουν από μικρότερη ηλικία να τολμούν, να πειραματίζονται να προτείνουν νέες ιδέες, να τους δοθούν τελικά περιθώρια στο λάθος; Γιατί πρέπει να διδάσκονται ότι "λάθος" σημαίνει απόκλιση από τον ορθό δρόμο και τίποτε περισσότερο;
Αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται πίσω από το "Φεστιβάλ του Λάθους" που άνοιξε τις πύλες του στο Παρίσι, στην έδρα της φημισμένης σχολής Ecole Normale Superiere. Το μότο αυτού του πρωτότυπου φεστιβάλ είναι ότι κανένας επιστήμονας δεν έφτασε σε μια μεγάλη ανακάλυψη χωρίς να διασχίσει πρώτα μια θάλασσα από λανθασμένες υποθέσεις και λανθασμένα συμπεράσματα. Οι επισκέπτες του Φεστιβάλ μαθαίνουν ότι ο υγιής σκεπτικισμός είναι καλοδεχούμενος ακόμη και για τα πιο προφανή πράγματα και ότι σε ένα σωστό συμπέρασμα μπορεί να φτάσει κανείς μέσα από διαφορετικούς δρόμους. «Για την πλειονότητα των αντικειμένων που μας περιβάλλουν δεν υπάρχει μια "ορθή χρήση" και μόνο. Η φαντασία και η ικανότητα στην καινοτομία είναι προσόντα που πρέπει να καλλιεργήσουμε», εξηγεί ένας από τους εμπνευστές του Φεστιβάλ.
ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ