Προς τι η έκπληξη για το Βέλγιο;

Η επιτυχία των Φλαμανδών αυτονομιστών του κόμματος "Νέα Φλαμανδική Συμμαχία", έπρεπε να εκπλήξει μόνον όσους δεν έχουν αντιληφθεί τι επιδιώκεται με την παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό. Το καμπανάκι των αποσχίσεων κτυπά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το αυτονομιστικό κόμμα της Φλάνδρας δεν πήρε ακόμη τα ποσοστά εκείνα, που να επιτρέπουν τη διάσπαση του Βελγίου, αλλά δίνουν την ώθηση…

... να ενδυναμώσουν τις προσπάθειες για ανεξαρτησία της Φλάνδρας. Προ λίγων ετών, ο τότε πρωθυπουργός, μισο-Φλαμανδός, μισο-Βαλόνος, είχε δηλώσει πως δεν μπορεί το Βέλγιο να παραμείνει ενωμένο.

Σειρά έχει η Σκωτία, όπου για πρώτη φορά, μετά από 300 χρόνια που βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, έγινε συζήτηση στο Κοινοβούλιο για απόσπασή της. Μετά είναι η Γροιλανδία (που ζήτησαν οι 45.000 κάτοικοί της να ανεξαρτητοποιηθούν από τη Δανία), έπεται η Ιταλία (όπου η Λίγκα του Βορρά, που συγκυβερνά με τον Μπερλοσκούνι, αναρρωτήθηκε πριν από τρία χρόνια «τι δουλειά έχουμε εμείς – οι Βόρειοι – με τους Έλληνες (!) του νότου» και βέβαια και τα Βαλκάνια, όπου ο κ. Γ. Παπανδρέου και όλοι οι συνένοχοί του ενεργούν – άθελα ή όχι, αδιάφορο – προς αυτήν την κατεύθυνση.
«Σάρισσα»