Το 1974 το κυπριακό πρόβλημα μετατρεπόταν από πρόβλημα ολοκλήρωσης της Ανεξαρτησίας, Εδαφικής Ακεραιότητας και Κυριαρχίας της νήσου μας...
... και ρύθμισης των διακοινοτικών σχέσεων, σε πρόβλημα όλων των πιο πάνω αλλά πρώτιστα και κύρια σε πρόβλημα εισβολής και κατοχής.
Από το 1974 ως το 1977 διήρκησε ο προβληματισμός για τους στόχους και τους τρόπους επίτευξης τους ώστε να απαλλαγούμε από την κατοχή και να επανενώσουμε την χώρα και τον λαό μας. Και αφού είχαμε πετύχει τα πρώτα ψηφίσματα και αποφάσεις του ΟΗΕ, απαραίτητο θεμέλιο για όποια άλλη διεκδίκηση, φτάσαμε το 1977 στην πρώτη συμφωνία πλαίσιο.
Την συμφωνία υψηλού επιπέδου Μακαρίου-Ντεκτάς. Από τότε είχε καθοριστεί ότι το κυπριακό είναι ένα Διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής στην πεμπτουσία του αλλά και θέμα διευθέτησης των σχέσεων μεταξύ των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια μιας ομοσπονδιακής λύσης της πολιτειακής δομής του κράτους. Από τότε στοχεύσαμε στη λύση αυτού του Διεθνούς (και όχι τοπικού) προβλήματος με μια σειρά μεθόδους. Οι οποίες όλες μαζί συνιστούν την τακτική προς επίλυση του κυπριακού.
Ως βασικοί άξονες αυτής της τακτικής καθορίστηκαν από τότε τα ακόλουθα:
- Συνομιλίες προς επίλυση της εσωτερικής πτυχής του προβλήματος (σχέσεις ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων).
- Διεθνής Διάσκεψη στα πλαίσια και υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών στη βάση των αποφάσεων του και συμμετοχή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των τριών εγγυητριών και μετέπειτα (μετά το 2008) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κυπριακής Δημοκρατίας ως μελών και των δύο κοινοτήτων ως παρατηρητών.
- Αμυντική θωράκιση προς εξασφάλιση μιας απαραίτητης αμυντικής δυνατότητας σε περίπτωση νέας τουρκικής επίθεσης. Επαναπροσέγγιση με τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους ως αναγκαία προϋπόθεση για να φτάσουμε στην λύση αλλά και για να εφαρμοστεί η λύση.
- Ισχυρό οικονομικό μέτωπο ως ο αιμοδότης κάθε άλλης προσπάθειας αλλά και στήριγμα του ίδιου του λαού ώστε να κρατηθεί και να αντέξει στις απαιτήσεις του αγώνα του αλλά και κίνητρο για επανένωση.
- Αρραγές εσωτερικό μέτωπο για ύπαρξη της μεγαλύτερης δυνατής ενότητας ζωτικής προϋπόθεσης αντιμετώπισης του πολλαπλάσια ισχυρότερου αντιπάλου της Τουρκίας.
- Διεθνοποίηση του προβλήματος μας και γιατί ήταν και είναι διεθνές αλλά και γιατί χωρίς την διεθνή στήριξη, αλληλεγγύη και βοήθεια μόνοι αδυνατούμε να το λύσουμε λόγω ισχύος του αντιπάλου. Αλλά και λόγω των ιστορικών και αποδεδειγμένων ευθυνών μερίδας τουλάχιστον της διεθνούς κοινότητας και συγκεκριμένα των ΗΠΑ, που τουλάχιστον δια στόματος Χόλμπρουκ απολογήθηκαν στον κυπριακό λαό για τον ρόλο και στάση τους το 1974, του Η.Β. που ουδέποτε έχει απολογηθεί και ούτε και θα το κάνει και του ΝΑΤΟ.
Από τότε, 1977, πέρασαν σαράντα (40) ολόκληρα χρόνια. Τι άραγε έμεινε όρθιο από το εφτάπτυχο τακτικό δόγμα προώθησης του κυπριακού; Ας το εξετάσουμε.
Οι Συνομιλίες συνεχίζονται με διακοπές βέβαια, χωρίς να αποδώσουν για διάφορους λόγους, κυρίως όμως και εξόχως λόγω της άρνησης της Τουρκίας να αποδεκτεί ότι με την λύση του κυπριακού θα προκύψει ένα κράτος Ανεξάρτητο, Κυρίαρχο, Εδαφικά Ακέραιο, Ενωμένο, Ομόσπονδο, ισότιμο μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς εγγυήσεις και ξένους στρατούς, χωρίς προστάτες, κηδεμόνες και επικυρίαρχους.
Δυστυχώς οι εμπλεκόμενοι στις συνομιλίες –όλοι- χανόμαστε στη διαδικασία, άλλοι συνειδητά –π.χ. Τουρκία- και άλλοι ασυνείδητα, ξεχνώντας τον προαναφερθέντα κυρίαρχο στρατηγικό στόχο.
Η Διεθνής Διάσκεψη όπως από δεκαετίες είναι θέση και αίτημα μας και αναγκαίο εργαλείο επίλυσης του κυπριακού, δηλαδή της διεθνούς πτυχής του έχει υποστεί πλήγμα από τις αλλεπάλληλες πενταμερείς.
Η Αμυντική θωράκιση αποτελεί ουσιαστικά μια ισχνή παραλλαγή αυτού που επιδιωκόταν και για λόγους οικονομικούς αλλά και για λόγους συνειδητής πολιτικής επιλογής από διάφορες πλευρές και για να προλάβω τους από πάντα έτοιμους να παρεξηγήσουν ποτέ δεν ήμουν, ούτε είμαι υπέρ δυναμικών λύσεων για λόγους που ανέλυσα πολλές φορές. Η λογική όμως της αμυντικής θωράκισης, στόχευε ακριβώς στο να συμβάλει σε ειρηνική λύση, ως την προσφερόμενη οδό.
Η Επαναπροσέγγιση συνεχίζεται ακόμα χάρις κύρια στην προσπάθεια της Αριστεράς ένθεν και ένθεν της διαχωριστικής γραμμής. Με προβλήματα και προβληματισμούς αλλά είναι ακόμα ζωντανή παρά τα κτυπήματα από διάφορες αλλά και διαφορετικές μεταξύ τους πλευρές.
Το ισχυρό Οικονομικό μέτωπο έχει αποδημήσει εις Κύριον σε δύο επίπεδα. Πρώτον δεν είναι πλέον ισχυρό λόγω δικών μας σοβαρότατων λαθών και ανεπίτρεπτων χειρισμών αλλά και λόγω έξωθεν συνέργειας. Πιθανότατα ορισμένοι έξωθεν να στόχευαν να γκρεμίσουν το οικονομικό θεμέλιο του οικονομικού μας αγώνα. Δεύτερον το εναπομείναν οικονομικό μέτωπο σε μεγάλο βαθμό βρίσκεται στα χέρια των ξένων.
Το Αρραγές εσωτερικό μέτωπο όχι απλά δεν υφίσταται αλλά έχει γίνει σκόνη και θρύψαλα. Ουδείς εμπιστεύεται ουδένα. Η συνεννόηση και επικοινωνία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων μοιάζει με τους φίλους που όταν βρεθούν ο καθένας λέει τα δικά του χωρίς να ακούει τον άλλο και στο τέλος φεύγουν ευχαριστημένοι λέγοντας ο ένας στον άλλο τα είπαμε και πάλιν! Το ίδιο επεκτείνεται πια και στους πολίτες.
Η Διεθνοποίηση έχει καταστεί κατά διαστήματα εντελώς ανενεργή, κυρίως όμως σπασμωδική χωρίς σχεδιασμό και πρόγραμμα και στόχους και σιγά-σιγά μονόπλευρη.
Σε αυτή την ιστορική καμπή του κυπριακού επιβάλλεται άμεσα η επάνοδος σε αρχές. Τόσο επί της ουσίας όσο και επί της μεθοδολογίας. Στους στόχους και τα εργαλεία. Στη στρατηγική και την τακτική.
του Νίκου Κατσουρίδη, apopseis
