 |
| "Παρέα" μόνο σε μνημόσυνα; |
Αποσπώ από την ενδιαφέρουσα
συνέντευξη του Μπαρόζο, στον Αθ. Έλις,
που δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή", την απάντησή του στο ερώτημα...
... «Θα
ήταν καλύτερο να είχαν συνεργασθεί τα ελληνικά κόμματα, σχηματίζοντας ίσως
οικουμενική κυβέρνηση»;
Είπε ο Μπαρόζο, το αυτονόητο, το
οποίο όμως για τους Έλληνες πολιτικούς είναι απορριπτέο: «Σε περιόδους κρίσης
πρέπει όλοι να συσπειρώνονται. Αυτό είπα και στη δική μου χώρα, την Πορτογαλία,
όταν συνεργαζόμουν με άλλα κόμματα πέραν του δικού μου. Είμαστε δημοκρατίες και
είναι φυσικό να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ κομμάτων, αλλά όταν διακυβεύονται
θεμελιώδη εθνικά συμφέροντα, τα κόμματα πρέπει να συζητούν σοβαρά και να
συνεργάζονται στο πλαίσιο ενός εθνικού συμβιβασμού με την καλή έννοια του όρου».
Δεν είπε κάτι εξωπραγματικό ο
Μπαρόζο. Και μάλιστα απολύτως συνηθισμένο, ακόμη και σε χώρες που δεν έχουν
κρίση. Πώς σχηματίζει η Μέρκελ κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες; Όμως, οι Έλληνες
πολιτικοί, που αποδεικνύουν -χωρίς καμιά αμφισβήτηση- ότι το ενδιαφέρον τους εστιάζεται
στην υπηρέτηση του προσωπικού τους συμφέροντος, δεν συγκινούνται.
Είπε επίσης ο Μπαρόζο: «Όταν έχεις
πρόβλημα, οφείλεις να προσπαθείς να το λύσεις. Και άλλες χώρες που είχαν
προβλήματα όπως η δική μου, η Πορτογαλία, ή η Ιρλανδία, κατάφεραν να βγουν πολύ
πιο γρήγορα από τις δικές τους κρίσεις διότι απέφυγαν μερικά πολιτικά λάθη που
έγιναν στην Ελλάδα. Οι Ελληνες είναι ευφυείς, καινοτόμοι, ικανοί. Η ελληνική
διασπορά είναι εκπληκτική. Γιατί, λοιπόν, δεν έχετε μπορέσει να βγείτε από την
κρίση όπως το έκαναν άλλες χώρες; Διότι είχατε αχρείαστες πολιτικές κόντρες,
που κόστισαν πολλά στην ελληνική κοινωνία».
Επαναφέρουμε συνεχώς την πρόταση
για μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συνεννόηση, προκειμένου να αντιμετωπισθεί
με επιτυχία -κατά το δυνατόν- η παρούσα οικονομική κρίση. Όπως έχει διαμορφωθεί
αυτή, το πρώτο συμπέρασμα που εξάγεται αβίαστα, είναι πως τείνει να καταστεί
κοινή συνείδηση ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική αδυνατεί να οδηγήσει σε θετικές
εξελίξεις.
Δημιουργείται μάλιστα η υπόνοια, ότι
με την καθυστέρηση εφαρμογής αναπτυξιακού προγράμματος κάποιοι φρενάρουν
σκόπιμα την πορεία της χώρας για έξοδο από την ύφεση. Αλλά και να μη συμβαίνει
αυτό, και να πρόκειται για αδυναμία των πολιτικών να ανταποκριθούν στο
εγχείρημα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το είπε ο Κέινς, το είπαν πολλοί, ότι η
ύφεση χωρίς ανάπτυξη οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση. Είναι αξίωμα στην οικονομία.
Πριν από έξη χρόνια, ο Μ.
Ανδρουλάκης, υπέβαλε "Πρόταση Προβληματισμού και Διαλόγου", υποστηρίζοντας ότι
«απαιτείται και είναι εφικτή η μέγιστη δυνατή κοινωνική και πολιτική συνεννόηση
αφού η πρόταση αυτή ανασυνθέτει τάσεις και σκέψεις ενός ευρύτερου πολιτικού
φάσματος από τη δεξιά και την κεντροδεξιά μέχρι τη σοσιαλιστική και ευρύτερη
δημοκρατική αριστερά».
Το "απαιτείται", το
αναγνωρίζουν όλοι οι νουνεχείς, το "εφικτή" είναι το
πρόβλημα. Αν γίνει με τη μορφή που έγινε το 1990, θα αποτύχει όπως κι εκείνη,
διότι ο κάθε πολιτικός-κομματικός φορέας θα επιχειρήσει να επιβάλλει τις δικές
του θέσεις, για να ικανοποιήσει την εκλογική του πελατεία. Το έπραξε άλλωστε
αυτό ο Ευ. Βενιζέλος με την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Ανατρέχοντας όμως στην πολιτική
ιστορία της χώρας, βρίσκει κάποιος προηγούμενο παράδειγμα κατά την προπολεμική
εποχή, όταν συνένωσαν τις δυνάμεις πολιτικοί διαφορετικού ιδεολογικού
προσανατολισμού, για να απομακρύνουν τον δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο από την
εξουσία, ο οποίος οδηγούσε τη χώρα σε σημαντικές εθνικές απώλειες. Το πέτυχαν
οι αρχηγοί των τριών κομμάτων, Αλ. Παπαναστασίου, Γ. Καφαντάρης και Ιω. Μεταξάς,
που ένωσαν τις δυνάμεις τους, παρά το ιδεολογικό χάσμα που είχαν μεταξύ τους.
Πότε συνέβη όμως αυτό; Όταν η χώρα
είχε φτάσει "στο
μη παρέκει".
Που σημαίνει ότι, όσο ο ελληνικός λαός πιστεύει ότι όλα αυτά "είναι μια μπόρα και θα
περάσει"
δεν υπάρχει περίπτωση συνεννόησης. Μόνον όταν γίνει πλήρως αντιληπτό, ότι
τρέχουμε με την όπισθεν, θα υπάρξουν αντιδράσεις και θα ασκηθούν πιέσεις. Θα
υπάρχει χρόνος;
Ο Μακεδών
