25 Ιουλίου 2017

Η Αριστερά παραβλέπει την αντίδραση των νεόπτωχων

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά την διαδεδομένη αντίληψη περί του αντιθέτου. Η σύγχρονη Αριστερά φαίνεται ότι δεν πολυμελέτησε τον Μαρξ, ή δεν τον κατανόησε...


... γι’ αυτό και θέλει να εφαρμόσει συνταγές του παρελθόντος στην σύγχρονη εποχή, όπου επικρατούν διαφορετικές συνθήκες.

Στην προσπάθεια του Α. Τσίπρα να μιμηθεί τον Α. Παπανδρέου, δεν έγινε αντιληπτό ότι και ο Α. Παπανδρέου μιμούμενος παλαιότερους, κατάφερε να κατεδαφίσει μόνο παρά να προβεί σε επαναστατικές αλλαγές. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην αντικατάσταση των "παλαιών τζακιών" με "νέα τζάκια" εμπίστων στη νέα κατάσταση που θα υπηρετήσουν το επιχειρούμενο να εγκαθιδρυθεί καθεστώς.

Εκείνο που κατόρθωσε ο Α. Παπανδρέου ήταν να προσθέσει τους δικούς του διαχειριστές κομματικού χρήματος δίπλα στους παλιούς οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι ούτε που ενοχλήθηκαν. Ίσως, επειδή και οι παλιοί διαχειρίζονταν χρήμα άλλων ισχυρών κύκλων. Δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθεί αυτό, ενδιαφέρει μόνον το συμπέρασμα, ότι παλιές επιτυχημένες συνταγές για να επιτύχουν πρέπει να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.

Για να μη μένουν κενά στην αφήγηση, σημειώνω ότι ο Μαρξ στο έργο του "Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη", συγκρίνει τον "γελοίο" Λουδοβίκο Βοναπάρτη και το πραξικόπημά του με τον διασημότερο θείο του Ναπολέοντα και την αυτοανακήρυξή του σε αυτοκράτορα. Και αναφέρεται σε σχόλιο του Ένγκελς στην διαπίστωση του  Χέγκελ, ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με τον Μαρξ να σημειώνει «Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα».

Η σημερινή Αριστερά, λοιπόν, δεν έχει αντιληφθεί ότι η εκρίζωση της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας σε πλήρη έκταση, και η αντικατάστασή της με τις νεφελώδεις σοβιετικές τοποθετήσεις περί συμμετοχικών επιχειρήσεων και περί συλλογικοτήτων, γίνεται μόνον με την βία και με άμεσες επαναστατικές διαδικασίες. Έτσι επεβλήθη ο κομμουνισμός στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα.

Στον σημερινό παγκοσμιοποιημέο κόσμο, χρησιμοποιεί μεν ο ΣΥΡΙΖΑ τη βία (η βία δεν είναι μόνον σωματική) και τον εκφοβιστικό εκβιασμό, αλλά δεν διαθέτει τους πρασινοφρουρούς του ΠΑΣΟΚ, ούτε τους ερυθροφρουρούς του Μάο που το ΠΑΣΟΚ μιμήθηκε. Ως εκ τούτου προς φάρσα οδηγείται. Θέλησαν να προβάλλουν τον Πολάκη ως φόβητρο, και τον μετέτρεψαν σε διασκεδαστή (χωρίς ο ίδιος να το καταλάβει, ούτε οι φίλοι και συγγενείς του να τον προστατεύσουν).

Το ίδιο συνέβη και με πολλά άλλα στελέχη, που εμφανίστηκαν κατ’ αρχάς με κάποιο δυναμισμό και έπαρση, και ίσως καταλήξουν γραφικές φιγούρες, επειδή ακριβώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι ζουν σε άλλες εποχές. Πού είναι το κύρος του Ν. Παππά με το οποίο περιεβλήθη αρχικώς; Βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα και στο Ινστιτούτο της Φλωρεντίας.

Για την αξιοπιστία του πρωθυπουργού δεν συζητάμε. Ο Ανδρέας, παρά τα λάθη του, είχε αναμφισβήτητα ηγετικές ικανότητες και δεν τον ενδιέφερε αποκλειστικά και μόνο πώς θα ισορροπήσει τα κομματικά στελέχη. Έπαιρνε τα κεφάλια των αμφισβητιών. Ο Α. Τσίπρας, εξ αντιθέτου, προσπαθεί να ισορροπήσει το δικό του κεφάλι, και να μη δυσαρεστήσει αυτούς που τον τοποθέτησαν σε ηγετική θέση, αλλά κράτησαν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να αποφασίζουν και ο Τσίπρας να εκτελεί.

Εκείνο που παραβλέπει η σύγχρονη Αριστερά, είναι η αντίδραση των νεόπτωχων, τους οποίους ίσως θεωρεί υποταγμένους. Της διαφεύγουν όμως αρκετά στοιχεία. Πρώτον, ότι μέχρι τώρα σημαντικός αριθμός επιχειρηματιών εγκατέλειψε την Ελλάδα, αλλά ο αριθμός τους είναι συνεχώς μειούμενος. Δεν έχουν όλοι την δυνατότητα να φύγουν. Αλλά και μέχρι σήμερα, υπήρχαν περισσεύματα στα στρώματα, τα οποία εξαντλούνται με ταχείς ρυθμούς. Τώρα αρχίζουν τα προβλήματα, σε αντίθεση με τις αποτυχημένες κυβερνητικές απόπειρες να πείσουν ότι θα αρχίσουν να λιγοστεύουν.

Τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα με την έλλειψη ελπίδας, λόγω απώλειας της εμπιστοσύνης, κυρίως διότι οι πολιτικοί που υποστηρίζουν ότι θα θεραπεύσουν την κατάσταση, είναι αυτοί που την έφεραν σ’ αυτό το σημείο. Ποιος εμπιστεύεται κάποιον που τον εξαπάτησε; Δεν ανησυχεί όμως, μόνον ο νεόπτωχος για την κατάστασή του. Ανησυχεί και το σύστημα μαζί του, διότι η συμπεριφορά του δεν έχει ομοιότητες μ’ αυτήν του πτωχού.

Ο πτωχός, έχει συμβιβαστεί από μικρός με τον τρόπο ζωής του. Έχει συνηθίσει να ζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όχι μόνον αυτός και η οικογένειά του, αλλά και ο περίγυρός του. Ο νεόπτωχος όμως, έχει ήδη γευθεί τα αγαθά μιας άνετης ζωής. Και πρέπει τώρα να εγκαταλείψει όσα απολάμβανε και να γραφεί στο Ταμείο ανεργίας ή να ξαναγυρίσει ενδεχομένως στην παλιά φτωχική γειτονιά από την οποία ξεκίνησε. Δεν είναι μόνον η απώλεια των υλικών αγαθών. Περισσότερο μετρά η ομολογία της αποτυχίας. Λίγοι θα το κάνουν. Οι περισσότεροι θα παλέψουν με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα για να διατηρήσουν τα κεκτημένα ή αν τα έχασαν, για να επανέλθουν στα προηγούμενα.

Η Αριστερά τα κατάφερε επί δεκαετίες να δείξει διαφορετικό πρόσωπο από το πραγματικό, χάρις στην επιτυχή επικοινωνιακή πολιτική της. Τώρα που ήρθε η ώρα των έργων, δείχνει την απελπιστική αδυναμία της να αντεπεξέλθει. Και το χειρότερο γι’ αυτήν… Δεν την φοβάται ο λαός. Τα γκούλαγκ έκλεισαν, κι είναι μάταιες οι ελπίδες των σταλινικών που κυβερνούν να τα ξανανοίξουν.
Ο Μακεδών