Παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα πολλά να λέγονται σχετικά με την οικονομική κρίση. Κάποια από αυτά είναι αληθή, όμως κάποια άλλα είναι άξια μόνο περιφρόνησης και γέλιου. Πρώτα απ’ όλα, γιατί περίμενε ολόκληρος ο ελληνικός κόσμος (οικονομικός – πολιτικός – δημοσιογραφικός) το ξέσπασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης προκειμένου να εντοπίσει τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας; Δεύτερον, γιατί έπρεπε να μας πουν το ΔΝΤ και η Ευρώπη ότι έχουμε πρόβλημα; Τρίτον, γιατί γι’ άλλη μια φορά δεν βλέπουμε το πρόβλημα στο βάθος του και κοιτάζουμε μόνο επιφανειακά τι έγινε τα τελευταία 5 χρόνια μόνο και μόνο επειδή έτσι μας καθοδηγούν τα στρατευμένα μίντια; Τέλος, γιατί γι’ άλλη μια φορά δεν βλέπουμε το πρόβλημα στον εαυτό μας αλλά στους από πάνω μας; Εμείς οι Έλληνες που τόσα χρόνια λαμβάναμε τις επιδοτήσεις που τώρα πρέπει να κοπούν...γιατί τις παίρναμε; Τις έπαιρνε μήπως κάποιος άλλος πολίτης στην Ευρώπη; και ας μην απαντήσει κάποιος κακομαθημένος Νεο-Έλληνας ότι τις παίρναμε επειδή οι τιμές στη χώρα μας είναι υψηλές, διότι οι τιμές ανεβαίνουν όταν ο κόσμος μπορεί να ανταποκριθεί. Από μικρό παιδί θυμάμαι την τιμή του καφέ να ανεβαίνει και τις καφετέριες να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και τους πεζοδρόμους να ξεχειλίζουν από κόσμο. Για να μην μιλήσουμε για τη νεοτουρκική κατάντια των μπουζουκιών και του λουλουδοπόλεμου! Επικρατεί το τελευταίο διάστημα, ένας στρατευμένος λαϊκισμός από μέρους πολλών ενημερωτικών μέσων, που προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι τα λεφτά κάποιοι τα έκλεψαν. Και φυσικά υπήρξαν σκάνδαλα και τα λεφτά πρέπει να επιστραφούν και οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν όχι για να βγάλουμε εμείς το άχτι μας, αλλά πολύ απλά γιατί δεν πρέπει κανείς να ξανακλέψει στο μέλλον. Αυτό είναι και το νόημα της τιμωρίας: ο παραδειγματισμός. Γιατί τα μίντια αποκρύπτουν εσκεμμένα το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων για τα οποία γίνεται λόγος είναι χρήματα που πήγαν στους πολίτες ως πακέτα ενίσχυσης, κοινωνικές παροχές, επιδόματα, επιδοτήσεις, κοινωνικές ενισχύσεις κτλ κτλ...τα λεφτά αυτά μέσα στην κοινωνία δεν είχαν διοχετευτεί; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι όλοι εμείς αποτελούμε μέρος του προβλήματος; Και στο κάτω κάτω, αν οι πολιτικοί μας δεν είναι τόσο καλοί, εμείς δεν τους επιλέγουμε; Είναι δυνατόν να ψάχνουμε να βρούμε τον υπέυθυνο για την κατάντια μας και να κοιτάμε μόνο στην τηλεόραση και όχι στον καθρέφτη; Αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας, δεν πρόκειται να αλλάξουμε τίποτα γύρω μας (τόσο κλισέ, αλλά τόσο πραγματικό)! Σε αυτή την κρίση μόνο αυτό θα μπορούσε κανείς να δει ως θετικό: τον εκπαιδευτικό της ρόλο στην οικονομική και καταναλωτική συνείδηση του Έλληνα!
3 Μαΐου 2010
Περί κρίσεως και συμμόρφωσης
Παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα πολλά να λέγονται σχετικά με την οικονομική κρίση. Κάποια από αυτά είναι αληθή, όμως κάποια άλλα είναι άξια μόνο περιφρόνησης και γέλιου. Πρώτα απ’ όλα, γιατί περίμενε ολόκληρος ο ελληνικός κόσμος (οικονομικός – πολιτικός – δημοσιογραφικός) το ξέσπασμα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης προκειμένου να εντοπίσει τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας; Δεύτερον, γιατί έπρεπε να μας πουν το ΔΝΤ και η Ευρώπη ότι έχουμε πρόβλημα; Τρίτον, γιατί γι’ άλλη μια φορά δεν βλέπουμε το πρόβλημα στο βάθος του και κοιτάζουμε μόνο επιφανειακά τι έγινε τα τελευταία 5 χρόνια μόνο και μόνο επειδή έτσι μας καθοδηγούν τα στρατευμένα μίντια; Τέλος, γιατί γι’ άλλη μια φορά δεν βλέπουμε το πρόβλημα στον εαυτό μας αλλά στους από πάνω μας; Εμείς οι Έλληνες που τόσα χρόνια λαμβάναμε τις επιδοτήσεις που τώρα πρέπει να κοπούν...γιατί τις παίρναμε; Τις έπαιρνε μήπως κάποιος άλλος πολίτης στην Ευρώπη; και ας μην απαντήσει κάποιος κακομαθημένος Νεο-Έλληνας ότι τις παίρναμε επειδή οι τιμές στη χώρα μας είναι υψηλές, διότι οι τιμές ανεβαίνουν όταν ο κόσμος μπορεί να ανταποκριθεί. Από μικρό παιδί θυμάμαι την τιμή του καφέ να ανεβαίνει και τις καφετέριες να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και τους πεζοδρόμους να ξεχειλίζουν από κόσμο. Για να μην μιλήσουμε για τη νεοτουρκική κατάντια των μπουζουκιών και του λουλουδοπόλεμου! Επικρατεί το τελευταίο διάστημα, ένας στρατευμένος λαϊκισμός από μέρους πολλών ενημερωτικών μέσων, που προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι τα λεφτά κάποιοι τα έκλεψαν. Και φυσικά υπήρξαν σκάνδαλα και τα λεφτά πρέπει να επιστραφούν και οι υπεύθυνοι πρέπει να τιμωρηθούν όχι για να βγάλουμε εμείς το άχτι μας, αλλά πολύ απλά γιατί δεν πρέπει κανείς να ξανακλέψει στο μέλλον. Αυτό είναι και το νόημα της τιμωρίας: ο παραδειγματισμός. Γιατί τα μίντια αποκρύπτουν εσκεμμένα το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων για τα οποία γίνεται λόγος είναι χρήματα που πήγαν στους πολίτες ως πακέτα ενίσχυσης, κοινωνικές παροχές, επιδόματα, επιδοτήσεις, κοινωνικές ενισχύσεις κτλ κτλ...τα λεφτά αυτά μέσα στην κοινωνία δεν είχαν διοχετευτεί; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι όλοι εμείς αποτελούμε μέρος του προβλήματος; Και στο κάτω κάτω, αν οι πολιτικοί μας δεν είναι τόσο καλοί, εμείς δεν τους επιλέγουμε; Είναι δυνατόν να ψάχνουμε να βρούμε τον υπέυθυνο για την κατάντια μας και να κοιτάμε μόνο στην τηλεόραση και όχι στον καθρέφτη; Αν δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας, δεν πρόκειται να αλλάξουμε τίποτα γύρω μας (τόσο κλισέ, αλλά τόσο πραγματικό)! Σε αυτή την κρίση μόνο αυτό θα μπορούσε κανείς να δει ως θετικό: τον εκπαιδευτικό της ρόλο στην οικονομική και καταναλωτική συνείδηση του Έλληνα!
